Ruining Her Shoes

17

To be in a world where no one is against us.

Sana nga madali lang 'yon. Pero hindi pala.

"I'm sorry.." iyak ko nang magkaro'n kami ng chance na makapag usap nang kaming dalawa lang.

Itinakas lang ako ni Lance sa paningin nila Lolo para hindi sila gaanong naghihinala.

Confusion, sorrow, guilt is all what I felt when I had the chance to voice out my unsaid words.

Nakikinig lang siya sa'kin simula kanina. Puro lang ako paghingi ng tawad dahil hindi ko alam ang gagawin ko.

"How are you?"

Those were his first question when I stopped apologizing.

Natigalgal ako sa tanong niya. What should I answer?

Matagal akong napaisip. Okay na ba ako?

O nagpapanggap lang akong ayos lang ako?

I answered him with my tears that made him panick. Lumapit siya sa'kin para aluhin ako.

His sudden movement made me dwell up with tears. Tears of hope. A hope where I always think will come. 'Yung pag asa na baka pwede na kami.

"Hey, please, don't cry.." Pinunasan niya ang mga luha ko.

Hindi ko alam pero dapat galit siya sa'kin. Iniwan ko sila nang walang paalam. Tapos ngayon.. Babalik ako na parang wala lang?

With so much emotions with me, I still manage to hug him. Ramdam ko ang gulat sa kaniya pero binalewala ko na 'yon.

I cried more and buried my face on his chest. "I'm sorry I left.. I'm sorry that I wasn't capable of coping with my traumas.. I'm sorry I.. I can't talk and be connected with all of you this past few months.."

I felt his hands on my waist and one on the top of my head. He pat my head as if assuring me that everything I have done is not wrong as long as I didn't damage myself evenmore.

"I'm sorry.."

"Shush, it's okay. I'm okay. You don't have to be sorry for the things you can't control.."

I smiled to myself. Siya pa rin 'yung kilala kong Caiden. Siya pa rin 'yung taong gusto ko na simula bata pa kami pero iwinawaksi ko. Siya pa rin 'to.

I was about to say something when I heard a familiar voice shouting.

"What are you doing here!? Liliana, let's go home!" Hatak sa'kin ni lolo.

Tanging pag iyak lang ang nagagawa ko. I tried to pull myself back but he's just so strong that he can drag me.

"I said that you should not get involved with anyone in his family! Bakit ba sa konting pakiusap ko ay 'di ka nakikinig!?" Sigaw ni lolo.

Nagpupumiglas pa rin ako sa kaniya. Hindi pa kami nakakalayo kay Caiden.

"Wait lang, 'lo!"

"Stop with your excuses! We will go home." Matigas nitong sabi.

"'Lo, wait lang kasi!" inis na sigaw ko.

Inis na humarap sa'kin si Lolo. "Ano ba 'yon?!"

"'Yung aso ko nasa kanila!" Sagot ko pabalik. Nilingon ko si Caiden na susubukan sanang lumapit pero umiling lang ako. This should not be done worse than I've imagined.

"'Yung.. 'Yung aso ko.. pakibigay. Kahit.. kahit kay ano.. kay.. kay Lancer nalang," Ngumiti ako nang mapagpatawad sa kaniya.

I'll find a way, Caiden.

Tumango siya nang may mapait na ngiti sa labi. I smiled apologeticly and did not help myself be dragged with Lolo.

"Lo, please!"

Nandito ako ngayon sa opisina ni lolo sa bahay. Masama pa rin ang loob niya sa'kin. Tatlong araw na ang nakalipas pero gano'n pa rin, ayaw niya pa rin akong kausapin.

"Lo, para nalang sana sa'kin.." I cried. This is my first time begging for the things I should not have to beg.

"No."

Gamit ang natitirang pasensya ko, hinayaan ko ang sarili na ilabas lahat ng sama ng loob ko sa kaniya.

"Why can't you just let me? Is what I'm asking too much? Don't make us hate the people you hate just because you have personal grudge towards them!" Inis na sabi ko. Nagpahid ako ng luha bago nagpatuloy.

Kita ko ang inis sa mukha ni lolo pero binalewala ko 'yon. "Stop making your family suffer.. We are not like you,"

With the last straw I've got, I kneeled in front of him just to beg. "Please, 'lo.. Para sana sa'kin nalang.. I want a normal life. I don't want this life where all of you is controlling me.." Napahawak ako sa dibdib dahil sa sakit na nararamdaman. Parati nalang akong umiiyak.

Kailan kaya 'yung panahon na masaya ako? 'Yung hindi ko na kailangan umiyak sa mga bagay na meron ako noon pero hindi ko na maibalik ngayon?

"Just for me, Lolo.. Kahit.. kahit para sana sa'kin nalang.." Pag iyak ko, nakayuko pa rin. "Hina.. hinayaan ko na kayong gawin ang gusto niyo sa'kin.. Itigil ko ang pag aaral ko? Ginawa ko. Ang huwag magpakita sa mga kaibigan ko? Ginawa ko.. Sana, 'lo, this time, may magawa naman kayong tama para sa'kin- sa'min.."

Ipinagkiskis ko pa ang palad ko at humarap sa kaniya, nagmamakaawa pa rin. "Lo.. Please.. I.. I can't be the person I'm not.. 'Wag niyo naman po akong ilayo sa mga taong minahal ako nung mga panahon na.. na wala kayo.. Parang awa niyo na po.. Pakiusap kahit hindi bilang apo ninyo.. Kung hindi bilang normal na tao rin po.."

Naibaba ko ang parehong kamay dahil sa panghihina. Iyak na naman.

"Hayaan niyo na po kaming maging masaya.." Ani ko.

I was so shocked when Lolo held me on both my arms. Iniitsa niya ako para tumayo at harapin siya. He smiled sadly despite of me offending him.

Niyakap niya ako na lalong nakapag paiyak sa'kin.

"I'm sorry, apo.. I'm sorry for ruining the normal life you have.. I'm sorry that I did not even asked if you wanted those.. I'm sorry, apo."

Hinalikan niya ako sa sintido pagkatapos no'n. "I'm sorry for ruining your dreams and your life.."

Napayakap din ako kay lolo nang sabihin niya 'yon.

That is all I want. An apology. Hindi man nito mababago ang nangyari pero napapagaan naman nito ang damdamin ng isang tao.

All I want is a life where no one will ruin my shoe. Where no one will ruin the shoe that I've made for myself. A life where a shoe perfectly fits on mine and doesn't break easily because of someone.

A shoe which represents the life I've made for myself and the people that surrounds me.

"Papayagan niyo na po ba ako, lo?" Pagluha ko.

Ramdam ko siyang tumawa at pagkatapos ay humiwalay sa yakap. He smiled to me gently. I saw how his eyes forms admiration from what I've shown him.

This is me, Lolo. This is what I've got. And this is the life that I want. Kaya't hanggang kaya kong ipaglaban ang gusto ko, gagawin ko.

Ipaglalaban ko 'tong buhay na gusto ko.

"You truly amazed me, apo." He smiled. "Yes, you'll have my approval. Pero sa isang kondisyon. Tatapusin mo muna ang pag-aaral mo."

I smiled.

Sana sa panahon na may oras pa, kaya pa.