Onder de facade

Hoofdstuk 17

Oumaima

De gang naar Soufiane's slaapkamer lijkt langer dan normaal. Elke stap voelt zwaar, alsof de spanning van de vorige dag als een onzichtbare last op mijn schouders drukt. Mijn hand trilt lichtjes als ik op de deur klop. Ik hoor een zachte bevestiging en duw de deur open.

Soufiane zit op de rand van zijn bed, met zijn telefoon in zijn hand. Hij kijkt op, zijn ogen ontmoeten de mijne. Er is een korte stilte, gevuld met onuitgesproken woorden en onverwerkte emoties. Ik slik, zoek naar de juiste woorden om dit gesprek voort te zetten zonder opnieuw in een ruzie te vervallen.

"We moeten praten," zeg ik uiteindelijk, mijn stem zachter dan ik had bedoeld. Hij knikt, legt het boek opzij en gebaart naar de stoel naast het bed. "Kom zitten." Ik neem plaats, mijn handen gevouwen in mijn schoot. Soufiane leunt voorover, zijn ellebogen op zijn knieën, en kijkt me recht aan. "Over gisteren..." "Ja," onderbreek ik, "ik was... overweldigd." Het voelt ongemakkelijk om mezelf kwetsbaar op te stellen, maar het moet gezegd worden.

Hij zucht diep, maar niet onvriendelijk. "Ik begrijp het. We zijn allebei onder enorme druk. Maar we moeten leren hier samen mee om te gaan." "Je hebt gelijk," zeg ik, mijn blik neerslaand. "We kunnen niet blijven weglopen voor onze problemen. We moeten oplossingen vinden, afspraken maken." Soufiane knikt. "Inderdaad. We moeten enkele regels opstellen voor ons huwelijk. Niet alleen voor onszelf, maar ook om een sterk front te tonen naar de buitenwereld." Ik kijk op, nieuwsgierig. "Wat voor regels had je in gedachten?"

"Allereerst," begint hij, "moeten we elkaar vertrouwen. Ongeacht de roddels en de verhalen die rondgaan, moeten we elkaars rug dekken en samen sterk staan." Ik knik. "Vertrouwen is essentieel. En eerlijkheid. We moeten open en eerlijk tegen elkaar zijn, zelfs als het moeilijk is." "Precies," zegt hij. "Daarnaast moeten we duidelijke grenzen stellen. Grenzen tussen werk en privé, zodat we niet constant overspoeld worden door onze professionele problemen." "Ik begrijp het," antwoord ik.

"Maar er is nog iets anders waar we het over moeten hebben. De rol die ik zal spelen in jouw bedrijf." Soufiane's blik wordt ernstiger. "Ja, ik wilde dat met je bespreken. Ik denk dat het belangrijk is dat je bij Amrani's Cases komt werken." Ik frons. "Waarom? Ik bedoel, ik begrijp dat het voor de show belangrijk is, maar wat is de werkelijke reden?" "De werkelijke reden," zegt hij langzaam, "is dat we samen sterker staan. Als we samenwerken, kunnen we laten zien dat we een echt team zijn, zowel professioneel als persoonlijk."

"Maar mijn eigen carrière?" vraag ik bezorgd. "Wat gebeurt daarmee? En wat gebeurt er met mijn cliënten?" "Er zal niks gebeuren met jouw carriere. Ik weet zeker dat je bij Amrani's cases net zo goed zult werken. En wat betreft je cliënten, die kunnen ook gewoon komen bij Amrani's cases" zegt hij. "Maar voor nu is het cruciaal dat we als eenheid optreden. Dit zal niet alleen onze reputatie helpen, maar ook het vertrouwen in onze partners en klanten herstellen." Ik zucht diep, voel de spanning van de beslissing die ik moet nemen. "Goed, ik begrijp waarom dit belangrijk is. Ik zal het proberen." Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Dank je, Oumaima.

Er is nog iets wat ik van je nodig heb," zeg ik, mijn stem vastberaden. "Ik heb jouw steun nodig. Niet alleen in het openbaar, maar ook privé. Ik moet weten dat je achter me staat, ongeacht wat er gebeurt." Hij trekt een wenkbrauw op en leunt achterover. "Dus nu wil je mijn steun? Gisteren leek je nog te denken dat ik niets deed."

Ik voel een steek van frustratie, maar houd mijn toon onder controle. "Ja, omdat ik het zat ben om het gevoel te hebben dat ik dit alleen moet doen. We moeten als een team functioneren, anders werkt het niet." "Een team?" Hij lacht spottend. "Dat is rijkelijk laat, Oumaima. Maar goed, als dat is wat je wilt, laten we het proberen. We moeten beginnen met grenzen en afspraken."

"Prima," antwoord ik scherp. "Laten we beginnen met het werk. Jij wilt dat ik bij Amrani's Cases kom werken. Waarom?" "Waarom?" Hij lacht weer, maar zonder humor. "Omdat we dan een front vormen. Het zal onze reputaties ten goede komen. En eerlijk gezegd, je kunt wat toezicht gebruiken." Mijn bloed kookt, maar ik blijf kalm. "Toezicht? Denk je dat ik niet in staat ben mijn eigen leven te leiden?" "Niet wat ik bedoelde," antwoordt hij met een zucht. "Maar je moet toegeven, jouw carrière is niet bepaald vlekkeloos."

"Dat is een understatement," snauw ik. "Goed, ik zal bij je bedrijf komen werken, maar verwacht niet dat ik mijn eigen carrière opgeef." "Dat vraag ik ook niet," zegt hij, zijn toon iets milder. "Maar we moeten samenwerken, niet tegen elkaar."

"En wat vraag je van mij, Soufiane? Wat moet ik doen om dit te laten werken?" Hij denkt even na. "Eerlijkheid. En geduld. We moeten open zijn over onze gevoelens, onze angsten. En we moeten geduld hebben met elkaar. Dit is niet makkelijk voor mij, net zo min als voor jou." "Mijn eerlijkheid heb je, maar ik verwacht hetzelfde terug," zeg ik. "Geen geheimen, geen spelletjes." "Deal," zegt hij, zijn hand uitstrekkend. "We doen dit samen."

Ik neem zijn hand, voel de spanning tussen ons. Dit is geen eenvoudig pad, maar misschien kunnen we er samen doorheen navigeren. "Wanneer begin ik?" vraag ik uiteindelijk. "Morgen," zegt hij zonder aarzeling. "We hebben veel werk te doen. Ik ga vandaag weer terug naar mijn eigen huis. Ik zal ervoor zorgen dat je morgen opgehaald wordt. Dus ik zie je morgen op werk. Kom eerst maar langs bij mijn kantoor, er zijn namelijk nog veel dingen die we moeten bespreken in verband met de bruiloft en ons leven daarna." "Goed," antwoord ik, mijn stem vastberaden. "Laten we dit dan doen."

En zo staan we daar, twee mensen die proberen een weg te vinden door een ingewikkelde wereld van verwachtingen en druk. Maar met nieuwe afspraken en een hernieuwd gevoel van vastberadenheid, voelt het alsof we een kans hebben. Een kans om iets echt waardevols op te bouwen, samen.