Kelebek Etkisi

3

Façalı Villası

   Eve ilk defa gelmiş olmanın sebebiyle etrafı süzüyordu, aileyse özlemle ona bakıyordu. Heyecanlıydılar, anne - baba yan yanayken kardeşlerse kendi kafasına göre koltuklara geçmişlerdi. Genç adamsa tekli koltuğa geçmişti, sessizdi. O an konuşan büyük abiyle ela gözleri onu bulmuştu.

"Duyduğumuza göre anne - babamızla yolda tanışmışsın ve sona bizler kalmışız. Bu sebeple tanışalım isteriz. Ben Devran Façalı, en büyük abinim. Babamızla birlikte aile şirketinde çalışıyorum, 29 yaşındayım."

"Meriç Façalı, ikinci abinim. Savcıyım, 27 yaşındayım."

"Diyar Façalı, üçüncü abin oluyorum. Doktorum 25 yaşındayım ve yeni girdim."

"Nice yaşlara."

"Sağol ufaklık."

Dedi mırıldanarak, mutlu olduğu gözlerinden belliydi. Kardeşi sadece Nice Yaşlara demiş olsa bile hoşuna gitmişti, o anda gelen öksürük sesiyle gencin gözleri sesin sahibini buldu. Bu kişi son abiydi, küçük olandı.

"Galiba küçük olanım diye sona ben kaldım, neyse bende küçük abin Arat Façalı! 23 yaşında tarih bölümü öğrencisiyim, son senemdeyim. Peki seni tanıma şansımız var mı, bize kendini tanıtacak mısın?"

Ilgiyle kardeşini inceliyor, her zerresini ezberlemek ister gibi sarılmak isterdi. Hiç bilmediği ve delicesine merak ettiği kokusunu doyasıya içine çekmek istiyordu. Ama gencin tepkisini bilemedikleri için hiçbiri sarılamadı, temas sorunu olabilir diye düşünüyorlardı. Sonuçta doktorun demesine göre sırtında kemer ve morarma izleri vardı, darp edilmişti. Sarılma yüzünden canı yanabilirdi.

Deha Alakan ( Façalı)

   Gözlerde ki özlem, saf şefkat beni benden alıyordu. Annemden sonra birileri beni seviyordu yada bana öyle geliyordu. Lâkin yine de kendimi hemen ele veremem, güvenemem. Hem onlarında beni sonradan terk etmeyeceğinin bi güvencesi var mı? Tamam beklemişler, yas tutmuşlar, yokluğumun acısıyla yanmışlar. Ancak bu değil ki edebi severler, hem ya diledikleri gibi birşey çıkmazsam? Ya hayal kırıklığı yaşarlarsa, ya onlar enerjik bi çocuk arıyorsa?

"Deha Alakan'ım işte, 17'yim ve 2 ay sonra 18 olacağım."

"Herhangi bi sorunun yani alerjin var mı?"

Dedi Zait Bey, beni tanımak için can atar gibi bi hâli vardı. Yüzü gülüyordu, nedense gözleri çok güzel parlıyor. Aile içinde şuan Diyar abi ve Devran abinin gözleri Zait Bey'in ki gibi kehribardı, çok güzel. Geri kalanımızsa ela gözlüydük.

" Çileğe alerjim var, birde yediğimi uzun süre içimde tutamıyorum. Midem bulanıyor, bu nedenle çok yiyemem."

"Ne zamandır var, hastaneye gittin mi?"

Dedi bu defa, korkmuştu. Benim için endişe duymuştu, gerçi ailesi de korkuyla bakıyordu yani bizim ailemiz...

"Evet gittim, geçiçi olduğundan söz etti."

"Ne zamandır var?"

"3 hafta oldu"

"Bizim yapabileceğiniz birşey var mı aslanım? Varsa eğer söyle yardım edelim."

Şuan sadece biz konuşuyoruz diğerleri dinliyor, korkuları gözlerinden okunuyor. Lâkin korkulacak birşey değil ki sadece geçici bi olay. Zait Bey'in sorusuna karşın başımı iki yana salladım, yardım edecek birşey yoktu. Ama keşke validem yaşasaydı, belki asla böyle bi sorunum olmazdı. Bende herkes gibi güler eğlenirdim, hiç yaramazlık etmezdim. Gerçi çocukken ben çok usluydum, buna rağmen babam rahatsız olurdu.