Just Red | #1 Brown Company | 16+

#3 Słoneczna Minnesota

Red

Myliłam się.

Minnesota wcale nie jest taka słoneczna. A już na pewno nie teraz, bo kiedy wylądowaliśmy na dworze zrobiło się już szarawo. Wcześniej nie wpadłam na to, że istnieje przecież różnica stref czasowych i w Saint Paul jest już późny wieczór. Osobiście marzyłam tylko o szybkim prysznicu oraz położeniu się do łóżka. Dla tego uczucia byłam nawet w stanie zrezygnować z mojej kilku etapowej pielęgnacji twarzy, co prawdę mówiąc, rzadko mi się zdarza.

Szłam ramię w ramię z moim asystentem, który uparł się, że będzie ciągnął moją walizkę, pomimo tego że ma również swoją, która, o dziwo, jest o wiele większa od mojej. To oznaczało, że zabrał ze sobą nie tylko całą kolekcję koszul, ale zapewne też i garniturów. Postanowiłam w to nie wnikać. Sama jednak, oprócz kosmetyków spakowałam tylko strój na jutrzejsze zebranie z radą nadzorczą oraz kilka koszulek i spodnie na zmianę. Stwierdziłam, że tyle wystarczy dopóki nie odzyskam reszty swoich rzeczy. Z resztą, nie wyjechałam na koniec świata i z pewnością mogłabym na miejscu od nowa skomponować moją garderobę. Cholerka, chyba powinnam to zrobić, bo jako pani prezes nie powinnam chodzić w dresach do pracy.

A w sumie? Kto mi zabroni?

Najwyżej zwołają nadzwyczajne zebranie rady nadzorczej na temat ubioru w pracy. To w sumie byłoby nawet zabawne biorąc pod uwagę czym na co dzień muszą się zajmować.

Dopisuję do mojej listy abstrakcyjnych pomysłów, które mogłyby wkurzyć Jamesa Browna.

Opuściliśmy teren prywatnego lądowiska. Zorientowałam się, że znajdujemy się w sumie w nicości. Otaczały nas tylko drzewa, a na uboczu świeciła się dosłownie jedna latarnia. Czy oni wywieźli mnie tutaj żebym nie zdążyła dotrzeć na jutrzejsze zebranie? O nie. Chociażbym miała iść tam pieszo, to będę na tym spotkaniu i to zrobię wszystko aby moje wejście było w pięknym stylu...

– Za moment podjedzie po nas samochód, który zawiezie nas do hotelu. – Głos Erica przerwał moją gonitwę myśli. – Chyba, że woli pani pojechać do swojej posiadłości?

Zerknęłam na niego. Znowu trzymał w dłoniach ten cholerny notatnik. Przysięgam, że przy najbliższej okazji spale mu go i urządzę nad ogniskiem taniec zwycięstwa nad Jamesem Brownem. Ale zanim to się jednak stanie, to niestety muszę przyznać, że mój prywatny asystent jest mi potrzebny, przynajmniej w obecnej chwili. Po pierwsze bałabym się stać tutaj sama, a po drugie tylko on ma kontakt do kierowcy, który ma się niebawem po nas zjawić.

Tym razem ci daruję panie Woods, ale miej się na baczności.

– Mam zarezerwowany pokój w hostelu – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– Nie uważa pani, że to trochę niebezpieczne?

– Red – poprawiłam go. – Do cholery, mów mi Red.

– Naturalnie. – Znowu coś zanotował. – Nie uważasz, że spanie w hostelu jest niebezpieczne, Red? Oczywiście biorąc pod uwagę twój status społeczny i materialny.

No masz ci los. Nie dość, że marny z niego asystent, to jeszcze filozof. Jestem ciekawa ile jeszcze ukrytych talentów Erica Woodsa będę w stanie odkryć podczas naszej, jak miewam, mało owocnej współpracy.

– Uważam, że mam prawo spać gdzie mi się tylko podoba. Pokój w hostelu spełnia moje wymagania pod względem bezpieczeństwa, komfortu snu, jak i wszystkie inne.

On naprawdę to zapisał.

Na szczęście naszą krótką wymianę zdań o preferencjach łóżkowych, jakkolwiek to nie brzmi, przerwał nam warkot silnika. Samochód zatrzymał się na poboczu, a z pojazdu wysiadł starszy, dostojny mężczyzna. Miał na sobie czarny, długi płaszcz, skórzane rękawiczki, a jego głowę zrobił wełniany kaszkiet. Kierowca ruszył w naszą stronę, a gdy był już blisko zatrzymał się tuż przede mną. Zdjął nakrycie głowy nisko się przy tym kłaniając, po czym chwycił moją dłoń i musnął ją wargami. Zaraz po tym przywitał się też z moim asystentem oddając mu szacunek. Ja natomiast stanęłam jak wmurowana, oczarowana tym co tutaj właśnie się odstawia.