Total Eclipse

•Chapter 18•

Είδα την Νίνα που καθόταν μόνη της σε μια άδεια καρέκλα. Μπροστά της κρατούσε ένα χάρτινο κουτί με μπέργκερ και πατάτες. Έτρωγε αργά αργά, φαινόταν ότι δεν το απολάμβανε, βασικά φαινόταν ότι έτρωγε αναγκαστικά.

Είχε χαμηλωμένα τα βλέφαρα της. Ήταν λυπημένη, αλλά εξακολουθούσε να είναι όμορφη. Κάθησα δίπλα της.
" Γεια ", της είπα
Γυρησε και με κοίταξε με μάτια θολά.
" Γεια ", μου είπε
" Τι κάνεις ;"
"Είμαι χοντρή", αναστέναξε, " εσύ ;"
" Τι ; Όχι δεν είσαι..."
" Εσύ ;", επανέλαβε, χαμηλώνοντας τα βλέφαρα της.
Κούνησα το κεφαλή μου, δίχως να ξέρω τι να πω. Έπεσε μια άβολη σιωπή ανάμεσα μας. Όλα γύρω μας κινείτο πολύ γρήγορα, με ευκολία, ενώ εμείς απλά καθόμασταν ακίνητοι, αμίλητοι, σαν αγάλματα.

Μετά από λίγο, εκείνη έσπασε την σιωπή
" Πως το λένε το αγόρι σου ;"
" Θάνο ", χαμογέλασα
" Τα πάτε καλά ;"
Δεν ήξερα τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Το μόνο που ήξερα και μπορούσα να πω με σιγουριά ήταν ότι τον Θάνο τον αγαπούσα...αλήθεια τον αγαπούσα...Όμως καμία φορά σε μια σχέση, δεν αρκεί μονάχα να αγαπάς απλά τον άλλον...

" Μπορώ...μπορώ να σου πάρω μια πατάτα ;"
Χαμογέλασε,
" Αν θέλεις παρ'τες όλες!"
" Όχι...δεν πρέπει..."
" Δεν έχω πρόβλημα...εξάλλου...δεν πεινάω..."
" Σίγουρα ;"
" Ναι..."

Χαμήλωσα τα βλέφαρα μου. Θα έμενα ήσυχος αν ήξερα απλά ότι δεν είχε όρεξη για να φάει εκείνη την στιγμή!...όμως ένιωθα ότι ήταν κάτι παραπάνω από αυτό...!

Άπλωσα το χέρι μου, όπου πήρα μια πατάτα από το χάρτινο κουτί που είχε στα πόδια της. Εκείνη με κοίταζε. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η ελπίδα, η ελπίδα ότι μετά θα έπαιρνα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη...

" Θες μήπως...βασικά ασ'το...!"
" Τι ;", της χαμογέλασα
" Μπορεί να μην θέλεις..."
" Δεν το ξέρεις αυτό! Πες μου !"
"Μετά...μετα να πάμε μια βόλτα ;"
" Που θέλεις ;"
" Δεν ξέρω ", γέλασε, " υποθέτω ότι όπου θέλεις εσύ !"
" Όπου θέλω εγώ ε ;"
" Φυσικά !"
" Εντάξει τότε...!", της χαμογέλασα, " κάτι έχω στο μυαλο μου...!".

Τα φώτα ήταν πολύχρωμα και εκτυφλωτικά. Η ασημένια ολοστρόγγυλη ντισκομπάλα στριφογύριζε πάνω απ'το κεφαλή μας. Ειμασταν χαμένοι ανάμεσα σε αμέτρητα κορμιά τα οποία λικνίζονταν στον ρυθμό.

Η μουσική ήταν πολύ δυνατά, είχε ποτήσει τον εγκέφαλο μου, με είχε υπνοτίσει. Έβλεπα την Νίνα που χωρευε μπροστά μου, τα χέρια της υψώνονταν στον αέρα σαν να προσπαθούσε να πετάξει. Μαζί της προσπαθούσα και εγώ!