Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

10.Μιλφειγ

Στριφογύριζα από εδώ.
Στριφογύριζα από εκεί.

Είναι απλά τα πράγματα.
Δεν.Εχω.Υπνο.

Δεν ξέρω και εγώ τι ώρα είναι αφού δεν έχω ούτε ώρα στο δωμάτιο ούτε κινητό αλλά σίγουρα είναι αργά.
Και ενώ θέλω να είμαι μια υπεύθυνη γυναίκα που κοιμάται νωρίς για να ξυπνήσει νωρίς επειδή τώρα εργάζεται,δεν μπορώ να το κάνω.

Γιατί;
Γιατί από χθες που έγινε αυτό με τον Ηρακλή δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Όλη μέρα σήμερα δεν μου είπε ούτε καλημέρα.
Όχι ότι τον είδα και πολύ.
Ήταν στην κουζίνα του και έφτιαχνε γλυκά όλη μέρα.

Και αυτό με αναστατώνει.

Σηκώνομαι και φοράω μια ζακέτα από αυτά τα ρούχα που μου έχει δώσει η Δήμητρα.Ισως αν φαω ένα γλυκάκι νιώσω καλύτερα και μετά κοιμηθώ.

Γενικά δεν τρώω πολύ αυτές τις μέρες και ο λόγος είναι ότι δεν εχω λεφτά.Ετσι όταν αδειάσει το μαγαζί «κλέβω» τίποτα από μέσα.
Ελπίζω μόνο μην το μάθουν.
Και ελπίζω μην πάω στην κόλαση με αυτό.

Γενικά δεν πρόσεχα ποτέ στην ζωή μου τι τρώω.Αλλα φυσικά πήγαινα και γυμναστήριο έτσι δεν με ένοιαζε επειδή κρατιόμουν σε φόρμα.
Τώρα δεν πάω γυμναστήριο αλλά είμαι όλη μέρα όρθια.

Σέρνω τα πόδια μου.
Ανοίγω το φως και πάω στα γλυκά.
Και τώρα το μεγάλο ερώτημα.Τι να φαω.

Πιάνω ένα κρουασάν σοκολάτας χωρίς  να το σκεφτω άλλο.Και το δαγκώνω.
Παράδεισος.
Τα γλυκά του Ηρακλή είναι σαν να είσαι στον παράδεισο.

Ξέρει να βάζει όσο σοκολάτα πρέπει.

Αν είχα ένα ποτηρι γάλα ζεστό τώρα θα πήγαινε τέλεια.Οπως το έκανε η Ελινα όταν ήμουν μικρή.Η νταντά μου.
Πήρε σύνταξη τώρα και ελπίζω να ηρέμησε με τα καμώματα μου.

«Μάλιστα»ακούω και τρομάζω και γυρνάω αμέσως το κεφάλι μου.

Η καρδιά μου βγήκε από την θέση της από τον τρόμο.
Νόμιζα ήταν...ο πατέρας μου.

Αφήνω την αναπνοή να φύγει όταν βλέπω τον Ηρακλή.

Ήταν χωρίς το καπέλα του και με τα γνωστά σκουρα ρούχα του.

«Καλό;»ρωτάει και δείχνει το κρουασάν.
Το βάζω όλο στο στομα και σηκώνω τον αντίχειρα.
«Πολύ καλό!»λεω με γεμάτο το στομα.

Κατέβασε το κεφάλι.
«Χαίρομαι...»λεει και μπαίνει πάλι στην κουζίνα.

Τι κάνει τώρα αυτός εδώ;
Με είδε να τρώω;
Την τύχη μου δηλαδή.
Δεν πάει ποτέ σπίτι του αυτός ο άνθρωπος;