Onder de facade

Hoofdstuk 19

Oumaima

Soufiane komt binnen. Ik kijk op van mijn werk. "Klaar voor de lunch?" Ik knik en we lopen samen naar het café om de hoek. Terwijl we de straat oversteken, pakt hij mijn hand. Ik stijf even, maar dwing mezelf te ontspannen. Voor de buitenwereld moeten we eruitzien als een verliefd stel.

Bij het café aangekomen, leidt hij me naar een tafeltje bij het raam. We nemen plaats en hij bestelt voor ons beiden. "Dus, hoe vind je het tot nu toe?" vraagt hij, terwijl hij zijn handen nonchalant over de tafel laat glijden. "Het is wennen," geef ik toe. "Maar ik denk dat het wel goedkomt. Ik heb in ieder geval mijn cliënten kunnen inlichten." "Goed om te horen," zegt hij. "We moeten ervoor zorgen dat je overgang zo soepel mogelijk verloopt. Hoe voelde het om ze te bellen?" "Bevrijdend, op een vreemde manier," antwoord ik eerlijk. "Ik denk dat dit inderdaad een kans is om opnieuw te beginnen."

Hij knikt en we praten verder over werk, ons huwelijk en de toekomst. De lunch verloopt soepeler dan ik had verwacht. Soufiane weet precies wat hij moet zeggen en hoe hij zich moet gedragen om de indruk te wekken dat we een perfect stel zijn.

"Ik wil dat je weet," zegt hij uiteindelijk, zijn stem iets zachter, "dat ik echt geloof dat je carrière hier kan groeien. Ik zal er alles aan doen om dat mogelijk te maken." "Ik waardeer dat," zeg ik, hoewel er nog steeds een zekere afstand tussen ons blijft. "Maar ik wil wel dat je weet dat ik niet zomaar iemand ben die je kan manipuleren of controleren. Ik ben hier omdat ik geloof dat het de beste keuze is, niet omdat ik me door jou laat dicteren." Hij glimlacht lichtjes, maar zijn ogen blijven serieus. "Dat respecteer ik. En ik hoop dat we een manier kunnen vinden om samen te werken, ondanks onze verschillen."

We beëindigen onze lunch en lopen terug naar het kantoor. De rest van de dag breng ik door in mijn nieuwe kantoor, dossiers doorlezend en plannen makend. Het voelt vreemd en spannend tegelijk, een nieuw hoofdstuk in mijn leven dat begint. Misschien is dit inderdaad een kans om iets op te bouwen, ondanks alles wat er gebeurd is.

Aan het eind van de dag klop ik weer op Soufiane's deur om hem gedag te zeggen. Hij kijkt op van zijn werk en knikt goedkeurend. "Goed gedaan vandaag. Ik zie je morgen." "Tot morgen," antwoord ik, en ik verlaat het kantoor. De rit naar huis in de luxe auto voelt nog steeds onwerkelijk, maar ergens begint het te bezinken. Dit is mijn nieuwe werkelijkheid, en ik zal mijn best doen om er het beste van te maken.

Zodra ik thuis kom staat het avond eten al op tafel. Het is heel erg gezellig met gelti en Layla. We hebben het over van alles en nog wat. Gelti kan zo lekker koken. Als we klaar zijn met eten willen gelti en Layla gelijk beginnen met opruimen maar ik hou ze tegen. "Ik ruim alles op. Jullie hebben al voor het eten gezorgd en de tafel gedekt." zeg ik. "Onzin, Oumaima wij ruimen het gewoon op." begint Layla. "Ja, Oumaima het is helemaal geen probleem" voegt gelti eraan toe. "Nee laat mij het doen. Het stelt niks voor, echt waar. Jullie hebben al zoveel voor mij gedaan laat mij helpen. Ik kan jullie toch niet alles laten doen. Sinds ik hier ben hebben jullie mij als een prinses behandeld, maar ik wil jullie ook kunnen helpen." zeg ik aan een stuk door. Ze kijken me nog steeds twijfelachtig aan "Bovendien zou ik me schuldig voelen" zeg ik erbij met de beste puppy ogen. Na lang door gezeurd te hebben zijn ze naar boven gegaan om te rusten. Ik ruim van tafel af en stofzuig en dweil het huis nog even. Ik wil ze zo goed mogelijk helpen, ze hebben al zoveel voor mij gedaan.

06 35472091: Morgen haal ik je op.

ik: Hoezo?

