Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

4. Ντονατς

Ήθελα να κλάψω.
Και να πνίγω με τα δάκρυα μου.
Αλλά δεν ήξερα για ποιο από όλα να κλάψω.

Που εφυγα από το σπίτι;
Που με ψάχνουν ολοι;
Που έχασα τους φίλους μου;
Που ο μπαμπάς ήθελε να με παντρέψει με κάποιον που σιχενομαι;
Που είμαι απένταρη χωρίς ούτε ένα ρούχο;
Που είμαι στην μέση του πουθενά;

Θεέ μου.
Τι θα κάνω τώρα;

«Είσαι καλά;»ακούω μια αντρική φωνή.
Δεν γύρισα καν να κοιτάξω ποιος είναι.

«Παράτα μας!Δεν έχω όρεξη για πεφτουλες τώρα!»λεω χωρίς καν να σηκώσω το κεφάλι.

Μετά τον άκουσα να απομακρύνεται.

Θεέ μου γιατί σε εμένα;
Τι θα κάνω τώρα;
Πως θα συνεχίσω να πηγαίνω όσο πιο μακριά γίνεται αν δεν έχω λεφτά;

Βλέπω στην τσέπη του τζιν μου ότι έχω τουλάχιστον το διαβατήριο μου.
Και 50 ευρώ.
Τώρα σώθηκα!

Πρέπει να γυρίσω έτσι;
Πρέπει να γυρίσω στον μπαμπά.
Τι άλλο θα κάνω;
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Από όταν εφυγα όλα στραβά πάνε.
Έχουν περάσει δυο εβδομάδες και εγώ κάθε μέρα μετανιώνω και περισσότερο από την προηγούμενη άλλωστε.

«Κοπέλια;Είσαι καλά;»ακούω μια γυναικεία φωνή τώρα.
«Όχι»απανταω ξερά.

Δεν είμαι καλά.
Πως να είμαι καλά.

Νιώθω χέρια στα μπράτσα μου και σηκώνω τα μάτια να δω μια κοπέλα νέα.
Με βοηθάει να σηκωθώ.

«Το ξέρεις ότι είσαι στην μέση του δρόμου έτσι;»ρωτάει.

Ήμουν;
Ήμουν όντως ναι.
Και δεν πέρασε ούτε ένα αμαξι τόση ώρα.
Σε ωραίο μέρος σταμάτησα...

«Δεν το κατάλαβα...»λεω και περπατάμε μέχρι το πεζοδρόμιο όταν αφήνει τα χέρια.

Την είδα  καλύτερα.
Ήταν γύρω στα 30 το πολύ με ίσιο μαλλι.
Ήταν πολύ όμορφη.

«Είσαι καλά;Είσαι κάπως χλωμή...»σχολιάζει.
«Πως να μην είμαι!»λεω.

Άμα βρω αυτόν που με έκλεψε !
Μόνο αν τον βρω!

Με κοίταζε περιέργα η κοπέλα.

«Με λήστεψαν μόλις!»της εξηγω.
Γουρλώνει τα μάτια της.
«Οοο αυτό δεν είναι καλό.Σου έκλεψαν το πορτοφόλι;»ρωτάει.
«Κλέψαν τα πάντα!Λεφτα ρούχα!Ολα!»λεω.

Τώρα που ηρέμησα είμαι κάπως θυμωμένη !

Εμένα βρήκαν να ληστέψουν!