පියුමක් ද ඔබ ?

part 36

හ්ම්... හැමදේම ඉවරයි. ඒ කිව්වෙ එන්න තිබ්බ ලොකුම කුණාටු ඇවිත් ඉවරයි. හැමෝටම එයාලගෙ ජීවිතේ අදුරු අතීතයක් තියෙනවනෙ. හැබැයි මේ ලෝකෙ කිසිම දේකට ස්ථිර පැවැත්මක් නෑ වගේ ඒ අදුර හැමදාම පවතින්නෙත් නෑ. ලෝකෙට උදා වෙන රාත්‍රිය එකදිගට පවතින්නෙ නෑ. කොයිවෙලේ හරි ඒ ලෝකෙ එලිය වෙනවා. ඒ හිරු එලිය වැටුනහම... ඒ වගේ හැමකෙනාගෙම ජීවිතේ තියෙන අදුර හිරු එලිය වැටුනහම නැති වෙලා ගිහින් ඒ කෙනා මේ ලෝකෙ තියෙන සුන්දරත්වය දකිනවා. මගේ අදුරත් දැන් නැති වෙලා ගිහින්. මගේ ලෝකෙ හිරු එලිය ඒ අදුර මගෙන් සදහටම උදුර ගත්තා. දැන් මන් මේ ලෝකෙ ලස්සන විදිනවා. කලින් මැරුන චරිතයක් විදිහට සමාජය ඉදිරියේ මන් හැසිරුනත්, දැන් ඒ සමාජෙ මාව දකින්නෙ අලුත පිපුන නෙලුවක් වගේ. මොකද දැන් මන් හරි ප්‍රබෝධමත්.

කාලය... කාලය රන් හා සමානයි කියල කියන්නෙ නිකන් නෙවෙයි කියන එක මට හොදටම තේරුනෙ මගේ ජීවිතේ එක්ක. මොකද කාලය දේවල් කොච්චර වෙනස් කරනව ද ? අපිට අපේ ජීවිතේ එන හැම කුණාටුවකටම පස්සෙ මුහුද සන්සුන් කරන්න කාලයට ඉඩ දෙන්න ඕනෙ. මන් උනත් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව කලේ ඒක... කාලයට ඉඩ දුන්න එක. විසදුමක් හිතාගන්න බැරි උන ප්‍රශ්න කාලයටම විසදන්න බාර දීල මන් මගේ ගමන ගියා. මන් ගමනාන්තයට ලගා වෙනවත් එක්කම කාලය මගේ අනිත් ප්‍රශ්නවලට උත්තර හොයල දුන්නා. ඒ අදට අවුරුද්දකට කලින් එයා මාව හොයන් මන් කලින් හිටපු අපාර්ට්මන්ට් එකට ආපු වෙලේ...

එදා ඉදන් හරියටම අවුරුද්දක් ගෙවිල ගිහින් ඉවරයි. ගොඩක් දේවල් වෙනස් උනා. තව මොහොතකින් එයා සදහටම මගේ වෙනවා. ඔව්... අද අපේ මැරේජ් එක. එයාලගෙ අම්මා තාත්තා මේකට කැමති උනේ, මගේ තාත්තා අපිව දාල සදහටම යන්න ගියේ, තාත්තව බලන්න ගියපු වෙලේ අම්මා මේ සම්බන්ධෙට කැමති උනේ, නෑදෑයො ඔක්කොම මේක ගැන දැනගෙන මේකට කැමැත්ත දුන්නෙ, අයියට එයාලගෙ දෙවෙනි ලමයා හම්බුනේ, ආල්‍යා අක්කා, සයාශ් කසාද බැන්දෙ... ඔය හැමදේම උනේ අවුරුද්දක් වගේ හරිම කෙටි කාලයක් ඇතුලත. ඒ කාලය හරියට අපේ ජීවිතවල හැරවුම් ලක්ශයක් වගේ. ඉතින් ඒ දවස් තුන්සිය හැටපහ හරියටම ගෙවිල ඉවර වෙන අද වගේ දවසක, මට වයස අවුරුදු විසිපහ ලබන අද වගේ දවසක තවත් ලස්සන මතකයක් මගෙයි එයාගෙයි ජීවිතේට එකතු වෙන්නයි යන්නෙ... ඉවසිල්ලක් නෑ එයාව දකිනකන්. එදා එයා මට දුන්න මුද්ද මගේ අතේ ඇගිල්ලට දානකන්, එයාගෙ ඇගිල්ලට එයාගෙ මුද්ද දාල හැඩ බලනකන් මට ඉවසිල්ලක් නෑ...