Terwijl hij aan het typen is bedenk ik me dat het wel handig is om hem op te slaan in mijn contacten. Het moet iets sarcastisch zijn maar het moet wel lief genoeg zijn zodat andere mensen denken dat het oprecht is. Hmmm ik weet het al.

Mr. perfect: We moeten nog wat details voor de bruiloft bespreken. En bovendien zal het er goed uitzien in de media als we samen het kantoor binnen lopen.

Ik: Is goed, ik heb ook nog een paar vragen wat betreft de bruiloft

Mr. perfect: Ik ben morgen om 7 uur bij jou dan ontbijten we met z'n allen.

Ik: Tot morgen dan maar.

Mr. perfect: Slaaplekker, seyno🖤

Later die avond, nadat ik de laatste paar e-mails heb beantwoord en mijn agenda voor de volgende dag heb doorgenomen, plof ik neer op de bank in mijn woonkamer. Het gevoel van de dag ebt langzaam weg, maar de onzekerheid blijft hangen. Mijn telefoon trilt in mijn hand en ik zie de naam die ik zojuist heb ingevoerd: Mr. Perfect. Ik kan een cynische glimlach niet onderdrukken. De naam voelt als een klein beetje wraak, een manier om wat controle terug te winnen in een situatie die vaak aanvoelt als een toneelstuk waarin ik tegen mijn wil de hoofdrol speel. Maar het sarcasme in de naam biedt weinig troost tegen de realiteit van mijn nieuwe leven.

Zijn laatste bericht, "Slaap lekker, seyno🖤," doet me huiveren. Hoe kan hij zo achteloos zijn, zo nonchalant over iets wat voor mij zo allesbepalend is? Het koosnaampje "seyno"—Berbers voor "mijn lever"—is een term van diepe affectie.

Het raakt me op een manier die ik niet had verwacht. Het klinkt zo intiem, zo persoonlijk, maar uit zijn mond voelt het als een holle, sarcastische echo. Het irriteert me mateloos. Dat hij dat woord gebruikt, ik voel een steek van woede. Hoe kan hij zo'n diepgaande term gebruiken zonder de echte betekenis ervan te begrijpen? Of erger nog, misschien begrijpt hij het wel en kiest hij er bewust voor om het te gebruiken, wetende hoe het mij raakt. De gedachte aan zijn mogelijke oprechtheid maakt het alleen maar erger. De mogelijkheid dat hij echt probeert een connectie te maken, ondanks onze situatie, verwart en irriteert me tegelijkertijd.

Ik vraag me af of hij werkelijk Berbers spreekt, of dat hij gewoon een paar woorden heeft opgepikt om indruk te maken. Misschien is het slechts een trucje uit zijn uitgebreide repertoire om anderen te charmeren en te manipuleren. Ik heb hem altijd gezien als een man van vele maskers, en dit lijkt gewoon een nieuw masker te zijn, een nieuwe manier om zich voor te doen als iets wat hij niet is. Of misschien heeft hij dit expres gedaan om mij te irriteren.

Ik leun achterover en sluit mijn ogen. De luxe auto, het grote kantoor, het idee van een nieuw begin—het is allemaal overweldigend. Ik ben wel gewend aan luxe maar op de een of andere manier voelt dit anders. Ergens, diep van binnen, is er een sprankje hoop. Misschien is dit een kans om opnieuw te beginnen, om iets op te bouwen te midden van de chaos. Misschien kan ik, ondanks de leugens en het toneelspel, toch iets waardevols vinden in deze nieuwe werkelijkheid.

Terwijl ik naar het plafond staar, voel ik de eenzaamheid van mijn situatie. Ik heb geen echte bondgenoten in deze strijd, niemand die de volledige waarheid kent of begrijpt wat ik doormaak. Soufiane is niet de vijand, maar hij is zeker ook niet de vriend die ik nodig heb. Hij is een partner in een ingewikkeld spel, en ik moet leren de regels te beheersen als ik wil overleven.

De klok tikt gestaag verder en ik weet dat de ochtend snel zal komen. Ik haal diep adem en probeer mijn gedachten tot rust te brengen. Wat er ook gebeurt, ik moet sterk blijven. Dit is mijn leven nu, en ik moet er het beste van maken. Misschien, ergens onderweg, kan ik een manier vinden om niet alleen te overleven, maar ook te gedijen. Tot die tijd, moet ik blijven vechten, elke dag opnieuw.

Met die gedachte zet ik mijn telefoon op stil en leg hem naast me neer. Ik weet dat de volgende dag weer nieuwe uitdagingen zal brengen, maar voor nu probeer ik wat rust te vinden in de stilte van de nacht.