Başlama tarihi 28.10.2021
"Ada," sustu. "İyi misin?" Gözlerim dolmaya başlamıştı. Değildim hiç iyi değildim. "Evet, ne oldu ki?"
"Sesin kötü çıkıyor, ağladın mı sen?"
"Hayır," ses tonum yine aynıydı. Düzeltmek isterken daha kötüye gidiyordu. Boğaz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.Bölüm: Felaketin Ortasındaydım
Bölüm şarkısı - Zack Hemsey Vengeance
Ferhat Göçer - Kızım
Herkese merhabalar... Nasılsınız bakalım benim değerli okurlarım. Şimdi size güzel bir haberim var. Yazdığım 9 bölüm yazarın anlatımıyla oldu. Çünkü birkaç olayı öyle anlatmam gerekti. Bundan sonraki bölümlerimiz Ada'nın anlatımıyla olacak. Çünkü artık Ada'nı daha yakından tanımanızı istiyorum. Ada karakterinin benim için gerçekten önemli bir yeri var. Neden olduğunu ilerleyen bölümlerde siz kendiniz öğreneceksiniz. Öyleyse ne yapıyoruz? Bölüme hemen geçiyoruz. Dediğim gibi bölümler artık uzun olacak. Hepinize iyi okumalar...
Ada'nın anlatımıyla
Yalnızlık... Sekiz milyard insan içinde hiç kimse mi sevmez? Hep yalnız mı savaşırsın? Ben Ada Aslan. Size kendimi anlatayım. 23 yaşındayım... Ben mutluluğun ne olduğunu bilemeyen bir kız çocuğu olarak dünyaya geldim... Annem ben yokmuş gibi davranırken beni ez azından babam seviyordu. Annem bana kızgındı. Sanki kötü bir şey yapmışım gibi. Ama çocuktum. Onu kıracak ne yapa bilirim ki? Babam beni seviyordu... Çünkü beni okula bırakırdı... Babam beni seviyordu... Çünkü bana yeni elbiseler alırdı... Babam beni seviyordu... Çünkü annem yemek yeyip yemediğimi umursamadığında benim yemeğimi odama getirirdi. Aç kalmamı istemezdi... Ama... Ama bir kere olsun gülümsemedi... Sarılmadı... Öpmedi... Kızım demedi... Benden utanıyorlar mıydı yoksa? Bana seni çok seviyorum demedi...baba dediğimde bana öyle bir öfkeyle bakardı ki o gözlerindeki öfkeyi hiçbir cümleyle anlatamazdım... Artık büyümüştüm. Babaannem bu kadar mutsuz bir ailede beni büyütemeyeceklerini söyleyip beni onlardan kopardı... Kopardı?! Belki de çoktan kopmuştum...
Beni kendi yanında büyüttü. 15 yaşındaydım. Saçlarımı okşadı, sarıldı, öptü. Sevgisini sonuna kadar bana verdi. Ama kısa sürdü. İki yıl sonra vefat etmesinin ardından yalnız kaldım. Şimdiki gibi savaşmak zorunda kaldım. Ama çoğu zaman başarısız oldum. Uyuşturucu bağımlısı oldum, belki her şeyi unuturum diye... Belki de beynimi uyuturum diye. Olmadı... Kendime zarar vermekten başka bir şey yapmadım. Bir zamanlar arkadaşım olan Cansel sayesinde onu bıraktım arkada. Destek aldım... Fakat yetmedi. İçimdeki çocuğu mutlu edemedim... Hep zarar gördü...
Aynada baktım yansımama. Siyah elbise içinde beyaz tenli bir kadın. Kadın çok güzeldi fakat üzgündü. Gözlerindeki kırgınlığı gördüm, yüzünde yorgunluğunu gördüm. Belki de yorulmuştu. Gözleri dolmuştu. Sımsıkı kapattı gözlerini. Gözyaşlarını engellemek için...
Ardından tekrar açtım, aynanın karşısındaki rengarenk far paletini alıp açık kahverengini göz kapaklarına vurdum. Baktım gözlerime tekrar. Sonra farı yerine bırakıp eyeliner'ı aldım elime. Çok uzun olmayan bir eyeliner çizdim. Kedi gözüne benzettim gözlerimi. Onu da yerine koyarak maskarayla kirpiklerimi hacimlendirdim. Uzun kirpiklerim masmavi gözlerimi ortaya çıkartmıştı. Sonrasında ise yüzüme nemlendirici, fondöten kapatıcı sürerek makyajımı sonlandırma yolunda ilerliyordum. Makyajım artık hazırdı. Son bir şey. Kırmızı ruju alıp dudağımı boyadım.
