"ဒီမယ္...ေဟ့လူ"
"ေဟ့လူ ... ေခၚေနတယ္ေလဗ်ာ..."
မိမိ ကို ေခၚေနမွန္းသိေနေပမယ့္ နာမည္တပ္မေခၚေလေတာ့ ခမ္းနား တမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိတာျဖစ္၏...။ သို႔ေပမယ့္ ေလသံေလးမွာ မေက်နပ္မူ႕ေတြ ကပ္ပါလာတာေၾကာင့္ သူ ဆက္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၍ မရေတာ့ေခ်...။
ထို႔ေၾကာင့္ပဲ ဟင္းခ်က္ေနရာမွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႕ ကိုယ္ သူ လက္ညွိုးျပန္ထိုးျပကာ...
"ကိုကို႔ ကို ေခၚေန တာလား ခ်ာတိတ္..."
ဒီအိမ္ထဲမွာ သူနဲ႕ကိုယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ ဒီလူ က အပိုစကားေတြကို အရမ္းဆိုလြန္းသည္။ ေနဘုန္းသစ္ မေက်နပ္တာမူ႕ကိုေပၚလြင္ေစရန္ မ်က္ႏွာထား ကို တမင္ စူပုပ္ပစ္လိုက္ကာ...
"ဒီအခန္းထဲ မွာ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ တည္း လူ႕ေလာကနဲ႕ အဆက္သြယ္ျပတ္ေနတာမဟုတ္လား... ခင္ဗ်ား ကို မေခၚလို႔ ဘယ္သူ႕ကို ေခၚရမွာလဲ..."
ဒီေလာက္ဆို ခမ္းနားသိလိုက္ၿပီ... အျပင္ ကို မထြက္ရတာၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်ာတိတ္ သူ႕ကို ရစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ...
"ေၾသာ္...ခ်ာတိတ္က ဟိတ္လူ ၊ ဟိတ္လူ ဆိုၿပီးေခၚေနေတာ့ ကိုကိုက ဘယ္သူ႕ကို ေခၚမွန္းမသိဘူးေလ..."
"ဟမ့္...သိသားနဲ႕ ခင္ဗ်ား တမင္ ရစ္ေနတာမ်ား..."
"ႏူတ္ခမ္းႀကီး ကလည္း ေထာ္ထားလိုက္တာမ်ား...ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ ကိုကို႔ ကိုေတာင္ လာထိုးမိေတာ့မယ္..."
"အပိုေတြ ေျပာမေနပါနဲ႕...ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုေျပာစရာရွိတယ္..."
"ခင္ဗ်ား...ခင္ဗ်ားနဲ႕ သူစိမ္းဆန္ လိုက္တာ ကြာ... ကိုကို လို႔ ေခၚပါေတာ့လား ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
ေနဘုန္းသစ္ လက္ပိုက္လိုက္ၿပီး ထိုလူ႕ကို ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ကာ...
"မေခၚနိူင္ပါဘူး... အဲ့ေလာက္ ကိုကို အေခၚခံခ်င္ေနရင္ ဟိုအေယာက္ ၃၀ ကို သြားေခၚခိုင္းလိုက္ေလ..."
ဒီတခါမွာေတာ့ ခမ္းနား အမွန္ပဲ အံၾသသြားရ၏...ခ်ာတိတ္က ထိုကိစၥကို အေတာ္ေလး မေက်နပ္ေနသည့္ပုံရကာ အခုထိေျပာမၿပီးတာေၾကာင့္...။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ ဟက္ကနဲ ရယ္ခ်လိဳက္မိကာ..
YOU ARE READING
ခမ်းနားကမ္ဘာငယ်
Romanceအမုန်းတရားပြိုင်ရင်မင်း နိူင်ပြီး ချစ်ခြင်းတရားပြိုင်ရင်တော့ ကိုယ်ကအမြဲအရှုံးပေးပါ့မယ်.... #မင်းခမ်းနား#
