Mental

24

Onu gözüne kestirdi. Micheal. Mike. Yakın arkadaşı. Belki de cadılar meclisinin üyeleri arasından anlaştığı en iyi kişi. Belki değil, kesinlikle en iyisi. Saçlarını rüzgarla savunurken her zamanki dik yürüyüşü ve özgüveniyle karşı tarafta bir kafenin içinde ceketine sarılan Mike'a gözlerini dikerek o tarafa yürüdü.

Kafenin içine girdiğinde suratına ılık rüzgarın çarpmasıyla gülümsedi. New Orleans bu aylarda gerektiğinden fazla soğuk olurdu ve o soğuğu hiç sevmezdi. Bir yandan boğazlı kazağının üstüne giydiği ceketini çıkarırken bir yandan da az önce göz göze geldiği Mike'a gülümsedi.

Mike o kendisine doğru yürürken ayağa kalktı. Ona yaklaştığında ise sıkıca sarıldı. Sonuçta o her zaman buralarda olmuyordu. İkisi de küçük masaya karşılıklı oturduklarında kız saçlarını tek omzunun üstüne attı, ellerini masanın üzerinde birleştirdi ve gözlerini Mike'a dikti.

"Benimle ne konuşmak istiyordun?" dedi. Mike gözlerini ondan ayırmadı. Tam konuşmak için ağzını açmıştı ki az önce yanlarına varan garson, "Ne istersiniz?" diye sordu. İkisi de önce garsona sonra birbirlerine baktılar. Mike kesinlikle ne sipariş vereceğinden emindi, "İki kahve alalım lütfen." dedi ve garsona gülümsedi. Ne tür istediklerini de söyledikten sonra garson masadan ayrılırken tekrar birbirlerine baktılar.

"Meclisle ilgili." dedi Micheal. Kız gözlerini devirdi. "Meclisle artık çok alakam kaldığını sanmıyorum." dedi gözlerini dışarıya çevirirken. "Sana ihtiyacım var." Kız hemen gözlerini Mike'a geri çevirdi. Mike'ın en son ne zaman ona güzel bir şey söylediğini hatırlayamamıştı birden. "Ne oldu da bunları söyledin şimdi?" dedi kız kaşlarını kaldırırken.

"Meclis... Onlar çoktandır ölü olan birini geri getirmeye çalışıyorlar."

"Pekala," dedi. Normalde meclisin ne yaptığı umurunda bile olmazdı ama eğer Mike onu çağırmışsa önemli bir şey olmalıydı.

Kız, Mike'ın söylediklerini dinlerken giderek daha da sinirleniyor, meclise arkalarından iş çevirdikleri için daha çok kızıyordu. Mike anlatmayı bitirdiğinde başını iki yana salladı, "Bu saçmalık," dedi İngilizce argoyla.

"Bir dakika," dedi, duraksadı. "şu anda benimle buluştuğunu bilmiyorlar değil mi?" Kaşlarını çattı. Mike yaklaşık 2 dakika önce gelen kahvesini ilk kez yudumladı. O başını salladığında kız artık iyice sinirlendiğini hissetmişti. Demek arkasından iş çevirmişlerdi öyle mi? Büyük ihtimalle bunu kimseye söylememesi için Micheal'ı da tehdit etmişlerdi ki bu çok daha kötüydü.

Bunu yanlarına bırakmayacaktı. Konu intikam almaya gelince, nasıl yapılacağını çok iyi bilirdi.

Kübra

Gözlerimi açtım. İşte karşımdaydı. Arkasında kalan pencereden yeni doğan güneşin parıltısı sızarken onu süzdüm. Bir yanım gözünü açmasını isterken diğer yanım onu uyurken seyretmek istedi. Aptal aptal gülümsedim. Sonunda bütün dertlerimizden kurtulmaya çok yaklaşmıştık. Sonunda her şey çok güzel olacaktı.

Ben başımın yarısını yumuşacık yastığıma gömmüş, Emir'in uyumasını seyrediyordum. Sonunda gözlerini açtığında gülümsememe engel olamadım. Kahverengi gözleri benimkilerle buluşunca gülümsedi. "Selam," dedi hırıltılı sesiyle. Yataklarımız arasında bir metre bile yoktu. İkimiz de yataklarımız ucuna gidince -ki şimdi öyleydik- neredeyse burun buruna oluyorduk. "Selam kıvırcık." dedim suratımdaki gülümsemeyle. Gülümsedi, "Kıvırcık mı?" Kafamı salladım. "Okulun başında, adını öğrenmeden önce sana bu adı vermiştim." diye fısıldadım. Gülümsemesi tüm suratına yayıldı.

"Cidden mi?" diye sordu. Bir yandan da eliyle gözlerini ovuşturdu. Kokusunu içime çekebiliyor, arkadan gelen güneş ışığıyla birlikte huzuru buluyordum. "Evet," dedim. Gözlerini ovuşturmayı kestiğinde tekrar bana dikti gözlerini. Bir elini yüzüme koydu. "Kübra," dedi. "Efendim?" diye fısıldadım ona. "İyi ki okulun başında yapmışım hamlemi." dedi. Gülümsedim. Gerçekten, o yapmasaydı halimiz nasıl olurdu hiçbir fikrim yoktu. Büyük ihtimalle, ben sadece okul koridorlarında onu kesiyor olacaktım, o ise farkıma bile varmayacaktı. Her şey o başarısız işletme denemesi sayesinde yaşanmıştı.