Onder de facade

Hoofdstuk 20

Soufiane

De ochtend begint vroeg voor mij. Terwijl de eerste zonnestralen door mijn raam schijnen, kleed ik me aan en maak me klaar voor de dag. Ik stap in mijn eigen auto en rijd naar haar huis. Bij aankomst maakt Oumaima de deur open. Ze ziet er professioneel en toch stijlvol uit, klaar om haar nieuwe rol te omarmen. We wisselen een korte blik, een stilzwijgende overeenkomst dat we vandaag weer een show moeten opvoeren.

Binnen begroet ik mijn zusje met een knuffel en geef mijn moeder een kus op haar voorhoofd. "Goedemorgen," zeg ik, terwijl ik de geur van versgebakken brood en muntthee opsnuif. Mijn moeder heeft een uitgebreid ontbijt voor ons klaargemaakt. We nemen plaats aan de eettafel en beginnen met eten.

Het gesprek aan tafel is vrolijk en levendig. Mijn moeder en zusje praten enthousiast over de bruiloft en de voorbereidingen. Oumaima, echter, lijkt steeds stiller te worden naarmate het gesprek vordert. Vooral als de gastenlijst ter sprake komt, zie ik haar gezicht betrekken. Ze kijkt naar haar bord, haar ogen vermijden de onze. Ik merk haar ongemak, maar besluit er niets van te zeggen. Er is een tijd en plaats voor alles, en nu is niet het moment om dat aan te kaarten.

We moeten een verenigd front blijven vormen, in ieder geval voor de buitenwereld. Na het ontbijt staan we op en maken ons klaar om naar het werk te vertrekken.

Onderweg in de auto, besluit ik het onderwerp van de bruiloft weer op te pakken. "We moeten nog wat details bespreken over de bruiloft en het hennafeest," begin ik, terwijl ik de auto soepel over de weg stuur.

"Ja, laten we dat doen," antwoordt Oumaima, haar stem neutraal. "Oke, dus over de henna..." begin ik, maar Oumaima onderbreekt me. "Ik wil geen hennafeest," zegt ze plotseling. Ik kijk haar verbaasd aan. "Hoezo niet?"

Ze haalt diep adem voordat ze antwoordt. "Mijn ouders zijn niet de enige die de roddels hebben geloofd. Mijn hele familie heeft het contact met me verbroken," zegt ze zachtjes.
Ik voel een golf van woede en frustratie door me heen gaan, niet naar haar, maar naar de situatie. Hoe kunnen mensen zo snel oordelen zonder de waarheid te kennen?

"Dat is oneerlijk en wreed," zeg ik, mijn stem laag en gecontroleerd. "Het is de realiteit," zegt ze schouderophalend. "En het maakt het hennafeest zinloos. Er zal niemand zijn die echt om me geeft."

"Maar het is een belangrijk onderdeel van onze traditie," probeer ik haar uit te leggen. "Het symboliseert geluk en voorspoed voor het huwelijk. We kunnen het niet zomaar overslaan." "Wat heeft het voor zin als het alleen maar een façade is?" vraagt ze, haar stem trilt een beetje. "Wie wil je voor de gek houden, Soufiane?"

"Het gaat niet alleen om anderen," zeg ik. "Het gaat ook om ons. We moeten deze tradities eren, ook al voelt het op dit moment misschien zinloos. Bovendien zal het een sterk signaal zijn naar de buitenwereld dat we ondanks alles samen staan." Ze zucht en kijkt uit het raam.

"Ik weet het niet. Het voelt gewoon allemaal zo leeg." "Ik begrijp dat het moeilijk is," zeg ik, mijn stem zachter nu. "Maar ik geloof echt dat we door deze tradities te eren, een nieuw begin kunnen maken. Een signaal kunnen afgeven dat we sterker zijn dan de roddels en leugens."

Met de hoeveelheid geld en de status die ik bezit is het mogelijk om alles last-minute te plannen. Ik was alleen dom om er van uit te gaan dat ze haar familie zelf al had uitgenodigd. Het is me volledig ontgaan.  Ze blijft stil, haar blik op het voorbijgaande landschap gericht. Ik besluit een alternatieve oplossing te bedenken.

"Wat als mijn familie naar jouw hennafeest komt?" stel ik voor. "Dan zijn er in ieder geval mensen die om je geven en je steunen en bovendien hebben ze dan de kans om je te ontmoeten voor de bruiloft" Ze kijkt me aan, een mengeling van verrassing en twijfel in haar ogen. "En wat doe jij dan?" vraagt ze. "Ik kan mijn henna gewoon tijdens de bruiloft zelf laten zetten, in de zaal," zeg ik. "Dat hoeft niet op een aparte avond te gebeuren."

