where's my soulmate? [taekook]

otuz beş 🍀

sizin bu işi akıma döndürmeniz günden güne beni ürkütmeye başladı haberiniz olsun 😃

yemeyip içmeyip 35'i yazdım alın🫡

*
*
*

Taehyung hüngür hüngür ağlıyordu.

Jungkook'un düştüğünü görür görmez telefonu ve geri kalan her şeyi bırakıp ona koşmuştu. Kapıyı deli gibi tekmeleyip annesiyle babasına olanları ağlayarak anlatırken ailesiyle beraber Jungkook'un odasına koşmuştu. Alfanın babası, kapı kilitli olduğu için kırmak zorunda kalmıştı. Jungkook, yerde baygın bir şekilde yatıyordu.

Onu hastane aciline getirirlerken Taehyung Jungkook'u iyi anladığını fark etmişti. Onu müşahede odasında tutarlarken dışarıda, duvarın dibine çökmüştü. Jungkook'un ailesi endişeyle oğullarını izlerken, aceleyle evden çıkan oğulları hakkında meraklanan Taehyung'un ebeveynleri de buradaydı.

"Fark edemedim. Anlamalıydım." Taehyung üzüntüyle mırıldanmıştı. İki aile de ona dönerken, "Ne diyorsun oğlum?" demişti annesi.

"Kurdum saatlerdir huzursuzdu. Bir şeyler olduğunu anlamalıydım. Karnını görmüştüm." Taehyung şoka girmiş gibi mırıldanıyor ve devamlı kendini suçluyordu. "Benim yüzümden oldu, benim yüzümden orada."

Jungkook, Taehyung'un fenalaştığı gece onunla buraya geldiğinde de böyle hissetmişti. Kendini suçlamamış olabilirdi ancak Taehyung adına deliye döndüğü kesindi.

Taehyung şimdi Jungkook için deliye dönüyordu.

Canı yanıyordu.

Kurdu korkuyordu. Çok korkuyordu.

"Oğlum, böyle söyleme. Sen hastaneye gitmeyi teklif etmişsin." Annesi Taehyung'un yanına çömelip önüne düşen saçlarını geriye taramıştı. "O iyi olacak, kendini suçlama tamam mı?"