Gutom na Kaluluwa

Kabanata 26

Kabanata 26: Ang Pagdalaw ng Santelmo

Sa gitna ng kaguluhan, isang gabi habang tahimik na nagpapahinga ang komunidad, isang maliwanag na liwanag ang biglang lumitaw sa plaza. Ang liwanag ay nagmula sa isang santelmo, isang bola ng apoy na nagbabaga at kumikislap sa dilim. Ang kanyang presensya ay nagdulot ng takot at pangamba sa mga residente.

"May apoy sa plaza!" sigaw ng isang batang lalaki na nagmamadaling tumakbo papunta sa kanilang bahay.

Ang mga tao'y nagising at nagsilabasan ng kanilang mga bahay upang tingnan ang nangyayari. Nakita nila ang santelmo, na tila nagpapalakas ng mga malignong espiritu at nagpapadala ng masamang kapangyarihan sa buong komunidad. Ang apoy nito ay maliwanag at nagbabaga, ngunit sa halip na magbigay ng init at liwanag, nagdudulot ito ng malamig na takot sa puso ng bawat nakakita.

Si Aling Rosa, na patuloy na nag-aalaga ng mga apektadong bata, ay napatayo mula sa kanyang kinauupuan at lumabas ng bahay. Nakita niya ang santelmo at naramdaman ang bigat ng pangamba sa kanyang dibdib. Alam niyang ito ay isang masamang tanda at kailangan nilang kumilos agad upang mapigilan ang higit pang pinsala.

Agad na tinipon ni Rosa ang mga residente ng komunidad. "Kailangan nating labanan ang santelmo at protektahan ang ating lugar," sabi niya. "Ang apoy nito ay nagpapalakas sa mga maligno at nagdudulot ng kasamaan."

Ang mang-uukit ay dumating din, bitbit ang mga sinaunang amulet at mga krus. "Ang santelmo ay isang masamang espiritu na nagmumula sa kaluluwa ng mga taong nasawi nang may kasamaan," paliwanag niya. "Kailangan natin siyang mapalayas gamit ang mga banal na bagay at dasal."

Ang mga tao ay nagsama-sama, dala ang kanilang mga krus, benditadong tubig, at mga dasal. Nagtipon sila sa plaza kung saan naroroon ang santelmo. Sa kabila ng kanilang takot, naglakas-loob silang harapin ang nilalang na nagdudulot ng kaguluhan.

Nang malapit na sila sa santelmo, naramdaman nila ang init ng apoy ngunit kasabay nito ay ang lamig ng kasamaan. Ang santelmo ay tila nagmamasid sa kanila, ang apoy nito'y nagbabaga ng mas maliwanag.

"Sa pangalan ng Diyos, lumayas ka sa lugar na ito!" sigaw ng mang-uukit habang iniwisik ang benditadong tubig sa apoy ng santelmo.

Ang santelmo ay nagsimulang mag-alab ng mas maliwanag, ngunit sa bawat wisik ng benditadong tubig, ang apoy nito ay tila humihina. Ang mga tao'y nagpatuloy sa kanilang dasal, sama-samang ipinaglalaban ang kanilang komunidad laban sa kasamaan.

Habang nagdarasal sila, ang santelmo ay unti-unting nawawala, ang apoy nito'y nagiging usok at nawawala sa hangin. Sa wakas, ang plaza ay muling binalot ng katahimikan. Ang komunidad ay nagtagumpay sa pagpapalayas sa santelmo, ngunit alam nilang hindi pa rin tapos ang kanilang laban. Ang mga maligno ay patuloy na nagbabanta, at sila'y kailangang magbantay at magdasal upang mapanatili ang kapayapaan.

"Magpatuloy tayo sa ating pagdarasal at pananatili ng pananampalataya," sabi ni Rosa. "Ito lamang ang paraan upang mapanatili natin ang kapayapaan sa ating komunidad."

Ang gabing iyon ay naging tanda ng kanilang pagkakaisa at katatagan. Sa kabila ng mga pagsubok, ang komunidad ay patuloy na lumalaban at nagkakaisa upang mapanatili ang liwanag ng kabutihan sa gitna ng dilim.