Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

19.Μανωλης

Κοίταζα το μενού και ήθελε δεν ήθελε το μάτι μου πήγαινε στην τιμή δίπλα του.

«Μια σαλάτα θα πάρω εγω»λεω.
Και πολύ είναι.

«Θα πληρώσω εγώ.Παρε ότι θες»λεει.
Δεν χρειάζεται να μου το ξαναπεί.

«Τότε θέλω ένα φιλέτο κοτόπουλο με πουρέ μπρόκολου»λεω στην σερβιτόρα.
«Πολύ καλή επιλογη»μου λεει και γυρνάει στον Ηρακλή.
«Εγώ θέλω τα λιγκουινι με τα καραμελωμένα κρεμμύδια»λεει εκείνος.
«Τέλεια.Δεν αργούν»λεει η κοπέλα και φεύγει.

«Ευχαριστώ που πληρώνεις.»λεω.
«Το κάνω μόνο και μόνο για να δω τι πήρες.Μα πουρέ μπρόκολου;»λεει με έναν τόνο αηδίας στην φωνή του.
«Μην κρίνεις αν δεν έχεις δοκιμάσει!»
«Δεν χρειάζεται ευχαριστώ...»λεει.

Γελάω.

Περνάω ωραία.
Πραγματικά ωραία εδώ πέρα.
Έχω βάλει στην ακρη την Μαρίνα και την Θαλεια και τα ένα εκατομμύριο προβλήματα που έχω.

Και είμαι μόνο εγώ και αυτός.

«Πραγματικά σε ευχαριστώ.Κραταω τα λεφτά και προσπαθώ να μην τα ξοδεύω άσκοπα από εδώ και από εκεί.Πραγμα πολύ δύσκολο...»του λεω.
«Και γιατί τα μαζεύεις;Αν επιτρέπετε...»ρωτάει και γεμίζει το νερό του.
Και μετά και το δικό μου.

«Για να φύγω μακριά»απανταω.

Το ότι μου αρέσει το μέρος κάπως και το ότι μου αρέσει ο Ηρακλής πολύ δεν σημαίνει κάτι.
Πρέπει να πάω ακόμα πιο μακριά.

«Συνέχεια αυτό λες στην Δήμητρα.Αλλα πραγματικά δεν καταλαβαίνω.Τρεχεις από κάτι;»ρωτάει.

Ή είμαι ανοιχτο βιβλίο ή αυτός ξέρει να με διαβάζει τόσο καλά.
Και είναι κάπως ανατριχιαστικό αυτό.

«Τι;Χαχα καλό.Απο τι να τρέξω κάλε;»ρωταω δήθεν χαλαρή Αρα στην πραγματικότητα μέσα μου τρέμω.

Και αν κάποιος με έχει δει;

Κοιτάω γύρω γύρω.
Ίσως έπρεπε να κανω μια πιο μεγάλη αλλαγή πάνω μου.

«Δεν ξέρω.Φαινεσαι κάπως»λεει.
«Κάπως πως;»
«Σαν να μην έχεις πλάνο.Σαν να θες να φύγεις αλλά να μην έχεις προορισμό».

Και όλα αυτά είναι αλήθεια.

Κοιτάω το πως ντύνομαι.
Σκέφτομαι τι ζωή έκανα πριν και τι τώρα.
Η αλλαγή από το «που θα πάμε για ποτό σήμερα» στο «πως θα ζήσω;».

«Εσύ έδω μεγάλωσες έτσι;Έδω μένεις από πάντα;»ρωταω.
«Το μόνο μέρος που ξέρω»απανταει.
«Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις;Αναγκάστηκες ποτέ να φύγεις;Ήθελες ποτέ να φύγεις ;»ρώτησα.
Δεν το σκέφτηκε λεπτό.