Onder de facade

Hoofdstuk 21

Oumaima

Terwijl ik me naar mijn kantoor begeef, voel ik de spanning nog steeds in mijn lichaam. De woorden van Soufiane en mijn eigen zorgen malen door mijn hoofd. Ik probeer me te concentreren op mijn werk, maar mijn gedachten dwalen steeds af naar de komende bruiloft en alle verwachtingen die daarbij horen.

Halverwege de ochtend komt Soufiane mijn kantoor binnen. Hij draagt een stapel documenten bij zich en zijn gezicht straalt professionaliteit uit. "Oumaima, we moeten deze contracten nog doornemen voor de meeting van vanmiddag," zegt hij formeel.

Ik knik en pak de documenten aan. We zitten tegenover elkaar aan mijn bureau en beginnen de papieren door te nemen. Onze schijnbare samenwerking voelt mechanisch, maar ik kan niet ontkennen dat er een bepaalde verbondenheid is, zelfs in deze gespannen situatie.

Plotseling gaat de deur open en een paar van onze collega's stappen binnen. Ze hebben brede glimlachen op hun gezichten en één van hen, Kelly, zegt opgewekt: "We hebben een kleine verrassing voor jullie!"
Ik voel mijn hart sneller kloppen en wissel een blik met Soufiane. We weten beiden dat we moeten meespelen, ongeacht hoe ongemakkelijk het voelt. "Oh, wat leuk!" zeg ik met een geforceerde glimlach.

Onze collega's zetten een kleine taart op mijn bureau, versierd met het woord "Gefeliciteerd" in sierlijke letters. Kelly pakt een camera tevoorschijn en roept: "Kom dichterbij voor een foto! We willen dit moment vastleggen."

Soufiane schuift zijn stoel dichter naar me toe en legt zijn arm om mijn schouders. Ik voel de warmte van zijn aanraking en een vreemd soort comfort, ondanks alles wat er tussen ons speelt. We lachen naar de camera, onze gezichten stralend zoals verwacht.

Kelly klikt een paar foto's en zegt dan: "En nu een kus! Voor de foto!" De anderen juichen en klappen in hun handen.
Ik voel mijn wangen rood worden, maar ik weet dat er geen ontsnappen aan is. Soufiane draait zich naar me toe, en voor een moment kijken we elkaar diep in de ogen. Er is een zweem van iets echts, een herinnering aan de momenten waarop we echt verbonden waren.

Hij buigt zich naar voren en zijn lippen raken zachtjes mijn voorhoofd. Het is een korte, voorzichtige kus, maar het gevoel ervan blijft hangen. Voor een moment vergeet ik de zorgen en de pijn, en voel ik alleen de warmte en de tederheid.

De collega's juichen en maken grapjes, en we lachen mee, zelfs als het maar een façade is. Soufiane fluistert zachtjes in mijn oor, "Ze geloven ons, zorg dat het zo blijft"
Ik knik bijna onmerkbaar, mijn hart nog steeds bonzend in mijn borst. Terwijl de collega's de kamer verlaten, blijft de stilte tussen ons hangen, geladen met onvervulde woorden en emoties.

Soufiane pakt mijn hand en geeft een lichte kneep. En voor het eerst in dagen voel ik een sprankje hoop. Misschien, ondanks alles, kunnen we een manier vinden om dit te laten werken.