Onder de facade

Proloog

Oumaima

Daar sta ik dan, op het punt te trouwen met de man die ik het meest veracht. Alle blikken zijn op mij gericht. Of beter gezegd, op ons gericht. Ze denken dat ik blij ben. Dat ik hiervoor gekozen heb. Dat hij de liefde van mijn leven is, mijn soulmate. Wat ze niet weten is dat ze er helemaal naast zitten. Ik wou dat ik het ze kon vertellen, mijn hart bij hen kon luchten. Uren lang het uit zou kunnen huilen op hun schouders. Maar als ik dat zou doen zou dit hele huwelijk in duigen vallen. Hoe erg ik het ook haat om dit toe te geven, ik heb dit huwelijk nodig. Door alles dat er gebeurd is de afgelopen jaren is dit mijn enige hoop. Ik ben een schande. Voor mezelf, maar vooral voor mijn familie. Ik heb onze eer beschadigd, dus als dit is wat ik moet doen om het te herstellen, doe ik dat. Al betekent dit dat ik moet trouwen met de man die ik haat.

Toen mijn vader zei dat dit de enige manier was, weigerde ik het te geloven. Ik was woest, woest dat dit mij allemaal is overkomen...De afgelopen dagen, weken, maanden zijn een absolute hel geweest. Overal waar ik kom krijg ik vieze blikken, praten mensen over mij alsof ik niet letterlijk voor ze loop maar dat stoort me niet. Het was bovendien toch mijn schuld. Wat ik erg vind is dat ze precies hetzelfde doen bij mijn gezin. Ik vind het niet erg omdat het ze kwetst maar omdat ik op het moment dat ze thuis komen de gevolgen ervan opnieuw moet ervaren. Zelfs onze eigen familie heeft contact met ons verbroken. Maar ook al stort mijn hele leven in elkaar, ik moet sterk blijven. In elkaar kunnen storten is een luxe, een luxe die ik niet heb.

Soufiane

Daar sta ik dan, op het punt te trouwen met de vrouw die ik het meest veracht. Ik moet dit doen, dus als dat betekent dat ik even een uurtje een nep glimlach op moet zetten, doe ik dat. Ik moet bewijzen dat ik niet alleen bezig ben met werk. Dat ik privé en zakelijk wel kan combineren. Niet aan de wereld, dat kan me namelijk weinig schelen maar aan me ouders. Ze denken dat doordat ik altijd met werk bezig ben ik nooit liefde zou vinden. Wat ze niet weten is dat ik helemaal geen liefde wil vinden. Wat heb je aan liefde, het kan 2 kanten op gaan of je stelt jezelf kwetsbaar op en wordt de dag erna gedumpt of je zit je hele leven lang vast met dezelfde persoon. Je hele leven lang ruzies en dan heb je geluk als het eindigt met een scheiding. Dan heb je teminste niet iedere dag meer dat gezeik.

Als het aan mij lag was ik nooit in het huwelijksbootje gestapt, en al helemaal niet met haar. Ik moet met haar trouwen om mijn imago te versterken. Er gaan al jaren roddels rond dat ik om de dag weer een nieuwe vlam heb. Zelf boeit het mij niet dat mensen dat denken maar het begint nu pas echt een probleem te worden aangezien het een negatieve invloed heeft op mijn advocatenbureau. Als ik trouw, moeten de roddels wel stoppen. Geen idee waarom haar ouders zo snel van haar af wilden maar het maakt me niet uit. Hoe sneller ik hier vanaf ben, hoe beter.