Onder de facade

Hoofdstuk 11

Oumaima

Het is vroeg in de ochtend als ik stilletjes mijn nieuwe kamer verlaat. Ik wil niemand wakker maken. De koude ochtendlucht doet me rillen, maar ik voel een vreemde opluchting om het huis te verlaten zonder iemand tegen te komen. De nacht heeft me rust gegeven, maar mijn gedachten zijn nog steeds een warboel.

Ik kom aan op kantoor en zet snel een kop koffie. Mijn collega's beginnen langzaam binnen te druppelen, maar ik ben al diep in mijn werk verzonken. Vandaag heb ik een lastige zaak op mijn bord: een vrouw die wil scheiden van haar man, maar hij is obsessief en weigert haar los te laten. Het doet me denken aan mijn eigen situatie en de huiveringwekkende controle die sommige mannen denken te kunnen uitoefenen over de vrouwen in hun leven. "Mevrouw Lahali, bedankt dat u mij vandaag kunt ontvangen," zegt mijn cliënte, Nadia, terwijl ze plaatsneemt tegenover mijn bureau. Haar ogen zijn rood van het huilen en ze ziet er uitgeput uit. "Natuurlijk, Nadia. Vertel me wat er aan de hand is," zeg ik, mijn stem warm en uitnodigend.

Nadia begint te praten, haar verhaal een sombere echo van mijn eigen ervaringen. Haar man weigert haar te laten gaan, controleert haar elke beweging en dreigt haar te schaden als ze doorzet met de scheiding. Terwijl ze spreekt, voel ik een diep medeleven en woede opwellen. Hoe kan iemand die beweert van je te houden, zoveel pijn veroorzaken? "We gaan alles doen wat we kunnen om je te helpen," zeg ik, terwijl ik mijn notities doorneem. "We kunnen een tijdelijk huisverbod aanvragen en een veilige opvangplek voor je regelen.""Ik ben zo bang," fluistert Nadia, haar stem breekbaar. "Wat als hij mij vindt?" "We zullen ervoor zorgen dat dat niet gebeurt," zeg ik vastberaden. "Je bent niet alleen in dit gevecht."

Nadat Nadia vertrekt, voel ik de emotionele zwaarte van haar verhaal op mijn schouders drukken. Ik heb een pauze nodig, even weg van de pijnlijke verhalen die zo dichtbij mijn eigen verleden komen. Terwijl ik mijn lunch haal, zie ik Layla en Gelti binnenkomen. Hun gezichten lichten op als ze me zien.

"Surprise!" roept Layla, terwijl ze een tas met eten omhoog houdt. "We dachten dat we je zouden verrassen met een lunch, aangezien je zo vroeg weg was."

Ik glimlach, dankbaar voor hun steun. "Dat is zo lief van jullie. Dank je wel."

We zoeken een rustige plek in het park naast het kantoor en spreiden een kleed uit op het gras. De zon schijnt helder en de warmte voelt als een zachte omhelzing. Gelti haalt verschillende gerechten uit de tas tevoorschijn en Layla helpt met het opdienen.

"Hoe gaat het op werk, Oumaima?" vraagt Gelti bezorgd. "Je zag er gespannen uit net." Ik neem een hap van de salade en probeer mijn gedachten te ordenen. "Het is een lastige zaak," zeg ik eerlijk. "Een vrouw die wil scheiden van haar man, maar hij is obsessief en weigert haar los te laten." Layla knikt begrijpend. "Dat klinkt vreselijk. Maar ik weet dat jij haar kunt helpen." "Ik hoop het," antwoord ik zacht. "Ze is zo bang. Het herinnert me aan... dingen die ik liever zou vergeten."

Gelti legt een hand op mijn arm. "Je bent sterk, Oumaima. Vergeet dat niet. En wij zijn er voor je, altijd."Ik voel een brok in mijn keel opkomen, ontroerd door hun steun. "Dank je," fluister ik, mijn stem breekbaar. "Je hoeft dit niet alleen te doen," zegt Layla zacht. "We kennen je nog maar kort, maar we zijn familie nu, en we zorgen voor elkaar."

De rest van de lunch verloopt in een ontspannen sfeer. We praten over luchtige onderwerpen, proberen even te ontsnappen aan de zwaarte van de realiteit. Maar in mijn achterhoofd blijft Nadia's verhaal knagen, een constante herinnering aan de duisternis die in sommige relaties schuilt.

Na de lunch met Layla en Gelti voel ik me iets lichter. Hun steun en warmte hebben me een klein beetje hoop gegeven in deze donkere tijd. Maar het werk wacht op mij, en ik dwing mezelf om mijn gedachten weer te richten op Nadia's zaak. De rest van de middag verloopt in een waas van telefoontjes, documenten en strategieën om Nadia zo snel mogelijk uit haar benarde situatie te helpen.

Mijn telefoon trilt plotseling op mijn bureau. Het is een bericht van Soufiane

06 35472091: Waar ben je?

ik: Werk.

06 35472091: Ik kom je ophalen, zorg dat je klaar staan

Ik: ten eerste kan ik niet zomaar weg, ten tweede waar gaan we heen?!

Voordat ik het weet is hij offline. Tuurlijk Soufiane waarom zou je reageren.