Başlama tarihi 28.10.2021
"Ada," sustu. "İyi misin?" Gözlerim dolmaya başlamıştı. Değildim hiç iyi değildim. "Evet, ne oldu ki?"
"Sesin kötü çıkıyor, ağladın mı sen?"
"Hayır," ses tonum yine aynıydı. Düzeltmek isterken daha kötüye gidiyordu. Boğaz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm "Kırılmak"
Boğulduğunu sandığın her şey sana yüzmeyi öğretir! (Alıntı)
"Efendim, babanız sizinle konuşmak istiyor. Acil!" Kapıdaki adam telaşlı sesle etrafına bakındı. "Hemen gitmemiz gerek!" Demir hiçbir tepki vermeden Ada'ya döndü. "Konuşmamız yarım kaldı, ama tekrar geri döneceğim!" Kibirle güldü. Sonra yüzünü yüzüne yaklaştırıp "sana deliler gibi aşığım, Prensesim!" diye sessizce hırladı. Nefesi Ada'nın tüm bedenini titretti. Ada panik duygusuna yenilememeye çalışarak dudaklarını araladı. "Ben seni asla sevmem! Ölürüm de sevmem!"
Demir dudağının kenarıyla güldü. Ada'nın söylediklerini pek umursamıyor gibiydi. Geri çekilip kapıya yöneldi. Evden çıkıp kapıyı sertçe kapattı. Adam evden çıktığı anda Ada'nın tüm bedeni boşaldı, dizlerinin bağı çözülmüştü. Bacakları üzerine düşerek zar zor nefes alıp vermeye başladı. Nefesi gitgide tıkanıyordu. Derin derin nefes alıp vermeye başladı. Ayağa kalkmaya yeltendi.
Demir'in yapacaklarını düşünmek bile istemiyordu. Bu fikirler onu daha çok korkutuyordu. Kendini toparlamak için beynini bu düşüncelerden azat etti. Düşünmemeye çalıştı. Gözlerini kapatıp derin bir nefes daha aldı. Daha sonra kapıyı kitleyip mutfağa doğru yol aldı. Zar zor yürüdüğü bacaklarını kaldırmakta zorlanıyordu. Stres korku tüm bedenini ele geçirmişti.
Eminsiz adımlarla mutfağa geldiğinde dolabı açıp bir bardak aldı. Musluğun suyunu açıp buz gibi su doldurdu. Ardından suyu kafasına dikti.
"Bir şey yok, sakin! Bir şey yok! Bir şey yok! " Elini göğsünün tam ortasına yavaşca vurarak kendi kendi kendine mırıldanmaya başladı. "Sakinsin, sakinsin, sakinsin!"
Gözlerini kapatıp nefes alış verişlerini kontrol etmeye başladı. Birkaç saniye sonra nihayet kendine geldi. Başını kaldırıp etrafına bakındı. Hızlı adımlarla mutfağın pencerelerini, kapısını iyice kilitlediğine emin olduktan sonra kapıya doğru ilerledi. Kapıyı da kilitlediğinden emin olduktan sonra koşarak yukarı çıktı.
Ada evde iki senedir yalnız yaşıyordu. Bu ev ona babaannesinden kalan tek şeydi. İki katlı geniş bir evdi. Aşağıda mutfak ve oturma odası birleşmişti. Yukarıda ise 3 yatak odası, tualet ve banyo vardı. Ada İzmir'den buradan geldiğinde babaannesi ona bakıyordu. Ama bir sene sonra onu da kaybettiğinde artık hayatı tamamen değişmişti. Annesi ve babası para gönderseler bile Ada yalnız yaşamaktan bıkmıştı. Annesiyle kalamıyordu çünkü annesiyle sık sık kavga ederlerdi. Babası ise Amerikada bir şirkette çalışıyordu. Uzun süredir ikisini de görmeden yaşamak Ada için pek rahatsız edici değildi. Çünkü onlarla yaşasa bile yalnızdı.
