Doktor ve Komiser

4

Sonunda aşırı yorucu bir iş gününden sonra eve gelmiştim.

Yatağa kendimi atar atmaz kapı çaldı.

"Hay ben seninde kapının da." Diye söylene söylene yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledim.

Kapıyı açtıgımda bir kaç gün önceki hastam olan komiseri gördüm.

"Delikten bakmadan kapıyı açmamalısın doktor. Sapık veya başka biri olabilir."

"Bir sorun mu var komiser?"

"Hayır. Bir sorun yok. Sadece teşekkür etmeye geldim doktor." Dedi elindeki çiçeği bana uzatarak.

"Ne için?"

"Ameliyat için."

"Anlamadım? İşim bu zaten komiser."

"Durumum tehlikeliymiş. Kimse ameliyatı kabul etmemiş. Sende etmeseydin ölürdüm doktor. Teşekkürler."

"Rica ederim lafı olmaz. Bu arada sen iyi misin?"

"İyiyim."

"Ağrın falan var mı? İlk günlerde biraz acılı geçer. Hastanede de uyarmış olmaları lazım. Sargıyı arada bir değiştirmek için hastaneye gidiyorsun değil mi?"

"Doktor daha çıkalı 2 gün oldu."

"Doğru unutmuşum. Neyse kapıda kaldın içeri geçmez misin?"

"Yok. İşim var biraz. Gitmem gerek."

"Bir dakika. Sen evimi nerden buldun?"

"Bulmam zor olmadı doktor. Polis olunca maalum."

"Bu suç değil mi?"

"Bilmem. Sanırım suç."

"Şikayet edicem seni." Dediğimde yüzü ciddileşti.

"Ne?"

"Şaka yapıyorum sadece komiser."

"Anladım. Neyse ben gidiyim artık. Bu arada yan daire satılık mı?" Dediğinde başım ile onayladım.

"Evet. Niye sordun?"

"Bir arkadaşım ev arıyordu. Onun için."

"Anladım."

"Neyse görüşürüz. Allaha emanet"

"Bay." Dediğimde arkasını dönüp gidiyordu.

"Komiser." Diye seslendiğimde arkasını döndü.

"Efendim doktor?"

"Teşekkürler." Dedim çicekleri biraz havaya kaldırarak.

"Lafı olmaz." Dediğinde gülümsedim. Tekrardan önüne döndü ve merdivenlerden indi. Görüş açımdan kaybolduğunda kapıyı kapattım. Çiçeklerin kokusunu derin derin içime çektim.

Sanırım hayatım boyunca aldığım ilk çiçekti. Tabii ki babamın aldıkları hariç.

Çiçekler ile ilgilenirken telefonuma gelen arama ile telefonuma baktım. Annem görüntülü arıyordu.

"Efendim anne?" Dedim aramayı açarak.

"Napıyorsun kızım? İyi misin?"

"Çiçeklerle ilgileniyorum annem. İyiyim yani sen nasılsın?"

"İyiyim iyiyim. Ne çiçeğiymiş öyle? Yoksa biri sana çiçek mi aldı." Dedi annem meraklı sesi ile.

"Birazcık öyle oldu."

"Ne? Kimmiş o şanssız oğlan."

"Ya anneee!"

"Şaka yapıyorum güzeller güzelim. Kim söyle bakiyim oğlanı. Kimdir kimlerdendir?"

"Bilmiyorum. Çok tanımıyorum ama birkaç gün önce hastanede tanıştık. Alparslan adı. Soy adı Kurt gibi birşeydi hatırlamıyorum çok. Komisermiş. Çatışmada vurulduğu için ameliyata aldım. Alperende teşekkür anlamında çiçek verdinanne. Düşündüğün gibi birşey yok."

"Babanda beni öyle tavlamıştı." Dediğinde burukça gülümsedim.

"İşe yaramış." Dediğimde annemde güldü.

"Evet. Yaradı. Neyse kızım sen yinede çok kaptırma kendini çocuğa."

"Anne abartma istersen. Sadece hastam. Fazlası yok."

"Zaman belirler kızım. Neyse sen ne kadar hayırsız bir evlat oldun ya!"

"Niyeymiş o?"

"Hiç gelmiyorsun! Arayıp sormuyorsun!"

"Anne çalışıyorum biliyorsun. Ama en yakın zamanda gelicem."

"Yakın bir zamanda sana çok büyük bir süprizim olucak Asena."

"Ne süpriziymiş o?"

"Bilmem artık."

"Neyse birşey diyor musun anne? Kapamam gerek. Duş falan alıcam. Yatıcam sonra."

"Tamam tamam tutmiyim ben seni. Öptüm seni hadi görüşürüz."

"Görüşürüz annemmm." Dedim ve aramayı kapattım.

Uzun zaman olmuştu görüşmiyeli. O değilde ne süprizinden bahsediyordu?

Çok takmayıp hemen duşa girdim. Duştan sonra saçımı kuruttum ve yatağa yatıp uyudum.

Sabah uyandığımda perdeyi açtım.

Karşımdaki binaya yeni biri taşınıyordu. Komiser dün bahsetmişti ama arkadaşı bu kadar çabuk taşınmış olabilir miydi? Hayır. Yani sanırım hayır.

Bu gün izin günüm olduğu için koca gün yatakta yatmayı düşünüyordum.

Bilgisayarımı aldım ve film açtım.

Film izlerken telefonuma gelen mesaj ile telefonumu açtım.

+0526

Selam.
Naber?

İyiyim.
Siz kimsiniz?

Yeni komşun:)