හයේ කනිසම ✓

අවසාන කොටස

" බෑ බෑ බෑ. මට ඕනෙමයි අම්මී!! මට ඕනෙමයි ඒ ටෙඩීව අම්මී...!! මට ඕනෙමයි"

නේහා බබා ඉස්කොලේ ඇරිලා එනකම් බලාගෙන හිටපු මන්දෝදරගෙ කනට වැකුනෙ ඉස්කොලේ යන නේහගෙ වයසෙම චූටි බබෙක් එයාගෙ අම්මා එක්ක වාද කරන සද්දෙ. මන්දෝදර කිසිවක් නොකියා ඒ දෙන්නා දිහා බලාගෙන හිටියා. බබා අම්මගෙන් මොකක්ද ටෙඩී කෙනෙක් ඉල්ලලා වද දෙන්න පටන් අරන් තිබ්බෙ ඉස්කොලේ ඉස්සරහ තිබුන ටෙඩී කඩේ පෙන්න පෙන්න. ඒ දිහා බලාගෙන හිටපු මන්දෝදර හරි සිහියට ආවේ එයාගෙ නේහා බබා ගෙ කටහඩ ඇහෙනකොට.

"මන්දෝ බාප්පී... මන්දෝ බාප්පී... නේහා පන්තියෙ ෆස්ට්"

අවුරුදු එකොලහක් වයස නේහා දූවගෙන ඇවිත් මන්දෝදරගෙ අතෙ එල්ලෙනකොට මන්දෝදර ඇස් ලොකු කර ගත්තාම නේහා මන්දෝදරට රිපෝට් කාඩ් එක දික් කලා. හැම සබ්ජෙක්ට් එකකටම ලකුණු අනූවට වැඩී. මන්දෝදරගෙ මූන සතුටින් පිම්බුනා.

අවුරුදු පහකටත් වැඩියෙ ටිකක් ගත වෙලා. මන්දෝදර ඩිග්‍රි එක කම්ප්ලීට් කරනකොටමයි නේහාගෙ ශිෂ්‍යත්වෙ රිස්ලට් ආවේ. නේහා බබා උඩින්ම පාස් වෙලා තිබුනා. මන්දෝදර ඉන්ටර්න් ඉන්න කාලෙ රාගම ඉස්පිරිතාලේ ඉල්ලලා ආව නිසා මන්දෝදරට ආයෙමත් එයාගෙ ආච්චි අම්මායි නේහා බබයි එක්ක ගම්පහ පදිංචියට යන්න පුලුවන් උනෙ රෙන්ට් එකට ගෙයක් අරගෙන. නුවර කොච්චර ලස්සන උනත්, කොච්චර සැප පහසුකම් තිබුනත් මන්දෝදර හැමතිස්සෙම කියන්න පුරුදු වෙච්චි වාක්‍යයක් තිබුනා.

"හැමෝටම නුවර ආදරයෙ නගරය වෙන්න ඇති. ඒත් මට නම්  මට එයාව හම්බුනු , අපෙ මතක හැම අඟලක් ගානෙම දරාගෙන ඉන්න ගම්පහ නගරෙ තරම් ආදරේ නගරයක් තවත් නැහැ..."

මන්දෝරගෙ තීරණයට ගෞරව කරලා ආච්චි අම්මා වගේම නේහත් ආයෙ ගම්පහට මාරු වෙන්න තීරණය කලා. නේහාට එයාගෙ තාත්තී ගැන වගේම ගම්පහ නගරය ගැන මතක තිබ්බ නිසා නේහා පොඩ්ඩක්වත් ඒකට විරුද්ධ උනෙ නැහැ.  හොඳට ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා නිසා නේහාව හය වසරෙන් ඉස්කොලෙකට ඇතුලු කරන්න මන්දෝදරට අමාරු උනෙ නැහැ. කාර්යාලිය පහසුවට මන්දෝදර නේහාගෙ බර්ත් සෙටිෆිකට් එක අලුතෙන් හදලා එයාගෙ නම තාත්තා ගෙ නමට දාලා තිබුනත් , මන්දෝදරගෙ හිතෙ වගේම නේහාගෙ හිතෙත් සදාකාලිකව පැලපැදියම් වෙලා තිබ්බෙ සස්රුත් කියන්නෙ නේහාගෙ තාත්තා කියලා..