Γλυκός Πειρασμός (#5 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

24.Λιμνη και Φιλί

Δεν έτρεχε πολύ γρήγορα.
Αλλά ούτε πήγαινε αργά.
Πήγαινε όσο έπρεπε.

Τα χέρια μου ακουμπούσαν πάνω στα πόδια μου αλλά μόνο εκεί δεν ήθελαν να είναι.

Ήθελα τα χέρια μου να πάνε γύρω του.
Και το κεφάλι μου στην πλάτη του καθώς πηγαίνουμε με την μηχανή του.

Ήταν αργά.Ειναι δροσερά έξω.Και εγώ ήμουν κολλημένη στον Ηρακλή.

Η κολωνια του γέμισε τα ρουθούνια μου.

Χαμένη στις σκέψεις μου δεν κατάλαβα ποτέ φτάσαμε.

Κατεβαίνω πρώτη και μετά εκείνος.

Κοίταξα γύρω μου.
Τι;
Ποτέ...πως...που...;

Ήταν μια λίμνη μπροστά μας.
Μια μικρή αλλά πολύ όμορφη λίμνη.
Είχε ψηλά φώτα γύρω γύρω και για αυτό φαινόταν.
Και το φεγγάρι ήταν ακριβώς στην μέση έτσι έκανε την όλη εικόνα ακόμα πιο απίστευτη.

«Πλάκα κανεις τώρα έτσι;»ρωταω.

Πλησίασα και άλλο.
Το ίδιο και αυτός.

«Τέλειο;»ρωτάει.
«Μαγικό...»ψιθιριζω.

Σαν ψεύτικο.
Σαν από άλλον κόσμο.

Έκατσε κάτω,μπροστά από την λίμνη.
Και αφού έκλεισα την ζακέτα μέχρι πάνω έκατσα και εγω δίπλα του.

Ήταν ήσυχα.
Ήταν ωραία.

«Που το βρήκες αυτό το μέρος;»ρωταω.
«Ερχόμουν συνέχεια μικρος.Ολο το καλοκαίρι την βγάζαμε εδώ με την οικογένεια μου»λεει.

Και ήταν ότι πιο προσωπικο μου έχει πει στον τόσο καιρό που τον ξέρω.

«Ναι;Το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι πιο ωραία»
«Είναι.»

Στην φωνή του κρύβεται κάτι.
Νοσταλγία ίσως.

«Δεν έχω κολύμπησει ποτέ σε λίμνη..»λεω μετά από πολλά λέπτα ησυχίας.
«Όντως;»ρωτάει σοκάρισμενος.

Γυρνάω το κεφάλι και τον βλέπω να με κοιτάζει.

Λίγο η μαγική θέα,λίγο το ποσό όμορφος φαίνεται σήμερα κάνει όλο το σωμα μου να πάρει φωτιά.

Αναπνοή Θαλεια...
Αναπνοή...

«Όντως...»λεω και κοίταξα άλλου αμέσως.

Θεέ μου πως έφτασα μέχρι εδώ;
Να νιώθω έτσι;

Ούτε να τον κοιτάζω δεν μπορώ πλέον.