Overwinnaar

39.

39.

'Het is mijn schuld.' Snikte Sira. 'Wat is jouw schuld?'

'Dat je geblesseerd bent.'

'Wat? Hoe kom je daar nou weer bij? Sira, je hebt toch gezien hoe ik geblesseerd raakte? Wat heb jij hier mee te maken?' Daniëlle snapte er niks van. 'Ik heb het gewenst. Op mijn verjaardag.'

'Huh?'

'Ik wenste dat ik je vaker zou zien en twee weken later raakte je geblesseerd.' Sira begroef haar gezicht in Daniëlle haar jas en ze snikte het uit.

Ineens vielen alle puzzelstukjes op zijn plek en snapte Daniëlle waarom haar zusje de laatste maanden zo afstandelijk deed. Na haar blessure veranderde Sira. Ze liet steeds minder van haar horen. Na haar operatie hoorde ze niks van haar zusje. Niet eens een berichtje hoe de operatie was verlopen.

Eerst dacht Daniëlle dat het kwam door de drukke periode. Het was eind november, clubs gingen richting de winterstop en kerst kwam eraan, maar Sira bleef afstandelijk. Ze zag haar zusje steeds meer naar Addy toetrekken.

Volgens Ivonne en Chris hoorden dat bij het ouder worden maar dat vond Daniëlle niet. Natuurlijk was het logisch dat Sira nieuwe vrienden maakte maar Daniëlle en Sira waren altijd close geweest. Het was vooral heel pijnlijk dat Sira niet naar haar zus omkeek.

Nu bleek dat Sira zich enorm schuldig voelde over haar wens. Ze had gewenst dat ze haar zus vaker zag en niet veel later raakte Daniëlle geblesseerd waardoor ze terug moest komen naar Nederland. Ze had het idee dat het haar schuld was.

Daniëlle zuchtte. Ze hield van haar zusje maar soms kon ze Sira haar gedachtegang echt niet volgen. Ze kon niemand de schuld geven van haar blessure. Het was pech. Domme, domme pech.

Elke dag trainde ze om weer beter te worden. In de badkamer deed ze elke ochtend oefeningen. Van de week had ze een gesprek gehad in Zeist met Mark Parsons de trainer van de oranjeleeuwinnen. Het was een lang gesprek waar ook haar fysiotherapeut bijzat.

Daniëlle gaf aan tijdens het gesprek dat haar doel was om het EK van 2022 te halen. Dat was haar doel. Als ze daarvoor nog een paar wedstrijden voor Olympique Lyon zou kunnen spelen was dat ook mooi meegenomen.

De fysiotherapeut en Mark waren positief en hadden het volle vertrouwen in Daniëlle. De fysiotherapeut vond zelfs dat het tijd was voor de volgende fase in het hersteltraject. Volgende week zou Daniëlle weer terugkeren naar Frankrijk om daar verder te werken aan haar herstel.

Daniëlle had het nog aan niemand vertelt. Aan de ene kant keek ze er erg naar uit om weer terug te gaan naar Frankrijk. Dat betekende dat het goed ging met haar hersteltraject en dat ze verder kon werken aan de volgende stap. Aan de andere kant moest ze haar familie en vrienden achterlaten. En dat terwijl ze de afgelopen anderhalve maand zo genoten had van hun gezelschap.

'Sira, kijk mij eens aan.'

Sira luisterde niet en bleef naar de grond kijken. De tranen stroomden over haar wangen. 'Oké. Als je niet naar mij luistert haal ik Addy wel.' zei Daniëlle.

'Addy is hier?' Sira keek op. 'We zijn langs elk voetbalveld in Amsterdam gereden. We waren hartstikke bezorgt.' riep Daniëlle uit. 'Bezorgt om mij? Laat mij niet lachen. Ik ben een loser.'

'Je bent geen loser. Je bent mijn kleine zusje. Een doorzetter. Sier, ik zie hoe hard je je best doet. Topsporter zijn is niet makkelijk maar je doet het fantastisch. Iedereen maakt weleens een foutje.'

'Maar niet zo'n fout. Ik heb heel de wedstrijd verpest. Iedereen haat mij.'

'Ook dat hoort bij voetbal jammer genoeg. Volgende keer scoor je de winnende goal en houd iedereen van je.'

'Ik werk zo hard en ik krijg er niks voor terug.' jammerde Sira. 'Ik weet het.' Daniëlle wreef met haar hand over Sira haar rug.

'Elke dag train ik zo ontzettend hard en ik krijg nooit een complimentje. Ik ben nooit goed genoeg. Ik krijg nooit de kans om in de basis te staan. Een invalbeurt is al te veel gevraagd. Ik haat de topsport.' huilde Sira.

Het was een tijdje stil. Daniëlle en Sira zeiden beide niks. Ze zaten in het gras terwijl de regen met bakken uit de hemel viel.

'Ik ga morgen is met jouw coach praten.' besloot Daniëlle. 'Wat? Waarom?' vroeg Sira geschrokken. 'Omdat ik dat wil. Kom, we gaan lekker naar huis. Jij hebt een warme douche nodig.'

'Ik heb helemaal geen warme douche nodig. Ik.. ik.. ik weet niet wat ik wil.' stamelde Sira. 'Kom, help je oude zus is omhoog.' Daniëlle deed haar beide armen omhoog. Sira stond op en ze hielp Daniëlle omhoog. 'Dankje. Ik ben blij als ik weer ik normaal kan lopen. Wat een gedoe met die krukken.'

Daniëlle strompelde met haar krukken richting de auto. Sira volgde haar zus op een afstandje. Ze schaamde zich tegenover Addy. Waarom moest ze altijd weglopen en reageren alsof ze een baby was? Addy zou haar nu vast een baby vinden.

Ze kwamen aan bij de auto. Addy stapte uit en vloog Sira om de hals. Sira verstijfde. Deze reactie had ze niet verwacht.

'Ga snel zitten. Je bent zeiknat.' Addy liet Sira los en deed de autodeur voor Sira open. Sira nam plaats op de achterbank.

Terug in het appartement liep Sira meteen door naar de badkamer om een warme douche te nemen. Ze had het ijskoud. Ze had het gevoel dat haar tenen bevroren waren. Ze trok haar kleding uit en ze zette de kraan aan. Ze stapte onder de douche en gelijk ontspande ze toen ze de warme stralen op haar huid voelde.

Het was een lange dag geweest en ze voelde zich ellendig, maar ergens was ze ook opgelucht dat haar zus met de trainer ging praten. Ze had geen idee wat Daan met hem wilde bespreken maar toch voelde ze iets beter. Misschien had ze het toch erger gemaakt dan dat het was en stelde ze zich gewoon een beetje aan..