Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

27.Βραδινες συζητησεις

Τα πρώτα λεπτά ήταν αμήχανα.
Απλά περπατάγαμε δίπλα δίπλα.
Και τίποτα άλλο.

Ήταν μεγάλη μέρα.
Και δεν ήξερα αν ήθελε να μιλήσει.

Περάσαμε τον δρόμο όταν ακούω κάτι περίεργο.
Και όταν το ξανακούσα σταμάτησα στην θέση μου.

«Τι έπαθες;»ρωτάει ο Ηρακλής.
«Δεν το ακους;»του λεω και ακολουθώ την φωνή.
Ήταν σαν...νιαουρίσμα.

Έκανα λίγα βήματα μέχρι που το είδα.
Ήταν μια παρά πολύ μικρή γάτα.Ηταν ανάμεσα σε ένα φράχτη.Ολο το σωμα της ήταν έξω αλλά το ένα πόδι της είχε κολλήσει εκεί.

«Νόμιζω κόλλησε...»λεω στον Ηρακλή καθώς σκύβουμε να δούμε καλύτερα.
«Ναι.Το πόδι της...»λεει και βάζει απαλα το χέρι του στο πόδι της και το βγάζει από εκεί που είχε σφηνώσει.

«Εντάξει τώρα μικρή μου..;»της λεει και ήταν πια ελεύθερη.

Ήταν τόσο χαριτωμένη.
Και γκρι.
Και μικρή.

«Πεθαίνεις να την χαϊδέψεις.Καντο»λεει ο Ηρακλής.
Δίστασα αλλά το έκανα.Εβαλα το χέρι μου κάτω από το πρόσωπο της και την χάιδεψα.
Εκείνη σήκωσε το κεφάλι και  έκλεισε τα μάτια.

«Της αρεσει....»λεει ο Ηρακλής και τώρα την χάιδευε και αυτός στην πλάτη.

Είναι ωραίο αυτό.
Χαλαρωτικό.

«Πάντα ήθελα να πάρω ένα ζωάκι μικρή στο σπίτι..»λεω μετά και σκέφτηκα πάλι τον μπαμπά μου.
«Δεν πήρες;»ρωτάει.
«Όχι.Δεν ήθελε ο μπαμπάς μου.Θεωρουσε ότι τα ζώα και οι ανθρώποι δεν έπρεπε να μένουν στο ίδιο μέρος.»λεω.
Τι και αν έκλαιγα ακόμα και για ένα χρυσόψαρο.
Χέστηκε.

«Όταν ο Σταύρος ήταν 4 ήθελε τόσο ένα κουνελάκι...»λεει και ένα μικρό χαμόγελο εμφανιστηκε στο πρόσωπο του.

Φαινόταν σαν να γυρνούσε στο παρελθόν.

«Ο Σταύρος;»ρωταω.
«Ο πιο μικρος από τα αδέρφια μου..»λεει.

Αφήνω την γάτα και με τρόπο κάθομαι με τον ποπό κάτω.
Ποτέ δεν μου λεει για τίποτα δικό του έτσι ξαφνιάστηκα.

«Το ζήταγε μέρα νύχτα από την μαμα μας.Καθε μέρα και κάθε ώρα.Η μαμα έλεγε ότι ήμασταν ήδη πολλά άτομα στο σπίτι και δεν μπορούσε να φροντίσει ακόμα ένα...»
«Γιατί;Ποσά ήσασταν;»
«Με εμένα 4 αγόρια.»λεει.

Αλλά τρία αδέρφια δηλαδή;

Όταν συνηδητοποιω όμως ότι για να είναι ορφανός έχουν πεθάνει όλοι μου σηκώθηκε η τρίχα.