•Chapter 14•

48 2 0
                                    

Επέστρεψα αργά σπίτι. Ο Θάνος δεν ήταν εκεί, έλειπε.

Η γειτονιά ήταν ήσυχη. Προχωρησα μέσ'την σκοτεινή γκαρσονιέρα, θελωντας να κοιτάξω το φεγγάρι απ'το παράθυρο που ορθωνόταν ψηλά στον ουρανό.

Από κάπου ξαφνικά άκουσα μια κιθάρα. Αναζητησα κάτω τον δρόμο, βλέποντας μια παρέα μεθυσμένων να περνά και να τραγουδάει. Πόσο θα 'θελα να είμουν και εγώ μαζί τους και να τραγουδάω. Δεν θα ζητούσα τίποτε άλλο, μονάχα αυτό!

Αρχησα να κλαίω. Δεν θα ήταν και η πρώτη φορά. Πάντοτε έκλαιγα, ο Θάνος ποτέ!

Έκανα μπανιο και έπεσα στο κρεβάτι. Το μυαλό μου δραπέτευσε απ'την πραγματικότητα. Αρχησα στο μυαλό μου να συνθέτω τραγούδια και να τα ερμηνεύω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, πάνω σε μια μεγάλη σκηνή στην μέση του πουθενά.

Από κάτω έβλεπα και την Νίνα. Ήταν χαρούμενη. Ζητωκραύγαζε περήφανα για εμένα, χορεύοντας ζωηρά στον ρυθμό!

Μακάρι να μπορούσα να την κάνω χαρούμενη για πάντα, όχι μονάχα για μια στιγμή...και μαζί με εκείνη ίσως και να κατάφερνα να κάνω και εμένα...!

Total EclipseWhere stories live. Discover now