DOĞU'DA KADIN OLMAK

EVE DÖNÜŞ

Kapıya çıktığım da  Ali Vejin'i arabaya bindirmiş arabanın önünde sinirli bir yüz ifadesiyle beni bekliyordu.  Yanına gittiğimde kolumdan tutup kenara çekti.
"Bu kız senin yüzünden bu halde farkında mısın" dedi. Şaşırmış bir yüz ifadesiyle ona baksam da , haklıydı. Sesimi çıkarmadım.  Arabama doğru ilerleyip bindim.
Eve vardığımda bir hayli öfkeliydim.
Merdivenden yukarı çıktığımda annem arkamdan seslendi .
" Oğlum" dedi . Olduğum yerde durup arkama döndüm. Annem tekrar " oğlum.Nerden geliyorsun bu gece vaktinde" . Dedi.
"İşim vardı" . Dedikten sonra tekrar merdivenden yukarıya çıkıp odama ilerledim. Üstümü değiştirip yatağıma geçtim.

Vejin ~

O kadar korkmuştum ki sanki kurtaramayacaklardı beni . Kafamı cama yaslayıp herşeyi unutmak istedim . Bütün bu olanları.  Eve vardımızda herkes kapıda durmuş gelmemizi bekliyordu... Derin bir nefes alıp arabadan inip avluya adımımı attım,attar atmaz  annem ıslak kirpikleriyle , yorgun haliyle koşup bana sarıldı. Annem" kızım iyi misin ? Birşeyin yok değil mi" dedi. Gülümseyerek"iyim" dedim. Babam yüzüme sanki suçluymuşum gibi bakıyordu. Şaşırmıştım. Abim Ali'ye bakarak "Peşimden gel " dedi ve arkasını dönüp gitti . O an bir kere daha yakılmıştım . Bir an başım döndü ve anneme tutunmak zorunda kaldım. Yengem ve annem kolumdan tuttuktan sonra odama çıkarıp duş aldırıp öyle gittiler . Yatağa geçtim. Gözlerimi kapattım. Uyumaya çalıştım ha bire kıvranıp durdum . Kafamdaki sesleri bir türlü susturamadım . Gece üç dört sularında nefes almak için balkona çıktım.

Ayın aydınlattığı konak mermerlerine  yalın ayaklarla basıp yürüdüm . Bastığım yerin soğukluğu yüreğimden daha sıcaktı. Kendimi kirli hissediyordum hiç birşey yapmadığım halde o da bana hiç birşey  yapmadığı halde çünkü ben hayatım boyunca hiç bir erkekle yanlız bir evde kalmadım üstelik intikam yemeği olmadım. Hâlbuki  Diyar haklıydı. O kötü biriydi fakat neden babam bana öyle baktı. En çok ona sarılmaya ihtiyacım vardı ve en çok o bana sırtını döndü. Gözlerimden düşen yaşlara engel olamıyordum . Başımı öne eğdim, başımı öne eğmekten başka çare bırakmamışlardı bana . Omzuma uzanan bir el hissettim. İrkildim. Hemen arkama baktığımda babam . Korkmadım değil çünkü yine azarlayacaktı beni kim bilir ne diyecekti bana belki de bana " sen bizim namusumuzu beş para ettin " diyecekti. Omzuma çekini bıraktı ve bana baktı. Başımı önüme eğdim. İşret parmağıyla kafamı göz göze gelecek şekilde havaya kaldırdı. O söze girmeden ben konuşmaya başladım " baba beni bağışla ben..." Daha konuşmamı bitirmeden " şşşşş" dedi  ve tekrardan bana bakarak "Suçlu musun " dedi. Kafamı bir sağa bir sola çevirdim. Sinirli bir yüz ifadesiyle bana bakarak " Madem  suçlu değilsin neden başını öne eğiyorsun , suçlu değilsen o başın hep dik olacak" dedi ve elleriyle gözyaşımı silip" Bir baba ne kadar kötü de olsa sevgisini de gösteremezse çocuklarına, saçlarının teline zarar gelse dünyayı yakacak kadar çok severler çocuklarını " dedi. Bende " Gösterilmeyen sevginin , şefkatin ne anlamı var baba " dedim.
Başını öne eğmedi ama uzaklara bakarak" üşüteceksin içeri gir.Uyu. " dedi.
Evet oda biliyordu suçlu olduğunu ama aramızdaki farkı hiçbir Zaman bilemedi . Biz çocuklar suçumuz olmadığı halde başımız hep eğik dururduk onların karşısında onlar ise suçları yokmuş gibi ya gözlerimiz içine dalıp giderlerdi ya da uzaklara...