Onlar en iyi arkadaşlar. Ama bu şekilde mi bitecek?
Jennie normal hayatından, ünlü bir üniversitede okumasından, sevdiği her şeye sahip olmasından ve en yakın arkadaşı Taehyung'un yanında olmasından memnundur. Mükemmel hayatından gerçekten çok mutlu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ive-Love dive
İyi okumalar.🌪️
"Tartışma."
"
Jennie? İyi misin?" Jinhwan endişeyle sordu.
Sadece başımı eğdim, sanırım kader benimle oynuyor çünkü Taehyung'un babasından sonra babamın öldürdüğü ikinci kişi arkadaşım olarak gördüğüm Jinhwan'dı. Babamın tüm günahlarının bedelini ödeyen benmişim gibi hissediyorum.
Bundan dolayı çok utanç duyuyorum. Jinhwan'ın yüzü kızgın olmasa bile hâlâ suçluluk hissediyorum. Bunun dışında, Taehyung'un babamın Irene'in babasıyla birlikte kendi babasını da öldürdüğünü öğrendiğinde gelecek olan zaman için de endişeleniyorum.
"Jennie, sorun değil ben-"
Hemen koşarak dışarı çıktım. Doğrudan yüzüne bakamadım, hatta onunla konuşamıyorum bile. Herkese karşı yüzümü kapatabilseydim ve babamın bir katil olduğu gerçeğini gizleyebilseydim keşke.
Babamla ciddi bir konuşma yapmam lazımdı, hemen.
"Günaydın Bayan Kim-"
"BABAM NEREDE?!" Babamın sekreterine bağırdım. Öfkemi dizginleyemedim bu yüzden ona bağırdım. Yaptığım şey karşısında şok oldu. "O-o ofisinde," dedi biraz kafası karışmış ve korkmuşken.
Ofisine gitmek için zamanımı boşa harcamadım. Babamın telefonda biriyle konuştuğunu duyduğumda kapıyı açmak üzereydim.
"Hayır lütfen yapma" dedi sesini duyamıyordum karşısında ki kişinin.
birisiyle konuşuyordu... telefonda.
"Hayır! Lütfen yapma..." dedi. Belki de kapıdan uzakta olduğumdan karşı hattaki kişiyi duyamıyordum.
"O halde bana yap! Bana istediğini yap ama kızıma yapma" dedi. Ne? Kiminle konuşuyor?
Daha fazla beklemedim. Çok yüksek bir ses çıkaran kapıyı hemen açtım. Babam beni ve gözyaşlarımı görünce şaşırdı.
"Jennie senin burada ne işin var?" Önce cevap vermedim çünkü gözyaşlarımın akmasını engellemekle uğraştım.
"Baba..." Gözyaşlarım arasında söylediğim tek şey buydu. Bütün gücümü topladım, "Baba, öldürdüğün asistanın oğlu benden intikam almak üzereydi... ama arkadaş olduk. Meğer o da senin yaptığını öğrenmiş ve bana söyledi. Baba... bunu bana neden yapıyorsun?"
Gözyaşlarımdan dolayı doğru düzgün konuşamıyordum bile.
"Jennie... lütfen beni affet." Dedi üzgünce.
"Hayır baba! Bunu hep tekrar tekrar yapıyorsun! Neden senin günahlarının bedelini ödeyen ben oluyorum?" diye bağırdım. Buna şaşırmıştı çünkü sessiz ve utangaç Jennie'ye alışmıştı. Büyürken, benim için verdiği kararları ve planlarını her zaman takip ediyordum.
İstediğimi, beğendiğimi ve bana göre olması gereken saçma sapan şeyleri elde etme şansım olmadı.
Ama şimdi onun yaptıklarının tüm övgüsünü alıyorum. Hiçbir şey yapmamış olsam bile acı çeken tek kişi benmişim gibi görünüyor.
Tam kapıya doğru koşmak üzereydim ki kolumu tuttu, "Üzgünüm Jennie, duyarsız bir baba olduğum için özür dilerim." Söylediklerini duymak kalbimi eritiyor ama öfkem hala ön plandaydı.
"Üzgünüm baba, bu sefer seni tekrar affedebileceğimi sanmıyorum" dedim. Gözyaşlarımı sildim ve kapıya koştum. Kapıyı kapatmadan önce ona baktım.
