NEFES (+18)

13. Bölüm

YKS sonuçları bu gün açıklanacak ve saat şu an 04:30 ben bölümü şimdi yazmaya başlayacağım çünkü gün içinde vaktim olmaz gibi duruyor.

O yüzden bölüm yine kısa olursa kızmayın bana 🥺

Gerçekten sadece sizin için yazacağım çünkü sizin bu kurguyu sevdiğiniz kadar bende sizi seviyorum ve siz bölüm beklerken söylediğim günde bölüm atmamazlık yapmak istemiyorum.

Ve eğer kurgu artık sarmamaya başlarsa lütfen yorumlarda belirtin gerçekten tek istediğim okurken sıkılmamanız.

Şu anki az kitlemi çok seviyorum. Siz benim ilk okurlarımsınız iyi ki varsınız. Bu kurguyu kendim bile sevmezken siz sevdirdiniz.

♡♡♡

Davete geldiğimizde vale kapımı açtı ben arabadan inince Arslan'da yanıma gelip elini belime koydu. Sakin ol kızım. Arabanın anahtarını valeye verdi.

İçeriye doğru yürümeye başladık, Arslan'ın eli hala belimdeydi ve bırakacak gibi de değildi.

Kocaman salona girdiğimizde fazla heyecanlıydım, bunu yanımdaki adamda anlamış olacak ki kulağıma doğru eğilip, "Sakin ol." dedi erkeksi tok sesiyle.

Ardından beni şaşırtacak ve tüm bedenimin uyarılmasını sağlayacak o şeyi yaptı. Boynumu öptü.

Biz salona doğru yürürken herkes bize bakıyordu ama benim aklım daha deminki öpücükteydi.
Ne diye boynumu öptüyse sanki.

Gerçi ona kızmaya hakkım yoktu. Üç kez birlikte olmuştuk ve üçünüde
ben istemiştim. Gerçi ikincisi sayılmayızdı, sonuçta ilk o öpmüştü beni.

Yani 2-1, durumu eşitle.

Nasıl?

Seni arzuladığı her halinden belli. Bu gece sakın ilk adımı sen atma. O zaten seni istiyor ve alacak.

Emin misin? Ya istemezse?

Eminim isteyecek. Her ne kadar ifadesiz dursada seni bu elbiseyle ilk gördüğü anı hatırla.

İç sesim bu kez haklıydı, beni ilk gördüğünde hemen ifadesini toplayıp sert bakışlarına kuşanmadan önce gözlerindeki o beğeniyi görmüştüm.

Ve bu gecenin sonunda beni o istesin istiyordum.

Ne olur istesin.

Bu geldiğimiz yer çok şık ve güzeldi, yuvarlak masalar vardı ve insanlar o masaların önünde durmuş sohbet ediyordu. Arkadan hafif ve güzel bir müzik çalıyordu.

İtiraf etmeliyim ki bu kadar kalabalık beklemiyordum.
Arslan'la gözler önündeki bir masanın yanında durduk.

Gözlerimle Hande'yi aramaya başladım ve o sırada Hande'yi gördüm. Arslan'a dönüp, "Ben bir Ümit amacagile selam verip gelsem olur mu?" diye sordum.

"Beraber gidelim." dedi. Zaten ilk beraber gidip selam verelim diye soracaktım ama o gelmek istemez diye öyle sormamıştım.

Handegilin masasına gelince Hande bana düşmanca bakarken Yelda teyze yanıma gelip sarıldı. Bende ona karşılık verdim.

Ümit amcaya baktığımda ise korktuğumun aksine bakışları hala eskisi gibi sıcaktı. Ümit amca beni hep anladığı gibi yine anlamıştı. Ona gülümseyerek yanına gittim ve sarıldım. Kulağına doğru sessiz bir şekilde, "Sen bana öz babamın yapmadıklarını yaptın. Her şey için çok teşekkür ederim."