29.bölüm.

8.1K 682 142
                                    


"Ya ben daha yemek yiyecektim!"

"Azat,yanına gelirsem kötü olur!"

"Tamam abi ya sustum."

"Ne zaman uyanır ki?"

"Doktor birazdan dedi işte."

"Bence halinden faydalanıp şekerleme yapıyor."

"SUS AZAT!"

Aniden gelen bağırma sesleriyle korkudan sıçradım.

Gözlerimi yavaşca açtığımda bulanık görmeye başladım.Daha sonra neler olduğu aklıma geldiğinde yüzümü buruşturdum.

"Uyandı!"babamın sesini duyduğumda sağ tarafıma döndüm.

"İyimisin,babam?"saçımj okşayarak sordu.

"Ya ben neden çoğu kez uyandığımda gözümü hastanede açıyorum?"

Neva,toplasan 3.kez gelişin.

Aynen ya çok normal(!)

"Ben en son hastaneden ayrılırken bir daha dönmemek adına bir konuşma yapmıştım!"dedim.

Odanın kapısı açıldığında doktor girmişti.

"Hanımefendi,kendinizi nasıl hiss ediyorsunuz?"dedi.

"Evimdeymişim gibi hiss ediyorum,daktır bey."dedim alayla.

Oğlum bileklerim kesilmiş lan!

"Neva..."babamın konuşmasıyla sustum.

Gerçekleri söylemek suç olmuş arkadaş!

"Öyle ciddi bir durum yok.Serum bittikten sonra gide bilirsiniz.Geçmiş olsun."

"Ciddi durum yoksa neden elimi hiss etmiyorum!Belki de iç kanama geçiriyorum!İç orqanlarımın fotoğrafını çektiniz mi?!"abartarak söylediğimle herkes gülmeye başlamıştı.

"Hiç bir şeyiniz yok.Elinize dikkat edin yeter.Tekrar geçmiş olsun."

"Geçmeyecek gibi ama neyse."dedim ve gözlerimi kapattım.

"Abiciğim,başka bir yerin ağrımıyor değil mi?"Lodos abimin sesiyle gözlerimi açtım.

Kalbim be abi....Yanında oturan sevdiciğim kalbimi kırdı.

"Yok,bir şey hiss etmiyorum.İyiyim yani."

"Hem siz cumbur-cemaat neye geldiniz?"dedim.

"Sana bir şey olacak diye korktuk.Ya Hazar senin kolundan çekmeseydi...Allah korusun daha kötü yaralana bilirdin."dedi Dicle abla.

Hazar olmasaydı  bunlar da olmazdı ama neyse.

"Allah razı olsun ondan da.Ne diyeyim."dedim sinirle.

Mımımımımı.

"Kunt abim aradı mı hiç?"dedim aklıma gelenlerle.

Babam kafasını iki yana salladığında yüzüm düşmüştü.Bu aralar benimle hiç konuşmamıştı.

Acaba kalbini mi kırmıştım?

"Peki,Telefonum nerede?"babam cebinden çıkardığı telefonu bana verdiğinde bir ümit açıp baktım ama hiç birşey yoktu.

Kapı tıklanmasıyla içeriye hemşire girmişti.

Neva/Gerçek AilemHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin