Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu kimin hikayesi?"
"Toplumun basit bir parçasından olan sıradan bir kızın." dedim, karşımda oturan kadının yeşil gözlerine bakarak.
"Peki, bunu neden yazma gereği duydunuz?" Sorusu üzerinde düşünmeye gerek duymadan, "Sınırların ötesindeki hayatı, imkansızlığın içinde olmayan umuda tutunabilmeyi anlatabilmek için. Ve tabii ki de gerçek sevginin engel tanımadığını söylemek için." diye cevap verdim.
"Anlıyorum, şimdi neredeler? Mutlular mı?"
"Huzurun bulunduğu her yerde." kafamı cama doğru çevirip dudaklarıma bir gülücük kondurdum, "Dünya onların. Belçika? Londra? Roma? Türkiye? Azerbaycan? Ya da İsviçre?" Omzumu ve kaşımı kaldırıp tekrar indirdim, "Belki de az önce buradan geçtiler, bilemem. Bilemeyiz... Onlar istemedikleri sürece kimse bilemez." sona doğru bilinmezlik ve vahdet içinde olan mutlulukla çıktı sesim. "Ama, mutlular. Bunu bıkmadan gönderdikleri mektup ve küçük fotoğraflardan anlayabiliyorum."
"Özlemiyor musun?" Kafamı hemen olumlu anlamda hareket ettirdim. "Çok özlüyorum. Ancak buna isyan etmem bencillik olmaz mı? Mutluluğum için onların huzurunu kaçırmak?" Kendi sorularımı cevapladım. "Öyle olurdu. Hem zaten hiç gelmiyorlar demek değil ki bu. Bir keresinde şöyle demişti, 'Kalbin bir yere ait olduysa, sen her ne kadar gitmeye yeltenirsen de o hep orada kalır. Ben fiziken burada olamayabilirim lakin kalbim hep burada.' İnsan kalpsiz yaşayamaz, yani onlar da burada olmadan yaşayamazlar. Hele ki hayatlarının en çetrefilli dönemlerini yaşadıkları ailesini bırakarak."
"Bu kız neden ait olduğu yerden gitmeyi seçti? Kalbini burada bırakarak."
Bu soru gülümsememi sağladı, "Kendisi gibi yardıma ihtiyaç duyan, lakin sessizliğe gömülmeye mahkûm olmuş insanlara yardım edebilmek için. En azından kendi içlerindeki sesi duyabilmeleri için gönüllü olarak terapistlik yapmak istedi. Eşi de, bu yolculukta onu yalnız bırakmayarak kendi fotoğrafçılık becerilerini gittikleri her yerde kullanıyor." dedim. Anlıyorum der gibi dediklerimi onayladı.
"Peki, bu hikayedeki senin payın ne oluyor?" Elinde tuttuğu taslağa göz gezdirdikten sonra sordu.
"Hikayeyi bizzat yaşamış olmam." dedim. Kıvrılan dudaklarıma karşı şaşkınlıkla dolu aralandı dudakları. Bana ait olduğunu söylememiştim.
Tıpkı bu hikayeyi okuyanların da bana ait olduğunu bilmeyeceği gibi.
Son
Final..
Öncelikle hepinize buraya kadar bana eşlik ettiğiniz için çok teşekkür ederim.
Bu fic genel anlamda benim için çok özel bir yere sahip. On ay önce çıktığım bu yolculukta bana eşlik eden minik civcivim aseati me özellikle teşekkür etmek isterim. Beni yazmaya heveslendirdiği ve bir birinden güzel katkılar sağladığı için, seni seviyorum deniz kızı💙
Bite me ficinden sonra bitirdiğim ikinci uzun soluklu hikaye olması, Ji'nin hayatımdan parçalar taşıması ve bir çok karakterin de hayatımda var olması daha da özel kılıyor. Yazdığım bir çok hayal ürünü olayın gerçekte yaşanmaya başlaması durumu bir az korkunç olsada eğlendiğim, ara sıra duygusallaşıp göz yaşı döktüğüm bir süreç oldu.
Diğer, fic'lerim de görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin. Sizleri seviyorum 🧡