"Maar dat is niet hoe het hoort," protesteert ze. "Tradities zijn belangrijk voor jou, Soufiane. Ik wil niet dat je dat opgeeft. Ik kan dit je niet ontnemen" "Tradities zijn belangrijk, ja," geef ik toe. "Maar dit is belangrijker. En ik wil dat jij je goed voelt tijdens deze hele ervaring." Je bedoelt oumaima is belangijker. Ze lijkt nog steeds te twijfelen, haar blik onzeker. "Ik weet het niet. Het voelt alsof we teveel concessies doen."

"Het is niet alleen voor ons," zeg ik vastberaden. Wetende dat ze anders nooit akkoord zal gaan. "Het ziet er slecht uit voor de media als jij geen hennafeest hebt. Mensen zullen gaan praten en twijfelen aan de echtheid van ons huwelijk." Ze zucht diep, haar schouders hangen een beetje.

"Is dat echt wat je wilt? Een hennafeest voor de media?" "Het gaat niet alleen om de media," zeg ik, mijn stem verzachtend. "Het gaat om het totaalplaatje. We moeten een sterk front vormen, voor onszelf en voor anderen."

Ze kijkt me aan, haar ogen glinsteren met opgekropte emoties. Uiteindelijk knikt ze langzaam. "Goed, als dat is wat nodig is. "Een gevoel van opluchting stroomt door me heen. "Dank je," zeg ik zachtjes. "Ik beloof je dat het goedkomt."

We rijden een tijdje in stilte verder, en ik overweeg hoe ik het volgende onderwerp moet aansnijden. Uiteindelijk besluit ik dat er geen goed moment is, dus ik begin er maar meteen over. "Over de gastenlijst... Er is nog iets waar we het over moeten hebben." Oumaima kijkt me aan, haar ogen scherp. "Wat dan?"

"Je ouders," zeg ik, mijn stem strak. "Ik denk dat het beter is als ze niet komen." Ik zie haar gezicht verstarren en begrijp meteen waarom ze zo stil was tijdens het ontbijt. "Mijn ouders moeten erbij zijn," zegt ze vastberaden. "Ze zijn mijn familie, en ondanks alles wat er gebeurd is, wil ik dat ze erbij zijn." "Nee," zeg ik resoluut. "Dat is geen optie."

"Waarom niet?" vraagt ze, haar stem trillend van ingehouden emoties. "Ze zijn mijn ouders, Soufiane. Ze moeten erbij zijn." "Ze hebben je zoveel pijn gedaan, Oumaima," zeg ik, mijn stem hard en beschermend. "Ik kan niet toestaan dat ze weer in je leven komen en je opnieuw kwetsen." "Maar het zijn nog steeds mijn ouders," protesteert ze. "Ik wil dat ze er zijn, ondanks alles."

"Nee," zeg ik opnieuw, deze keer harder. Mijn handen verstrakken zich om het stuur en mijn knokkels zijn wit "Ik kan niet toelaten dat ze je nog meer schade toebrengen. Ik wil je beschermen, Oumaima."

Ze blijft stil, haar ogen glinsteren met tranen die ze weigert te laten vallen. "Het gaat niet alleen om wat jij wilt," zegt ze uiteindelijk, haar stem zacht maar vastberaden. "Het gaat er ook om hoe het eruit ziet voor de buitenwereld. De media zullen er een heel probleem van maken als mijn ouders er niet zijn. Ik wil geen nieuwe roddels over mij heen krijgen, al helemaal niet nu het eindelijk wat beter gaat."

"Fuck de media," roep ik, mijn stem verheffend. "De media kan me niks schelen!" "Het kan jou misschien niks schelen, maar mij wel!" schreeuwt ze terug. "En misschien ben je het vergeten, maar in een huwelijk zijn er twee mensen. Het gaat niet alleen om jou!"

De spanning in de auto is ondraaglijk. Ik realiseer me dat ik onbewust het gaspedaal harder heb ingedrukt. De snelheidsmeter tikt 140 aan en blijft stijgen.

"Soufiane, je rijdt te hard," zegt ze zachtjes, maar haar woorden bereiken me nauwelijks. De woede en frustratie in mij nemen de overhand. "Ik wil niet dat ze je pijn doen," roep ik, mijn stem verheffend. "Ik wil niet dat ze je opnieuw kwetsen." "En ik wil dat je begrijpt dat ze belangrijk voor me zijn," zegt ze terug, haar stem nu ook luid. "Ik wil dat je respecteert wat ik nodig heb."

De snelheidsmeter blijft stijgen en ik dwing mezelf om te kalmeren. Ik haal diep adem en laat het gaspedaal iets los. "We moeten hier later over praten," zeg ik uiteindelijk, mijn stem nog steeds gespannen. "Niet nu, niet zo." Ze knikt, en de rest van de rit is in stilte gehuld.

De spanning blijft hangen, maar ik weet dat dit gesprek nog lang niet voorbij is. Het is een strijd tussen ons, een strijd om begrip en acceptatie in een wereld vol verwachtingen en druk. En terwijl de auto voortsnelt over de weg, weet ik dat we beiden onze eigen demonen hebben om mee te vechten.