Ruining Her Shoes

27

Months have passed at gano'n pa rin ang set up namin. Naaalibadbaran nalang ako minsan sa pagmumukha niya dahil parati ko siyang kasama.

When I'm at work, siya ang nandito sa condo ko. When our schedule was packed, we only had our time at night. Doon lang kami nagkakausap dahil minsan, parehas kaming busy.

Lumilipat lipat din ako ng ibang lugar dahil sa mga clients na gusto ay hands on sa interiors nila. Siya naman, busy sa hospital at sa endorsements niya.

"Wala ka bang bahay!? Nandito ka na naman!" Inis na asik ko.

"Meron.. pero mas gusto ko rito." Ngumiti pa siya nang nakakaloko na nakapagpainis sa'kin.

Umismid ako. "Dun ka nga! Naaalibadbaran ako sa'yo, e! Parati ko nalang nakikita mukha mo,"

I saw him pouted but I couldn't care less. Naiirita talaga ako ngayon.

"Alis ka kaya muna?" Suhestyon ko.

Kumunot naman ang noo nito. "Bakit?"

"Dali na! Nakakainis! Ayaw kitang makita muna!" Naiiyak kong sabi. Meron kasi ako ngayon at siya ang napagdidiskitahan ko. First day pa naman.

Nataranta siya nang konti. "Hey, are you okay? Masakit ba ang puson mo? Why are you crying?"

Mas lalo lang akong umiyak dahil sa tanong niya. Nakakainis siya! Ba't ba ayaw niyang umalis!?

"Ayaw kitang makita!" naiiyak na sigaw ko pa.

I saw him in pain but managed to nod. "I'll be back when you call me." He said, bidding his goodbye. Humalik pa siya sa'kin sa noo.

Nang marinig ko ang pagsara ng pinto, mas lalo akong napaiyak. Gano'n nalang 'yon? Iiwan niya 'ko?

Nakakabwisit talaga siya!

Inis na inis ako sa kaniya hanggang sa maghapon. Wala pa rin siya kaya't sinubukan ko siyang tawagan pero hindi siya nasagot. Tuloy ay napatext ako sa mga kapatid niya at sinabing nando'n daw siya kina tita.

Nang pumunta ako ay dumiretso ako sa k'warto niya. Kita kong nando'n sila Max at tinatawanan ang itsura niya.

I almost bursted out to laugher when I saw him. Yakap yakap siya ni tita at inaalo.

"Ginawa mo riyan?" Bulong sa'kin ni Sel.

"Pinapaalis ko sa condo, e. Naiirita ako."

I heard her laugh and her brothers when they heard my reason.

"Kaya naman pala nagddrama,"

When all of them became quiet, umalis na rin sila. Hinayaan na nila akong kausapin 'yong nagtatampo.

"Why are you here?" Humihikbi niya pa ring sabi.

Isinara ko muna ang pinto at inilock ito.

"Sorry na," I said consoling him.

He pouted and still crying. Para siyang batang nawalan ng magulang bigla sa mall.

I laughed with that thought. "Sorry pero tinatawanan ako.." Nagtatampong sabi.

I walked to be near him and he hurriedly placed his hands on my waist the moment I stand in between his legs. Tumingala siya sa'kin na may mga luha pa rin sa mata.

I smiled. I managed to sit on his lap and put my hands around his neck. I started kissing him softly as my token of apology.

"Look, I'm sorry na. Babe, Its my first day today.. Kaya ikaw na naman ang napagdidiskitahan ko," I said.

Pinunasan ko ang mga luha niya at ngumiti. Inayos niya ang pagkakaupo ko bago isinubsob ang mukha sa leeg ko. His habit.

"It's okay," Anito.