Ruining Her Shoes

15

To be with someone who remembers all the things I love.

Masaya sa pakiramdam kapag kasama ka sa mga taong kilala ka talaga. 'Yong mga taong mabilis na nakakabisa ang mga bagay na gusto mo pero hindi mo sinasabi sa iba.

I wish I had that someone.

"I know you love poetry books so naghanap ako! I also remembered na may kinwento ka sa'kin na book na gusto mo!" Lance spoke.

Napalingon ako sa kaniya. Kanina niya pa ako pinepeste.

I was still bothered by the fact that I saw Caiden. Linggo na ang nakalipas pero hindi pa rin siya mawala sa isip ko.

He looks good. Mukhang nasa maayos na kalagayan.

May girlfriend na kaya siya?

Ako lang ba ang umaasa na babalik na kami sa dati?

For almost 4 months, umiiyak ako dahil sa pangungulila sa kaniya. I don't even know if he's okay!

"Doon ka nga!" tulak ko sa pagmumukha ni Lance.

"Aray naman!"

Hinayaan ko lang siya magreklamo at magpunta sa dining area. Nagugutom kasi ako.

Footsteps of Lance was all I heard when I stepped on the dining area. Lumingon agad ako sa kaniya at ngumiti.

"Luto mo 'ko pagkain,"

"Bahala ka riyan,"

"Dali na! Please.."

"Oo na! Oo na!" Pagsuko niya. Nakataas pa ang parehong kamay.

Napangiti ako. Hindi niya talaga ako matiis. Ganyan din siya kay Lianne kapag may request ito sa kaniya.

Para bang hirap na hirap siyang tumanggi kapag kami na ang nagrerequest. Kapag kina mama, grabe pa ang tanggi niyan kesyo ayaw niya raw at busy siya or may ginagawa. Sa'min ni Lianne, oo agad kasi alam niyang kukulitin namin siya.

I smiled at myself. Ito 'yung dating kinaiinggitan ko nang konti kay Selene. Ang magkaro'n ng lalaking kapatid o ng kuya.

"Ayaw ko na, 'di pala masarap."

"Hindi raw pero ubos niya na. Galawan mo, oy!"

"Aray! Inang 'to!" daing ko nang bigla niya akong pitikin sa noo.

We were having our time together that we didn't even notice Lolo and our parents are watching us. Pare parehas silang may ngiti sa labi.

Para silang ewan. Pamilya ko ba 'yan? No or false?

"Hi, 'lo!" Masayang bati ko. Tumango naman siya sa'kin. "Hi, baby ko!"

Lianne ran to me with her tiny foot steps. Nang makalapit ay agad ko siyang binuhat. Pinugpog niya ako ng halik bago ako niyakap sa leeg.

Now I know why this cute baby was familiar to me. Kamukhang kamukha niya ang batang ako. Pwera sa ilong. Mas matangos ang kaniya, e!

Binati 'ko rin sila mama bago pinakain si Lianne. I reserve a tiny portion of food for her. Hindi siya palakain pero kinakain niya ang lahat ng binibigay ko. Hindi rin siya allergic sa kahit anong mga pagkain.

"Ate?"

"Hmm?"

"Who's that guy po?" tanong nito. Taka naman akong napatingin sa kaniya.

She can speak english almost fluently. Hirap lang siya sa mga tagalog kaya't bulol siya.

"Who, baby?"

"The one that handed me the.." Tumigil siya para alalahanin ang nangyari. "Colroring book!"

"Coloring book, baby," I said, correcting her.

She nodded and giggle. "Yes!"

"Uhm.. She's a friend, baby. I have known him since I was a kid! A special one."

Itinagilid niya ang ulo at tumingin sa'kin na tila naguguluhan. Ngumunguya nguya pa siya. "Special po?"

Tumango ako sa kaniya. "Yes, super special.."

"Okie!"

Laughter was filled in the dinning hall because of that. Si Lancer naman ay tahimik akong tinitigan pero nakangiti.

Minsan, palagi, mukha siyang adik.

Napahagikgik ako sa naisip. Iniwaksi ko nalang ito at tinulungan kumain si Lianne. When she finished eating, she bid her goodbye. Magcocolor daw siya.

Ako naman, tumayo na para maglakad lakad sa labas. Malawak ang bahay na 'to. Mansyon nga, e. Doon ko balak sa harapan kung saan may fountain. Baka pwedeng magwish do'n.

"Thinking of him again?" Lancer asked. Hindi ko alam na sinundan niya pa pala ako rito.

Smiling, I nodded.

Oo, wala naman akong ibang iniisip kundi siya.

'Yan sana ang isasagot ko pero baka pitikin nalang niya ako sa noo dahil sa kaharutan ko.

"Hmm.."

"Bakit hindi mo kausapin?"

"Paano, aber?