පියුමක් ද ඔබ ?

part 29

ඊයේ උන දේවල් මතක් වෙනකොට තාමත් මගේ කම්මුල් දෙක රතු වෙනවා. ඒත් ඒ සිපුමෙවත් ස්පර්ශෙවත් පහස හරි හැටි විදගන්න මට ඉඩ නොලැබුනේ, එයා අහිමි වෙයිද කියල මගේ හිතට ආපු බය නිසායි...

ඉර එලිය කාමරේට වැටෙනකොටම වගේ මටත් ඇහැරුනා. ඇදෙන් නැගිටල වොශ් දාන්න යන්න හැදුවත් මට මේතාක් කල් උන දේවල් ආයෙත් එකින් එක මතක් වෙන්න ගත්තු නිසා නොදැනීම මගේ ඇහැට කදුලක් ඉනුවා. ඒත් තනි මන් මොනා කරන්නද ? ලබා උපන් හැටි කියල හිත හදාගෙන තව දවස් තුනකින් මේ හැමදේම අමතක කරල දාල යන්න ඕනෙ. ඒත් මන් දන්නවා, මේවා හැමදෙයක්ම අමතක කලත් මට එයාවනම් කවදාවත් අමතක කරන්න පුලුවන් වෙන්නෙ නෑ කියල. මන් සදහටම එයාගෙ වෙලා ඉවරයි... නැගිටින්න හැදුවත් ආයෙත් මන් ඒ විදිහටම හිටියෙ මන් හෙලවුනොත් එයා ඇහැරෙයි කියල බයට. මොකද එයා මාව තුරුල් කරන්, එයාගෙ අතක් පවා තිබ්බෙ මට ටීශර්ට් එක ඇතුලෙ. එයාගෙ මේ දගකාරකම් මතක් වෙනකොටත් හිනා යනවා.

මන් වොශ් දාන් එනකනුත් එයා තවම නිදි. වොශ් දාන් ඇවිල්ල පල්ලෙහාට බහින්න හැදුවත් මගේ පෝන් එක රින්ග් වෙනවා ඇහිල මන් පෝන් එක ගත්තෙ අයියගෙ කටහඩ අහන්න. ඒත් ඒ අම්මා...

දුව... කට් කරන්නෙ නැතුව විනාඩියකට අම්මා කියන දේ අහන්න මයෙ දරුවෝ

කොහොමද අම්මේ ඔයා මෙහෙම කතා කරනකොටත් මන් කෝල් එක කට් කරන්නෙ ? කොහොමද අම්මේ මාස දෙකකට විතර පස්සෙ ඔයාගෙ කටහඩ අහනකොට මන් කෝල් එක කට් කරන්නෙ ?? මේ විදිහෙ දහසක් දේ මගෙ හිත ඇතුලෙන් මෝදු උනත් මන් ඒවා අහන්න ගිය්‍රෙ නැත්තෙ මගේ හිත තාමත් ඒ තරම් ශක්තිමත් නැති නිසා.

පැටියෝ... මට තේරුම් ගන්න පුලුවන්. ඔයාගෙ සතුට අපෙත් සතුට... එත් ඔයා මෙහෙම අපෙන් වෙන් වෙලා ඉන්නකොට අපිට දුකයි මැනික... අපිට ඔයා නැතුව පාලුයි. ඒ නිසා ආපහු ගෙදර එන්න

අ..අම්මෙ ? ඒ... ඒ කියන්නෙ

ඔව් සුදූ... අපි මේකට කැමති වෙන්නම් ඔයා ගෙදර ආවහම. එනවා නේද ගෙදර ?

ඔව් අම්මා... මන් එන්නම්...

දැනෙන සතුට කියල නිම කරන්න බෑ. මාස දෙකකට කලින් එහෙන් මෙහෙට ආවෙ මෙහෙ සතුට හොයාගෙන උනත්, මෙහෙත් මන් හොයපු සතුට නැති වෙලා යද්දි ආයෙත් මට මගේ ගෙදරට යන්න පුලුවන්. ඒ වගේම මන් ලංකාවෙන් යන්න කලින් මට මගේ අම්මලව ආයෙත් දකින්න නොලැබෙයි කියල හිතුවත් මට දැන් ආයෙත් එයාලගෙ මූන දකින්න පුලුවන්. ස්තූතියි දෙවියනේ... එකපාරටම මගේ බඩ මැදින් අත් දෙකක් ඇවිත් තද උනා. එයා ඇහැරිලා