Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

8.Μηχανη και Μοναξια

Όταν δεν υπήρχαν αλλά δάκρυα βγήκα έξω.

Δεν υπήρχε λόγος να κλαίω άλλωστε.
Δεν θα έρθει κανείς να με σώσει.

Για να φτάσουν τα παιδιά να μου στείλουν αυτό το μήνυμα σημαίνει ότι τα πράγματα στο σπίτι είναι χάλια.

Τα παιδιά είχαν σηκωθεί και είχαν βάλει τα μπουφάν τους.Εδωσα το κινητό στην Δήμητρα.
«Σε ευχαριστώ για αυτό.»της λέω.
«Μην το ξαναπείς.Ελα.Παμε.Πηγε αργά και αύριο δουλεύουμε»λεει καθώς βγαίνουμε έξω.

Η Δήμητρα είναι λογίστρια σε ένα γραφείο.
Και ο Βαγγέλης είναι δάσκαλος αγγλικών από ότι μου έχουν πει.

Ακούγεται πολύ ωραίο να πάω στο δωμάτιακι του μαγαζιού και να ξαπλώσω και να ξεραθώ στον ύπνο για να μην σκέφτομαι την κατάντια μου.

«Εμείς φεύγουμε από εδώ...»λεει η Δήμητρα και δείχνουν αριστερά.
«Εγώ...πάω...από εκεί;»ρωταω και δείχνω δεξιά.

Είναι μικρό μέρος αλλά προχθές ήρθα μόνο.

«Ηρακλή;Γιατί δεν πας την Μαρίνα στο μαγαζί;Κοντά εκεί είναι το σπίτι σου άλλωστε»του λεει η Δήμητρα.
«Όχι όχι οχι όχι.Ειμαι καλά.»λεω αμέσως.
«Μπορεί και μόνη της»απανταει αυτός.

Τι άντρας.

«Ηρακλή!Ντροπη φίλε!»λεει ο Βαγγέλης λες και τον μαλώνει.
«Ηρακλή είναι αργά.Μην είσαι τέλειως γουρουνι!»λεει η Δήμητρα και φεύγει με τον αδερφό της.

Κοίταζα γύρω μου αμήχανα.
Αυτός κοίταζε τα πόδια του.

«Ξέρεις δεν χρειάζεται να....»σπάω την σιωπή.
«Είσαι στον δρόμο μου υποθέτω»λεει και προχωραει μπροστά.

Αυτός είναι ο πολύ γλυκός τρόπος του να μου πει ότι είναι πολύ χαρούμενος που θα με πάει σπίτι υποθέτω.

Τον ακολουθώ αθόρυβα και ενώ νόμιζα ότι θα βγει σε κανέναν δρόμο σταματάει μπροστά από μια μηχανή.
Μαύρη μηχανή.
Μαύρη και γυαλιστερή μηχανή.

Τον βλέπω που παίρνει το κράνος από εκεί.
«Πλάκα κανείς τώρα έτσι;»λεω γιατί αυτό δεν ήταν κάτι που περίμενα.
«Δεν καταλαβαίνω»λεει.
«Αυτό είναι δικό σου;Με αυτό θα πάμε;Εκεί θα ανέβω;»ρωταω.

Κάνει μια γκριμάτσα πριν ανεβεί πάνω και βάλει τα κλειδιά πάνω της.

«Δεν έχεις ξαναδεί μηχανή;»ρωτάει με σηκωμένο το ένα του φρύδι.
«Έχω δει.Αλλα δεν έχω ανεβεί...»λέω.
«Θα πρέπει.Εκτος αν θες να πας με τα πόδια.»λεει ανέκφραστα.