alev alev | asi & alaz

bazı şeyler değişiyor '4

"Anlamıyorsun, değil mi? Rüya'nın kınası-" Çağla aniden duraksadı. Kaşları yavaşça çatıldı. Alnından az önce çektiği eli havada kalmıştı. Yavaşça geriye döndüğünde ikizini karşısında buldu. Alaz ise tıra ve eşyalara bakıyordu. Yavaşça gözleri indiğinde Çağla'yı gördü. Uzun zaman geçmişti, çok uzun zaman, bir ömür kadar uzun...

İçini garip bir duygu sardı. Alaz şimdiye dek bunların senaryosunu defalarca kafasında kurmuştu. Fakat duyguları hesaba katmamıştı, onlar acıtırdı.

Çağla koşarak gelip Alaz'a sarıldığında genç adamın da karşılık vermesi kısa sürmedi. Çağla'nın saçından öptüğünde kızın ağladığını hissetti. "Seni ne kadar özledim, geri zekalı!" Çağla ikizine sokulmuş sıkıca sarılırken sol koluna sitem edercesine yavaşça vuruyordu. "Beni bırakıp nereye gidersin?! Nasıl haber vermezsin?!"

Alaz kardeşinden ayrılıp kızın yüzüne baktı. "Bilirsin, ben şimdiye dek kimseyi terk etmedim." Doğruydu, hep terk edilen taraf Alaz olurdu. "Bu yüzden nasıl terk edilir bilmiyorum. Benim bildiğim bir gece yarısı kimseye haber vermeden gitmek." Çağla'nın deniz gözlerinden damlalar akıyordu. "Benim gibi bir ikize sahip olmak da senin lanetin", dedi burukça tebessüm ederek.

"Sen kimsenin laneti değilsin", diyerek kızdı Çağla. "Bir daha öyle söyleme! Yasaklıyorum!"

"Bak sen?"

"Aynen, hamileyim ben! Ne istersem yaparım!" Çağla'nın bağırıp çağırarak konuşmasına Alaz kaşlarını çatmıştı ama hâlâ sırıtıyordu. Birkaç adım uzağa gidip Çağla'ya baktı. İkizlerin kaç aylık olduğunu bilmiyordu, anlamıyordu da bu işlerden, ama artık baya büyüdüklerini fark etmişti.

"Dünyaya bizden bir tane yeterdi aslında." Çenesini dikleştirdi.

"Alaz!" Neslihan'ın sesi azarlarcasına çıktığında Çağla annesine sarılmak için koşmuştu. "Tamam, dikkatli ol, kızım, yavaş aa." Alaz arkasına dönüp sarılan anne kızı izledi. Evini özlemişti, onları özlemişti. Şu an iyiydi.

｡ﾟ•┈୨ ♡ ୧┈•ﾟ｡

Eve girdikten sonra ve herkesle selamlaşırken de... Alaz hiç eksik hissetmedi. Bu garip bir duyguydu. İçinde ailesine duyduğu özlem o kadar büyüktü ki yarım kalmışlık duygusunu bastırabilmişti. Tabii o ana kadar...

Genç adam yatak odasına kalkan merdiveni ne kadar süre izlediğinden habersizdi. Yaman'ın sevgilisi Rüya geldiğinde kafalar ona karışmıştı. Böylece Alaz fırsat bulup kaçabilmişti. Zar zor basamakları çıkmıştı. Lakin şimdi buradayken tüm gücünün tükendiğini hissediyordu.

Elini korkuluklara bastırdı. Yavaş adımlarının onu yukarı çıkarmasını bekledi. Kalbinin sesi her geçen saniye artıyordu. Bu özlemdi... veyahut kırgınlık... her neyse, ona acı veriyordu. Onu çok eskilere sürükleyen bir basamakta durdu. Eğilerek oturdu. Burayı hatırlıyordu. Kafasını yavaşça duvara yaslayıp gözlerini kapattı. Kalbinin hızla çarpan ritimini dinledi. Asi talihsiz bir olayın sabahında kendini Alaz'ın odasında bulurken Alaz tam da burada oturup bekliyordu. Kızın iyileşmesini, ona biraz da olsa şifa olabilmeyi. Ama sonuçta kocaman bir yara oldu. Gözlerini hissettiği çıtırtıyla aniden açtı. Sanki Asi karşısında olabilecekmiş gibi...

"Ne yapıyorsun orada?" Çağla elindeki çilek tabağıyla gözlerini kısmış hâlde Alaz'a bakıyordu. Kafasını basamaktaki ikizini izlemek için yukarı doğru kaldırmıştı. "Biliyordum. Yaşlandın, değil mi?" Çileklerden birini yuttu.