Gutom na Kaluluwa

Kabanata 7

Nagsimula ang ritwal sa pamamagitan ng pag-aalay ng kanilang mga pinahahalagahang bagay. Si Aling Rosa ay nag-alay ng lumang kuwintas na minana pa niya sa kanyang ina. Si Kapitan Emil naman ay nag-alay ng kanyang badge, simbolo ng kanyang katungkulan at serbisyo sa barangay. Si Nora ay nag-alay ng kanyang paboritong libro, na nagbigay sa kanya ng kalakasan sa mga nakaraang pagsubok.

"Sa ngalan ng aming mga mahal sa buhay, isinasakripisyo namin ang mga bagay na mahalaga sa amin upang matigil na ang sumpa," sabay-sabay nilang dasal, ang kanilang mga boses ay puno ng pag-asa at paniniwala.

Habang nagpapatuloy ang ritwal, naramdaman nila ang pagbigat ng hangin at ang kakaibang enerhiya sa paligid. Ang bawat isa ay nagkakapit-bisig, nagkakaisa sa kanilang layunin na tapusin ang sumpa. Si Mang Dado ay patuloy sa pagbigkas ng mga sinaunang salita, habang ang iba ay patuloy sa pagdarasal.

"Maria, patawarin mo kami sa mga kasalanang nagawa namin. Hindi namin alam ang aming mga pagkakamali," sabi ni Aling Rosa, ang kanyang mga mata ay puno ng luha.

"Hindi ko kayo mapapatawad. Ang aking kaluluwa ay puno ng galit at pighati," sagot ni Maria, ang kanyang boses ay puno ng hinanakit.

Sa kalagitnaan ng ritwal, naramdaman nila ang pagdating ng mga nawawalang kaluluwa. Ang kanilang mga mukha ay puno ng pag-asa at kalungkutan. "Tulungan ninyo kami. Kailangan naming makalaya sa sumpang ito," sabi ng isa sa mga kaluluwa, ang kanyang boses ay puno ng pighati.

"Hindi ko kayo mapapalaya. Ang aking galit ay hindi mapapawi ng inyong mga alay," sagot ni Maria, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa galit.

Habang patuloy sa ritwal, naramdaman ni Nora ang kakaibang init sa kanyang puso. Alam niyang kailangan nilang magpatuloy kahit gaano pa kahirap. "Maria, naiintindihan namin ang iyong galit. Pero hindi mo kami matutulungan kung hindi mo kami papatawarin," sabi ni Nora, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa.

"Anong magagawa ninyo para mapawi ang aking galit?" tanong ni Maria, ang kanyang boses ay lumambot ng kaunti.

"Kailangan mo kaming tulungan na tapusin ang sumpa. Sa pamamagitan lamang ng iyong kapatawaran makakamtan namin ang kapayapaan," sagot ni Mang Dado, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa.

Sa puntong iyon, alam ni Nora na kailangan niyang mag-alay ng isang bagay na higit pa sa materyal na halaga. "Maria, iniaalay ko ang aking kalayaan. Kung kailangan kong manatili dito upang mapawi ang iyong galit, gagawin ko," sabi ni Nora, ang kanyang boses ay puno ng tapang.

"Hindi mo alam ang sinasabi mo. Ang aking galit ay walang hanggan," sagot ni Maria, ang kanyang mga mata ay puno ng pagdududa.

"Alam ko ang aking ginagawa. Kung ito ang kinakailangan para makamtan natin ang kapayapaan, gagawin ko," sagot ni Nora, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon.

Habang patuloy sa ritwal, naramdaman nila ang unti-unting pag-alis ng bigat sa kanilang paligid. Ang mga kaluluwa ng mga nawawala ay nagsimulang magpakita ng pahiwatig ng kapayapaan. "Salamat sa inyong lahat. Patawarin ninyo ako sa sumpang idinulot ko sa inyo," sabi ni Maria bago siya tuluyang naglaho sa dilim. Ang kanyang kaluluwa ay tila nagkaroon ng kapayapaan, at naramdaman nila ang kakaibang katahimikan sa kanilang paligid.

Pagkatapos ng ritwal, naramdaman nila ang pag-alis ng sumpa sa kanilang barangay. Ang mga kakaibang pangyayari ay naglaho, at ang kanilang mga puso ay puno ng pag-asa at pasasalamat. "Tapos na ang lahat. Nakuha na natin ang katarungan para kay Maria at sa kanyang pamilya," sabi ni Tonyo, ang kanyang boses ay puno ng kasiyahan.

"Magpapatuloy tayo, Nora. Hindi tayo pwedeng sumuko. Ang ating pagkakaisa at pananampalataya ang magbibigay sa atin ng lakas upang harapin ang anumang pagsubok," sabi ni Tonyo, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon.