Doktor ve Komiser

39

Ameliyathaneden hızla çıktım ve dolu gözlerimi sildim.

Alparslan bana baktığında hızla Alparslana doğru koşup sarıldım.

"Başardım!" Diye bağırdığımde etraftaki herkes birbirine sarıldı ve gülümsediler.

Alparslan beni belimden sıkıca tuttu ve kendi etrafında çevirdi.

"Biliyordum! Başarabiliceğini biliyordum!" Dedi mutlulukla.

"Sen dünyanın en güzel, en iyi insanısın! Seni çok seviyorum." Dedi bir anda dudağıma yapışarak.

Yiğit abinin uyarıcı bir tonda öksürmesi ile hemen ayrıldık.

Yiğit abiye baktığımda hızla bana gelip sarıldı.

"Güzel gelinim benimm! Çok seviyoruz seni. Güveniyorduk sana ve başardın!" Dediğinde bende Yiğit abiye sarıldım.

"Alparslan olmasa kendime asla güvenemezdim Yiğit abi." Dediğimde Yiğit abi bana ters ters baktı. Yanlış birşey mi söyledim acaba diye düşündüm.

"Yiğit abi ne kızım? Babanım artık ben senin. Oğlumla evlendin, baba de bir zahmet bana." Dediğinde gülümsedim.

"Tamam baba." uzun zamandır kimseye dememiştim baba diye.

"Ne zaman görebiliriz Selma anneni?" Diye sordu babam.

"Normal odaya alınıcak şimdi. Kontrolleri yapiyim görebilirsiniz." Dediğimse gülümsemeleri büyüdü.

Alparslan tekrardan bana sarıldığında bende sıkıca Alparslana sarıldım.

"İyi ki seni sevmişim." Dediğinde bir anlık dondum. Alparslan beni seviyor muydu? Yoksa babamız ve birkaç akrabası burda diye mi böyle diyordu?

"Bu dediğin şey rol icabı mı?" Diye fısıldadığımda kıkırdadı.

"Hayır... sana gerçekten aşığım."

&&

"Ayberk. Hadi gel yemek yiyelim." Dediğimde koşarak mutfağa geldi.

"Babam nerde?"

"Annesinin yanında."

"Babanneme ne oldu?"

"Grip olmuş aşkım. Ama iyileştirdim." Dediğimde güldü.

"Kahraman anneemm!" Dediğinde elimdeki tabak yere düştü. Ayberk bana annem mi demişti?

"Annem mi?" Diye bir ses geldiğinde kapıya baktım. Alparslan kapıda aynı benim kadar şaşkın bir şekilde Ayberke bakıyordu.

"Evet. Annem." Dedi Ayberk tekrardan.

"Ayberk kime söyledin onu?"

"Sana söyledim." Dediğinde Alparslana baktım. Alparslan kocaman gülümseme ile bana baktı.

"Sen Asena ablaya anne mi dedin?" Diye sordu Alparslan.

"Evet... dememeli miydim? Özür dilerim." Dediğinde hemen sarıldım.

"De tabii ki de. Çok mutlu olduk. O yüzden şaşırdık."

"Tamam anne."

Büyük bir mutluluk ile Ayberkin yemeğini yedirip uyuttum.

Oturma odasına geldiğimde Alparslan bana fülümsedi. Yanına doğru ilerleyip tam dibine oturdum ve kafamı Alparslanın göğüsüne yasladım.

Saçımı okşamaya başladı.