•Chapter 32•

31 2 0
                                    

Εκείνος μου θύμιζε τον Θάνο. Τα μάτια του, τα χείλη του, το κορμί του. Με καρφωνε έντονα με το βλέμμα του καθώς έμπαινε μέσα μου. Έκλεισα σφυχτα τα μάτια μου κι απλώς φαντάστηκα πως όντως ήταν εκείνος.

Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωθα. Ίσως να μην ένιωθα και τίποτα. Πόσο τέλειο θα ήταν αν δεν ένιωθα τίποτα. Τα συναισθήματα μου να είχαν παγώσει, να εξαφανίζονταν σιγά σιγά με τα δευτερόλεπτα που περνούσαν.

Κοίταξα την Νίνα. Είχε βγει έξω στο μπαλκόνι του Νοσοκομείου κι κάπνιζε.
" Γεια "
" Γεια ", μου είπε σχεδόν άψυχα
" Καλά είσαι ;", ανυσιχούσα για εκείνη
" Όχι...αλλά θα γίνω...έχεις τον λογο μου..."

Ήρθα πιο κοντά της και την αγκάλιασα. Ένιωσα τα χέρια της να τυλίγονται γύρω μου τόσο ανεπαίσθητα, τόσο απαλά.
" Θα τα καταφέρεις , Νίνα..."
" Αν έχω εσένα..."
"Κι εγώ εσένα...", της είπα, " εκείνος έφυγε..."
Με κοίταξε.
" Γιατί ;"
" Δεν...δεν θέλω να το συζητήσουμε..."
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Με αγκάλιασε ακόμη πιο σφυχτα.
" Έχουμε ο ένας τον άλλον..."
"Σ' αγαπάω", της είπα, νιώθοντας ασφαλής
" Έχω νευρική ανορεξία..."

Τα λόγια της αυτά έπεσαν σαν μαχαίρι πάνω στην καρδιά μου και την κομμάτιασαν.
" Νίνα ;"
" Αυτό ήταν τελικά...απλά...δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου...δεν ήθελα..."
" Θα το ξεπεράσεις..."
Γέλασε.
" Πως είσαι τόσο σίγουρος ;"
" Είμαι. Πιστεύω σε εσένα. Σε ' μας".

Μου χαμογέλασε.
" Ζούσα μια ζωή που ποτέ δεν μου άρεσε, υπέφερα. Όμως, όμως χάρη σε εσένα..."
" Σσσ", έπεσα πάνω της γεμάτος δάκρυα, " σώπα..."
"Μη μ' αφεισεις κι εσύ..."
" Ποτέ...".

Total EclipseWhere stories live. Discover now