•Chapter 19•

37 2 0
                                    

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αντικρυσα δίπλα μου εκείνη. Είχε απαλά αγκουμπησμενο το κεφαλή της επάνω στο μαξιλάρι, με τα μαλλιά της να σκορπίζονται ολόγυρα μου.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα στο σπίτι της, όμως μου άρεσε που δεν την αποχωρίστηκα.

Άπλωσα το χέρι μου, χαϊδεύοντας την τρυφερά στο μάγουλο, καθώς ο ήλιος εισχωρούσε σιγά σιγά απ'την μπαλκονόπορτα. Κοιμόταν σαν μωρό, ήταν τόσο χαρητωμένη που δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο μου!

Κοίταξα ολόγυρα. Το δωμάτιο της ήταν πολύ όμορφο με θερμά χρώματα και διάφορες ζωγραφιές κολλημένες στις ντουλάπες. Δικες της ήταν!

Αξαφνα το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν μεγάλο πίνακα ζωγραφικής που ήταν πάνω απ'το κομοδίνο, την απεικόνιζε γυμνή, ξαπλωμένη πάνω σε έναν καναπέ. Τα χρώματα μπλέκονταν με σαγηνευτικό τρόπο το ένα μέσα στο άλλο, φαινόταν λες και ο ζωγράφος τα είχε τοποθετήσει με τα ίδια του τα χέρια. Οι φλέβες του γεννούσαν χρώματα, κόκκινο, κίτρινο, άσπρο, ροζ, πράσινο, μαύρο, πορτοκάλι.

" Σου αρέσει ;", άκουσα την φωνή της να μου ψιθυρίζει
" Ναι", χαμογέλασα
" Ένας ένοικος της πολυκατοικίας μου το έφτιαξε"
"Φοβερός καλλιτέχνης!"
" Όντως είναι!", μου είπε, " χαίρομαι που σε βλέπω..."
" Και εγώ..."
Την κοίταζα μέσ'τα μάτια. Φαντάστηκα εκείνη την στιγμή πως ειμασταν ζευγάρι. Κάπως έτσι θα ξυπνούσαμε κάθε πρωί, θα μιλάγαμε σιγανά ο ένας στον άλλον και θα θαυμάζαμε τον πίνακα της. Θα μπορούσα ειλικρινά να μείνω εκεί για πάντα μαζί της, μπροστά από έναν πίνακα ζωγραφικής και να συνθέτω τραγούδια.

Ήθελα τόσο πολύ να της τραγουδήσω κάτι μα ντρεπόμουν...
" Θέλεις να σου φτιάξω κάτι να φας ;", με ρώτησε
" Ναι...ο,τι θέλεις..."
" Επιστρέφω..."
Σηκώθηκε απ'τα σκεπάσματα πατώντας ελαφρά στις μύτες των ποδιών της, ώσπου είδα την τέλεια γυμνή της φιγούρα να χάνεται πίσω απ'το φως της πόρτας.

Έμεινα μόνος μου, κλείνοντας γεμάτος ευδαιμονία τα μάτια μου.

Το κινητό μου αρχησε να χτυπά.

Ο Θάνος!

" Ναι ;"
" Μωρό μου ; Που είσαι ;"
" Ε...κοιμήθηκα σε μια φίλη μου..."
" Την Νίνα ;"
Ο Ηρακλής του τα ξέρασε όλα !
" Ναι...", ένιωσα τον θυμό να κοχλάζει μέσα μου, " ο άλλος ο μαλακας έφυγε απ'το σπίτι μας η είναι ακόμη εκεί...;"
Έπεσε σιωπή ανάμεσα μας...
" Πως μιλάς έτσι ;"
" Τι πως μιλάω έτσι ; Δεν τον θέλω ! Να φύγει απ'το σπίτι μας. Είναι κακη επιρροή για εσένα αγαπη μου, δεν το βλεπεις ; Σου αξίζει ένας καλύτερος φίλος !"
" Εκείνη στα λέει αυτά και σε ξεσήκωσε ;"
" Όχι ! Ποτέ δεν τον συμπαθούσα τον Ηρακλή!"
"Πότε θα έρθεις σπίτι ;"
" Το μεσημέρι..."
" Ωραία...θα φέρεις μαζί σου και την Νίνα! Θέλω να την γνωρίσω...!", είπε και αμέσως μου το έκλεισε!.

Total EclipseWhere stories live. Discover now