Gutom na Kaluluwa

Kabanata 25

Kabanata 25: Ang Pangitain ng Tiyanak

Si Rosa ay muling nagkaroon ng mga bangungot. Sa kanyang mga panaginip, isang tiyanak ang humahabol sa kanya, umaalulong at nagngangalit. Ang tiyanak ay nagiging mas malakas at mas nakakatakot, tila may layuning pumatay. Ang mga bata sa komunidad ay nagsimulang magkasakit at magkaroon ng mga kakaibang sintomas.

Sa kanyang panaginip, naririnig ni Rosa ang malakas na iyak ng isang sanggol. Hinahanap niya ang pinagmumulan ng iyak, ngunit habang papalapit siya, ang iyak ay nagiging isang malakas na halakhak. Sa gitna ng dilim, nakita niya ang tiyanak—isang maliit na nilalang na may maputlang balat, pulang mga mata, at pangil na tila handang lumapa. Ang tiyanak ay nagngangalit at humahabol kay Rosa, ang kanyang maliit na katawan ay nagiging mas malaki at mas malakas habang lumalapit.

Nang magising si Rosa, ang kanyang puso ay mabilis na tumitibok. Ramdam niya ang malamig na pawis sa kanyang noo. Alam niyang hindi lamang ito isang simpleng bangungot; ito ay isang babala. Agad siyang lumabas ng bahay at naglakad-lakad sa paligid ng komunidad. Sa kanyang pag-ikot, napansin niya ang mga magulang na nag-aalala sa kanilang mga anak.

"Nay Rosa, tulungan niyo po kami," pagsusumamo ni Aling Nena. "Si Junior po, nagkakasakit at hindi namin alam kung ano ang gagawin."

Si Junior, ang anak ni Aling Nena, ay nakahiga sa banig, hindi mapakali at nagpapakita ng mga kakaibang sintomas. Ang kanyang balat ay maputla, ang mga mata'y nangingitim, at may mga sugat sa kanyang katawan na tila kagat ng maliit na halimaw. Ang ganitong mga sintomas ay nararanasan din ng ibang mga bata sa komunidad.

"Anong nangyayari sa mga anak namin, Nay Rosa?" tanong ng isa pang magulang na halatang balisa na rin.

Si Rosa ay nagdesisyon na bumalik sa mang-uukit upang humingi ng payo. Dumating siya sa tahanan ng matanda at ikinuwento ang kanyang bangungot at ang kalagayan ng mga bata sa komunidad.

"Ang tiyanak," sabi ng mang-uukit, "ay isang nilalang na nagmula sa kaluluwa ng mga sanggol na namatay nang hindi nabinyagan. Ngunit ang tiyanak na ito ay tila mas malakas at mas malupit. Maaaring ito'y pinalakas ng sumpa na bumabalot sa inyong lugar."

"Kailangan natin siyang mapigilan," ani ni Rosa. "Paano natin magagawa iyon?"

"Ang tiyanak ay takot sa mga banal na bagay," sagot ng mang-uukit. "Kailangan nating gamitin ang mga ito upang mapalayas siya."

Agad na nag-organisa si Rosa ng isang pagpupulong sa komunidad. Ipinaliwanag niya ang kanilang plano upang protektahan ang mga bata. Ang bawat bahay ay pinayuhan na maglagay ng mga banal na bagay, tulad ng krus, benditadong tubig, at mga dasal, sa kanilang mga tahanan. Ang mga magulang ay tinuruan ng mga ritwal at dasal upang mapalayas ang tiyanak.

Ngunit habang sinusubukan nilang ipatupad ang kanilang plano, ang tiyanak ay patuloy na naghasik ng lagim. Sa kalagitnaan ng gabi, ang iyak ng mga sanggol ay naririnig sa bawat sulok ng komunidad. Ang mga bata ay patuloy na nagkakasakit at nagiging mas mahina.

Isang gabi, habang binabantayan ni Rosa ang isang maysakit na bata, narinig niya muli ang malakas na iyak ng tiyanak. Lumabas siya ng bahay, hawak ang isang krus at benditadong tubig. Sa dilim, nakita niya ang tiyanak na naglalakad patungo sa kanya, ang mga mata nito'y nag-aapoy sa galit.

"Umalis ka sa lugar na ito!" sigaw ni Rosa habang iniwisik ang benditadong tubig sa tiyanak.

Ang tiyanak ay sumigaw sa sakit, ngunit hindi umalis. Bagkus, lumapit ito ng mas mabilis at sinubukang atakihin si Rosa. Sa huling sandali, dumating ang mang-uukit kasama ang ibang mga residente ng komunidad, bitbit ang kanilang mga krus at benditadong tubig.

Pinagkaisahan nilang labanan ang tiyanak, at sa pamamagitan ng kanilang pananalig at tapang, unti-unting napalayas ang malignong nilalang. Ang komunidad ay muling binalot ng katahimikan, ngunit alam nilang hindi pa tapos ang kanilang laban. Sa bawat gabi, sila'y nagbabantay at nagdarasal, umaasa na ang sumpa ay tuluyan nang mapapawi.