"Şu halime baksanıza doktor." dedim yüzümdeki küçük bir tebessümle. "Beni kim sever ki? Arkamdan ne dediklerini biliyor musunuz siz? Ben uzun saçlarım yüzünden kezban diye adlandırıldım en basit örnekle. Birinin gözüne güzel gelmem mümkün mü?"
"Saç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16. KİMLİĞİ BELİRSİZ YALANLAR VE ONLARIN ARKASINA SAKLANANLAR
Cat Pierce, You Belong To me
Sena Şener, İnsan Gelir İnsan Geçer
Melanie Martinez, Cake
Ahşabın üstünde duyduğum gıcırtı ile başımı defterden kaldırıp gelen kişiye baktığımda dayımı gördüm.
Yüzünde hoşnutsuz bir ifade, elinde bir bira şişesi ile yanımdan geçip kendini koltuğa attı. Eğer abim benim yanımda içtiğini görseydi kesinlikle kavga çıkardı. Fakat eğer ben ağzımı açıp konuşursam şüphesiz saniyeler içinde geri kapanırdı.
"Senin bu anan," dedi elindeki şişeyle dışarıyı göstererek. "Nerede?"
Konuşmak için her ağzını açtığında sarımsı dişleri ortaya çıkıyordu. Pürüzlü sesi midemi bulandırıyordu. "Bilmiyorum." dedim gerçekten de bilmeyerek. Annem nereye gideceğini bana söyleme gereği duymaz, haber de vermezdi. Anca abim zorla ağzından koparabilirse öğrenebilirdik. Tabii neticesinde abim bana söylerse.
"Bir çocuk annesinin nerede olduğunu bilmez mi?" diye sordu kaşlarını çatarak. Omuzlarımı kaldırıp indirdim. Bilmeyenlerde oluyormuş demek, diye geçirdim içimden. Belki de annem dayıma gerektiğinde ağzının payını iyi verebilseydi, dayım benim ağzımın payını vermezdi. Konuşmaya korkmaz, ona gerektiği cevapları verirdim.
"Sen de ne işe yaramazsın." diye mırıldandı. "Abin yine neyse, eli iş görüyorda para getiriyor eve. Sen? Okumakmış. Kız çocuğu okur mu? Sende çalışacaktın var ya... ama o abine bir şey demeye gelmiyor. 'O okuyacak.' diyip duruyor. Sanki okuyana ne olmuş? Bak anana, lise mezunu ama ne iş yaptığını bile bilmiyoruz."
Onun daha fazla ailemi kötülemesini dinlemek istemediğim için başımı önüme çevirerek defterime baktım. Her ne kadar bende annemin pek iyi bir anne olmadığını bilsem bile bunu başkalarından duymak kimsenin hoşuna gitmezdi. Bir yandan da abimin sözleri beni mutlu etmişti. Neredeyse gülümseyecek gibi oldum fakat dudaklarımı kıpırdatamadım.
Elimdeki kurşun kalemi oynatıp ödevimi yapmaya devam ettim. "Kaçıncı sınıfsın sen şimdi?" diye sordu dayım konuşmakta ısrarcı olarak.
"Beş." diye yanıtladım onu.
Cevabımla yüzü buruştu. "Amma da küçüksün." dedi iğrenç bir şey demişim gibi. "Para da getiremezsin sen."
