Total Eclipse

ΝΙΝΑ.

Το αίμα του νεκρού με βάραινε. Έπρεπε να εξοριστώ, να φύγω μακριά. Να αυτοεξοριστώ.

Κοίταξα τον Μάρκο. Ήταν καθησμένος επάνω στο κρεβάτι, εχωντας αγκαλιάσει σφυχτα τα γόνατα του. Κοίταζα την όμορφη πλατύ του. Το φως της ημέρας ταξίδευε απαλά σε κάθε της σημείο, το οποίο μου διμιουργηθηκε η έντονη επιθυμία ξαφνικά να γλύψω απ'άκρη σ' άκρη.

Άπλωσα το χέρι μου, αγγίζοντας τον τρυφερά. Εκείνος δεν ανταποκρίθηκε. Ούτε καν γυρησε να με κοιτάξει. Το ήξερα πως δεν θα μπορούσε να με δει μετα από αυτό όπως με έβλεπε. Ίσως ούτε και εγώ έμενα.

" Μάρκο ;"
Τίποτα. Σιωπή.

Τον πλησίασα σιγά σιγά, αρχίζοντας να φοβάμαι πως θα αντίκριζα τα μάτια του νεκρά. Το όμορφο χρώμα τους θα είχε χάσει την λάμψη του.

Αξαφνα, πάνω που είχα αρχίσει να απελπίζομαι, το όμορφο αγόρι γυρησε και με κοίταξε.

Έστρεψα το βλέμμα μου άλλου.

" Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι ;", με ρώτησε

Πήρα μια βαθυα ανάσα.

" Εμ...δεν ξέρω..."
"Σκέψου..."

Χαμογέλασα. Ήθελα να κάνω τον εαυτό μου μα ξεχαστεί. Το είχαμε κι οι δυο ανάγκη, Μάρκο.

Θα σε πάρω και θα φύγουμε από ' δω, στο υπόσχομαι.

" Μου αρέσει...το Ταγκό της Νεφέλης, της Χάρις Αλεξίου...το έχεις ακούσει ;"
" Ναι. Πολύ όμορφο. Είναι το αγαπημένο σου ;"
" Δεν θα το 'λεγα. Ξέρεις, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι που να είναι το αγαπημένο μου. Είναι απλώς στιγμές, στιγμές που μπορεί να ερωτευτώ κάποιο και να μου κολλήσει μέσα στο μυαλό, να το σκέφτομαι όλη την ώρα."
" Το Ταγκό της Νεφέλης το σκέφτεσαι όλη την ώρα ;"
" Να σου πω την αλήθεια τώρα μου ήρθε"
" Τώρα ;", μου είπε
" Τώρα"
" Γιατί;"
" Δεν έχω ιδέα ", αποκρίθηκα γελώντας ," νομίζω επειδή σε παρατηρούσα..."
" Τραγούδησε το. Μπορείς ;"
" Δεν έχω καλή φωνή !"
" Κάνε μια προσπάθεια!"

Εκλεισα τα μάτια μου. Πόσο τρομερό μπορεί να ειναι. Άφεισα τον εαυτό μου ελεύθερο. Ξεκίνησα να το τραγουδάω και στην μέση με έκοψε.
" Με συναίσθημα. Πες το με συναίσθημα. Είσαι άψυχη."
" Και εσύ..."

Χαμήλωσε τα βλέφαρα του. Μάρκο, θέλω τόσο πολύ να σε κάνω ευτυχισμένο. Όμως εσύ ξέρω πως με απεχθάνεσαι πλεον.

" Θέλεις να το πούμε μαζί ;", του είπα στην συνέχεια, ελπίζοντας να δω αυτά τα κόκκινα χειλάκια να χαμογελούν.
" Όχι, Νίνα...δεν θέλω...", σηκώθηκε κι έφυγε απ'το κρεβάτι, αφεινοντας με μόνη, θλιμμένη.

Τα πάντα μεταξύ μας είχαν πια τελειώσει.

Ίδη από μέσα μου θρηνούσα. Τον αποχαιρετούσα.