NEFES (+18)

26. Bölüm

Esiriz aslında her birimiz. Kimimiz geçmişteki yaşadıklarımıza kimimizse yaşıyor olduğumuz şu ana...
Diyordu okuduğum bir kitapta şu an daha iyi anlıyorum aslında ne kadar doğru bir söz olduğunu.

Hayatım boyunca hep kaçtım yaşadığım her şeyden kaçtım. Kaçmak artık benim için bir savunma mekanizmasıydı esir olmamak için oluşturduğum bir savunma mekanizması...

İşe yaradı mı? Bilmiyorum kimi zaman işe yaradı yada ben kendimi kandırdım. Bir insanın kendini kandırmasıda zaten kaçmak değil mi?

Karşımdaki adamın neyi ne kadar bildiğini ölçmek ister gibi bakıyordum. Ona her şeyi anlatmak demek bu zamana kadar kaçtıklarımla yüzleşmek demekti. Esir olmak demekti ve benim artık gücüm yoktu.

"Ne bilmek istiyorsun?" diye sordum duygusuz bir sesle. Gözlerimin içinde ne gördüyse yine ve yine çattı o güzel kaşlarını.

"Duru, o adam sana ne yaptı. Gözlerindeki ifadenin sebebi ne?"

"Ne varmış gözlerimde."

"Acı var. Saf bir acı var."

"O adam bana hiçbir şey yapmadı." dedim. Sesimin kararlı çıkması için ekstra bir çaba göstermiştim fakat ne kadar başarılı olduğu kosunda hiçbir fikrim yoktu.

Arslan bana inanmayan gözlerle bakıyordu bir şeyler bildiği kesindi zaten o hep bir şeyler bilirdi sadece benim anlatmamı beklerdi değil mi?

"Bak Arslan o adamdan haz etmiyorum çünkü pisliğin teki ve maalesef Mert'in babası. O arayınca panik olamamın tek sebebi ya Mert'i benden alırsa düşüncesiydi hepsi bu." dedim tek seferde. İnandırıcı konuşmaya çalışmıştım fakat karşımdaki adamdan hala inandığına dair hiç bir tık yoktu.

"Mert'i bizden kimse alamaz bu konuda endişelenmene gerek yok."

Bizden demesi neden beni bu kadar heyecanlandırıyor?

Birde soruyor musun? Kabul et artık.

Sus.

Arslan, "Sana gelecek olursan, dediğin gibi olsun şimdilik seni zorlamayacağım." diyip ayağı kalktı. Anlıma ufak bir öpücük kondurup odadan çıktı fakat ben hala girdiğim şoktan çıkamadım.

Ay yoksa buda sana-

İç sesimin ne diyeceğini bildiğim için onu susturdum. Aptal bir kadın değildim ona olan hislerimi dillendirmesemde yok sayamazdım fakat onunda bana aynı hisleri besliyor olma düşüncesi neden bu kadar uzaktı bana? Belkide en başında bana kendimi değersiz hissettirdiği içindi bilmiyorum. O ve ben farklıydık işte. Bunu sınıf ayrımı için söylemiyordum karakterlerimiz, zevklerimiz, hayatımız her şeyimiz farklıydı.
     
      
                                ...

ARSLAN KIRAÇ

Hayatım boyunca bir lider gibi yetiştirildim. Lider gibi yetiştirilmek kulağa o kadarda korkunç gelmiyor aslında kim lider olmak istemez ki zaten değil mi? Ben istemedim hemde hiç istemedim.

Henüz dokuz yaşındayken zorla bir adamı öldürmek zorunda kalmak istemdim, tüm arkadaşlarımın bana sırtını dönemsini istemedim, dokuz yaşımdan on altı yaşıma kadar her akşam işkence görmeyi istemedim, duygusuz bir insan olmayı istemedim.

İçinde yaşadığım bu kirli dünyayı hiç bir zaman istemedim ama hayat işte, sizin ne istediğinizle ilgilenemiyor siz sanki onun için bir piyonsunuz ve o da sizi istediği gibi oynatıp zamanı geldiğinde gözden çıkarıyor.