Ruining Her Shoes

12

To be safe in times of darkness.

Ligtas.

'Yon ang kailangan kong gawin. Nakatakas ako sa lungga ni Martin gamit ang kutsilyo na ipinangbukas ko sa sirang bintana ng silid. Hindi pa man ako nakakalayo ay nadinig ko na ang pagdaig ni Martin sa sugat na natamo niya sa'kin.

"Habulin niyo! Hindi pwedeng wala tayong makuhang pera sa mga Adelphonia!"

Taka man ay binilisan ko pa rin ang takbo. Binalewala ko ang sakit ng ulo, katawan, panghihina, ang pang didiri na nadama ko. Wala akong choice kung hindi ang tulungan ang sarili ko.

I don't have anyone by my side to make sure I'm safe. All I have is myself! Kung hahayaan kong babuyin nila ako, para ko na ring pinabayaan ang sarili ko kung hindi ako lalaban.

I was raised by mama Maria and papa Jose for them to teach me how to fight for myself. Sinabi nilang sa ganitong mga panahon, kailangan kong tulungan ang sarili ko.

Nakalayo na 'ko sa magubat na parte ng lugar nang makarinig ako ng putok ng baril.

"Shit!"

Tanging bulalas ko ng matamaan ang braso ko. Tuloy pa rin ako sa pagtakbo habang naiyak dahil sa pagod at sakit.

I was crying silently and crossing a road, that seems to be not drove by, when a car almost hit me. Napatumba ako sa gulat at napaiyak sa sakit.

Mabuti nalang at nakalayo na ako sa mga lalaki pero pakiramdam ko ay hahanapin pa nila ako.

"Shit! I'm so sorry! Ayos ka lang ba, mi—Liliana!?"

Gratitude. Thats what I felt when I saw Lancer in front of me. Agad siyang lumuhod at inakap ako para alalayan. Hindi siya nagtanong sa'kin at agad lang akong isinakay sa kotse.

"Ma, call Doctora Lisa! Liliana was hurt and I'm not taking the risk to put her on the hospital!" Tarantang sabi nito habang inuupo ako sa shot gun seat ng sasakyan niya.

"I need her now, ma! Please, just call another doctor if she's not available!"

I saw how frustrated he is before I lose my consciousness.

Nagising ako nang maramdamang may dumikit sa noo ko. Nasa harap ko si Lancer at mukhang nilagyan niya ako ng cool fever.

Pinasadahan ko ng tingin ang buong lugar. White walls and almost nothing. A bed where I was lying and an armchairs. Mayro'n ding mga mini cabinets.

Agad akong napaluha nang maalala ang nangyari. I survived..

"Hey, are you okay? Why are you crying? What happened?" tarantang tanong ni Lancer.

Agad niya akong niyakap nang lumakas ang pag iyak ko. "I was.. I'm almost.. a.." I can't continue what I'm saying because of grieving. Nagluluksa ako sa bagay na hindi ko alam.

"I'm almost a rape victim, Lancer!" I shouted, holding my chest. "They.. They are against my money.."

"Hey, shush, I'm here.. I'm sorry.."

"Sabi nila.. Sabi nila na kailangan nilang makakuha ng pera sa mga.." Huminga ako nang malalim bago nagpatuloy. "Sa mga.. A-adelphonia.."

I cried desperately. "Ano b'ang kaugnayan ko sa inyo!? Bakit ako nadadamay.. nadadamay sa gulo niyo!?"

Hinampas ko ang braso niya pero dahil sa panghihina, parang wala lang iyon. Tanging awa lang ang ipinapakita niya sa'kin.

"Gusto ko nang umuwi.."

Malungkot niya lang akong tinignan. As if he can't do anything.

When I calm down, he gave me a phone. I immediately accepted it to call someone. Una kong naisip na siya ang tawagan.

Nakailang ring pa bago niya ito sagutin. "Good afternoon, may I know who this is?"

"Sel.." umiiyak kong sabi. "Si Lilian 'to.."

"Liliana! Are you okay? I was worried of you!" Hindi ko siya inimik. "And.. I know this is a bad timing since i know you're dealing with something but.. I found them! They're currently in the Philippines but your grandpa is here last week. May inasikaso lang siya rito.."

Lumuluha lang akong pinapakinggan siya. "Wait! Why are you using another phone number? Did you lose your phone or something?"

"Nawawala.."

"Oh, okay! By the way! I have found your biological family! They left a week ago. And according to my resources, nasa pinas sila ngayon. They're finding you! Pero hindi ata nila alam ang name mo.."

"S-sino sila, Sel?"

"You know Ad—Ma'am, the meeting will start five minutes after this time. They are hoping you could attend earlier because they will ask about the new launch items.." Dinig kong pag-uusap ni Selene at ng secretary niya.

Tumikhim naman ako. "Sige na, Sel. Tsaka nalang.."

"I'm sorry.. I have to go, Lilian. Bye and take care!"

Tipid akong ngumiti.

Nagtagal ako nang halos isang linggo kasama si Lancer. Hindi ko alam pero hindi ako nakakalabas ng bahay niya. Hindi pa rin nawawala ang lagnat ko at minsan ay inaabot ng 39 ang temperature ko sa gabi.

I have nurses surrounding me kapag wala si Lancer. Wala rin akong makausap dahil naging busy si Selene. I can't call Caiden or tita dahil baka magalit sila kay Lancer. Not when I'm weak and my body was almost failing me.

Sinabi rin sa'kin ni Lancer na okay na raw si nanay. Sinabi ko kasing icheck kung nakaconfine pa siya.

Araw araw lang akong umiiyak. Hindi alam kung anong nangyayari sa'kin.

Normally, I'm quiet when I'm alone. But this time? I'm almost out of energy! Dahil kay Lianne na kinulit ako nang kinulit. Apparently, ang parents niya ay may business na pinuntahan at ipinagkatiwala nila ang bata sa kuya nito.

Nang mapansin ni Lianne na madalas pumasok sa k'warto, na tinutuluyan ko, si Lancer, sumunod siya. Nung una ay nagtaka pa siya pero nang makilala ako ay ang laki ng ngiti niya.

For almost a week, I felt safe in the house of Lancer. I felt the need to just rest and not mind anything.

"Liliana.."

I was shocked the next day when Lilia Ana, the mother of Lancer, broke down in front of me.

She was crying and calling my name. Napansin ko ang mata niya. Her hazel brown eyes that looks like mine, her lips that's almost same as mine, and that nose similar to mine.. I knew she was someone related to me.

Tanging pag iyak lang ang ginagawa nito hanggang sa yakapin ako. It feels weird but I felt the warmth I long for. 'Yung hinahanap ko sa magulang ko.

That's when I knew she was.. and she is my mother.

"Anak.." Bulalas nito.