Başlama tarihi 28.10.2021
"Ada," sustu. "İyi misin?" Gözlerim dolmaya başlamıştı. Değildim hiç iyi değildim. "Evet, ne oldu ki?"
"Sesin kötü çıkıyor, ağladın mı sen?"
"Hayır," ses tonum yine aynıydı. Düzeltmek isterken daha kötüye gidiyordu. Boğaz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19.Bölüm: "Korumak mı? Kaybetmemek mi?"
Bölüm müziği: another love
Emir'ciğim bi'de...
Dolaşalım kumsallarda Çılgın kalabalık artık uzaklarda Yorulursan yaslan bana Sarılıp uyuyalım gün batımında
Kulağıma dolan müziğin eşliğinde merdivenleri inerek müziğin peşinden geldim. Müzik salondan geliyordu. Eminsiz adımlarla salona doğru ilerledim. Salona geldiğimde elinde kahve fincanı ile koltuğa oturmuş cam kapıdan dışarıdaki yağmuru seyreden Emir'i gördüm. Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalkmıştı. Müzik zevki neredeyse benim müzik zevkimle aynıydı. Hiçbir şey belli etmeden yavaş adımlarla arkasına doğru geldim. Haberi olmadan arkasına bıraktığı telefonu alıp kendi şarkımı çaldırdım.
Sen benim başıma gelen en güzel şey.
Müziği duyduğu an hemen arkasını döndü. Beni gördüğünde bakışları aniden değişti. "Sen miydin?"
"Evet, bendim. Müzik zevklerimiz neredeyse aynı. Ben de böyle şarkılar dinliyorum." Aniden öksürmeye başladım. Boğazımda inanılmaz acı vardı. Sanırım üşümüştüm. Sesim de kısık çıkıyordu.
Başını hafifçe sallayıp gözlerini kıstı. Ardından tekrar manzarasına geri döndü. Umursamaz tavrı hala devam ediyordu. Kahvesini yudumlarken, derin düşüncelere dalmıştı. Hiçbir şey demeyip yanındaki koltuğa geçtim. Konuşmak istiyordum ama çekiniyordum. Çünkü karşımdaki eski Emir değildi.
Müzik çalmaya devam ederken, Emir müziği susturup tekrar kendi müziğini açmıştı. Beğenmemiş miydi yoksa inadına mı yapıyordu?
Onunla konuşmayacağımı anlayıp telefonumla ilgilenmeye başladım. Kaç gündür telefonuma doğru dürüst bakamıyordum bile. Mesajlar bayağı toplanmıştı.
Tek tek mesajları okuyup cevap verdikten sonra Emir'in whatsapta bir fotoğraf paylaştığını gördüm.
Tek kişilik miydi bu şehir? Sen gidince bomboş kaldı?
Öylece duruma bakakaldım. Sanki göğsümün ortasında bir şey çat diye kırılmış diye hissettim. Sanki bir şey binlerce parçaya ayrılmış gibiydi.
Aslı hala aklındaydı. Çıkmıyordu kalbinden. Gerçi ne umut ettiysem? Onun kalbi zaten Aslı'yla dolu. Bana orada yer yok ki...
Belki de canımı acıtmak için paylaşmıştı ve bunu başarmıştı... Kalbimi kırmayı başarmıştı...
Uzun süre mesaja baktım, bana baktığını hissediyordum. Susarak sayfadan çıktım.
İnadına yapıyordu, beni kırmak adına. Onu umursamadığımı göstermem gerekiyordu.
