მთაწმინდას

თავი ოცდამეთექვსმეტე

we back, bitches!
__________________________________

ნინა ☘️

ნაზი ასეთი ნერვებაწყვეტილი მხოლოდ ერთადერთხელ მინახავს. ისიც მაშინ, როცა მათემ შეყვარებულის- უკვე ყოფილი შეყვარებულის- სახლში მოყვანა დააპირა. ბინაში ამოყვანა- გაცნობა ცუდად მახსენდება.

- დედა, ძალიან წრიალებ, იცი?

- წადი, მამაშენს უთხარი ადგეს, მომეხმაროს. რამეში მაინც გამომადექით ან ერთი ან მეორე.

ტუჩები ერთმანეთს ძლიერად დავაჭირე , ხმამაღლა რომ არ ავხარხარებულიყავი. მათე წამით დედაჩვენს მიაშტერდა, რომელიც ჭურჭელს ყუთში ალაგებდა და ოთახიდან თავის ქნევით გავიდა.

- ოთხმოცი თეფში არ მინდა, არ ვაპირებ მაგდენი ადამიანის მოყვანას-

- დამაცადე, აბა? გადმომიდგა აქ მცოდნე. შენ რა გაგება მაგისა?

- ჰო, არა, შენ არ აღიარო რომ შვილი სიმართლეს ამბობს.

მივედი და თეფშები როგორც ჩაალაგა, ისე ამოვალაგე უკან.

- რომ დაგჭირდეს, ჩემთან არ მოხვიდე კისრის ტეხით. მათე, სადა ხარ, შვილო, დავბერდი.

- დაგაგვიანდა, უკვე ხარ! - უპასუხა ჩემმა ძმამ და მომღიმარ მამაჩემთან ერთად შემოვიდა.

- აბა, რა გინდა?

- გოგო მიდის და ვატან რაღაცეებს. ესენი გაიტანეთ, - გასცა ბრძანება ნაზიმ და თვითონ სხვა ოთახში გავიდა, "ჩაის ტილოები" და პირსახოცები უნდა მოგცეო.

- არ გინდოდათ ერთად გადასულიყავით, შვილო? თუ ერთ სახლში არა, ერთდროულად გასულიყავით სახლიდან. შენც რომ გადახვალ, კიდე ერთხელ უნდა აიფხოროს და აქაქანდეს.

- და თქვენ ორი როდისღა შეეშვებით ერთმანეთის დაგოიმებას?

- მარტო ეს ორი? მთელი ოჯახი ერთმანეთს ვაგოიმებთ და შეურაცხყოფას ვაყენებთ, წლე-ბი-ა, - თქვა მათემ და ყუთი დასკოჩა, აწია და დერეფანში გაიტანა.