Gutom na Kaluluwa

Kabanata 1

Sa gitna ng magulong lungsod ng Maynila, may isang bahagi ng barangay na tila nakalilimutan na ng panahon. Dito, ang mga bahay ay siksikan, gawa sa pinagtagpi-tagping yero at kahoy, at ang mga lansangan ay makitid at puno ng mga basura. Ang mga lampara sa poste ay kumikislap na tila isang malabong ilaw ng kandila sa gitna ng dilim.

Isang gabi, sa gitna ng madilim at tahimik na kalye, si Aling Rosa ay patuloy na nagtitinda ng kanyang mga kakanin. Tila baga sanay na siya sa ganitong uri ng pamumuhay. Sa bawat pag-uwi mula sa kanyang pagtitinda, dala niya ang pag-asa na kahit papaano ay magkakaroon siya ng sapat na kita para sa kanyang pamilya. Ngunit sa gabing ito, may kakaiba siyang naramdaman.

Habang binabalot ni Aling Rosa ang natitirang suman at bibingka, napansin niya ang kakaibang lamig na dumadampi sa kanyang balat. Parang may aninong dumadaan sa kanyang likuran, ngunit nang lingunin niya ito, wala siyang nakita kundi ang kadiliman. Tinuloy niya ang kanyang ginagawa, ngunit ang kaba sa kanyang dibdib ay hindi mawala-wala.

Habang naglalakad pauwi si Aling Rosa, dala ang kanyang mga gamit, napansin niya ang isang batang nakatayo sa tabi ng isang sirang poste ng ilaw. Ang bata ay tila nawawala, nakatitig sa kanya ng walang imik. Nilapitan niya ito upang alamin kung ano ang problema.

"Anak, bakit mag-isa ka rito? Nasaan ang mga magulang mo?" tanong ni Aling Rosa, habang inilalapit ang lampara sa mukha ng bata.

Sa paglapit ng ilaw, nagulat siya nang makita ang pulang mata ng bata. Ang kanyang balat ay maputla, halos parang walang dugo. Tumitig ang bata kay Aling Rosa, at sa isang malamig na boses ay sinabi, "Nanay, gutom ako."

Napalunok si Aling Rosa. "Saan ka nakatira, anak? Bakit nandito ka sa dilim?"

Ngunit imbes na sumagot, bigla na lamang naglaho ang bata na parang bula. Napaatras si Aling Rosa, nanginginig at hindi makapaniwala sa kanyang nakita. Agad niyang tinapos ang kanyang gawain at mabilis na umuwi, nagmamadaling i-lock ang pinto ng kanilang bahay.

Kinabukasan, hindi pa rin maalis sa isipan ni Aling Rosa ang nangyari. Sa kanyang pagbabalik sa pagtitinda, kinuwento niya ito sa kanyang mga kapitbahay. Ngunit walang gustong maniwala sa kanya, sinabing baka siya'y napagod lamang o nanaginip. Ngunit may isang taong nakinig at nagseryoso sa kanyang kwento - si Mang Dado, ang matandang manggagamot ng kanilang barangay.

"May nakikita akong masama sa mga kwento mo, Aling Rosa," sabi ni Mang Dado habang sila'y nag-uusap sa kanyang maliit na kubo. "Ang batang iyon, maaaring isang ligaw na kaluluwa na nagugutom sa kaluluwa ng mga buhay."

Napatigil si Aling Rosa. "Anong ibig mong sabihin, Mang Dado? Paano ko siya mapapaalis?"

"Kailangan mong mag-ingat," sabi ni Mang Dado. "Ang mga kaluluwang gaya niya ay hindi basta-basta umaalis. May dahilan kung bakit siya nagpakita sa'yo. Maaaring kailangan niyang mapawi ang kanyang gutom, at ang gutom na iyon ay hindi basta-basta napupunan."

Simula nang makita ni Aling Rosa ang bata, naging mas tahimik siya at palaging balisa. Sa tuwing nagtitinda, madalas siyang nagmamasid sa paligid, inaasahang muli niyang makikita ang batang may pulang mata. Ang kanyang mga kapitbahay ay nagsisimula nang magtanong sa kanyang kakaibang kilos, ngunit wala siyang magawa kundi ang magpatuloy.

Isang gabi, habang papauwi muli si Aling Rosa, naramdaman niyang may sumusunod sa kanya. Bumilis ang kanyang lakad, ngunit sa kanyang pagtigil upang lingunin, walang ibang tao sa likod kundi ang dilim. Ang malamig na hangin ay tila may dalang mga bulong ng nakaraan, mga bulong na nagpapataas ng balahibo ni Aling Rosa.

Nang makarating siya sa kanilang bahay, agad niyang nilock ang pinto at mga bintana. Ngunit kahit nasa loob na siya ng kanyang bahay, pakiramdam niya'y may mga mata pa ring nagmamasid sa kanya. Sinubukan niyang magdasal upang mapawi ang takot, ngunit tila ba ang mga pader ng kanyang bahay ay nagiging saksi sa kanyang pag-aalala.