Murder, Murder

CHAPTER 3

Kiana’s p.o.v

That subject reallys sucks.

Buti na lang break time na. Relief relief.

Instead of going to school cafeteria, I’ve decided to just go at the library. So by that... no noises, no pestering. Just peace.

The last time i went to this place was last last year, let's just say that the all of people here had forgotten this beautiful place... Including me

Ngayon lang ulit sumagi sa isip ko na pumunta sa lugar na’to. I sitted down at the wooden chair nearly to the fiction books.

Dahil walang magawa ay napatunganga na lang ako sa lamesang nasa harapan ko.

“Hi lala!”

”Sino ka?”

“lala.”

“Umalis ka rito! Bakit ka nasa bahay ko?!”

“Lala! Ako ’to si Kia. Apo mo po.”

“Alis! Wala akong apo!”

“lala? Hindi mo na ba ako mahal?”

“Alis!”

“Pero lala! Binili kita ng turon oh.”

“Wala akong pakialam, alis na.”

“Mahal pa rin kita lala! Bibisita ulit po ako sa'yo bukas ha? Isasama ko po sila mommy bukas!”

“Huwag ka na babalik! Hindi kita kilala!”

Bigla na lang akong napahawak sa dibdib ko habang may luhang tumutulo sa aking mata.

This is the hardest part. Whenever I'm in at free time, my memory will always flashing the most painful part that happened to me. Ang makalimutan ng sarili kong lola...

She’s suffering from Alzheimer’s disease.

Ang nag-iisang kakampi ko, nakalimot at kinalimutan ako.

Muli na naman akong napahawak sa dibdib ko at pumikit.

Kung meron lang sanang gamot sa sakit niya kahit buhay ko pa ang kapalit, ibibigay ko. Basta gumaling lang siya!

Boogg!!

Agad akong napalingon sa pinagmulan ng ingay na ’yun. Nahulog pala yung libro.

Pero yung nakahulog nung libro ay ang nagpatayo sa akin sa kinauupuan ko.

“I-ikaw pala Dolce hehe! What are u doing here?” Nahihiyang tanong ko dahil na a-awkwardan ako.

Tinitigan lang ako nito gamit ang malalamig niyang mga mata at walang pasabi na lumabas sa glass door.

What was that?

I just shrugged my shoulder and sitted down again.

Nakita niya kaya akong umiiyak?

Pero sabagay, umiyak man ako o hindi wala naman siyang pakialam eh.

Dolce never really cared for me o kahit sino sa aming mga classmate niya.