Onder de facade

Hoofdstuk 18

Oumaima

De volgende ochtend, net wanneer ik de deur uit wil stappen, zie ik een glimmende, zwarte Mercedes-Benz S-Klasse voor mijn huis staan. Verward kijk ik om me heen, tot ik de chauffeur zie uitstappen en naar me toe komt. "Mevrouw Lahali?" vraagt hij beleefd. "Ik ben hier om u naar het kantoor van meneer Amrani te brengen."

Ik knik langzaam, nog steeds een beetje beduusd. Dit moet een van Soufiane's ideeën zijn. Ik stap in de auto en de luxe van het interieur overvalt me. De rit naar het kantoor voelt als een droom, maar een blik op mijn telefoon herinnert me eraan dat dit de realiteit is. Een realiteit waarin ik met Soufiane moet samenwerken.

Bij aankomst word ik vriendelijk begroet door de receptioniste en doorverwezen naar Soufiane's kantoor. Als ik binnenkom, staat hij op van achter zijn bureau en geeft me een zelfverzekerde glimlach. "Goedemorgen, Oumaima," zegt hij en wijst naar de stoel tegenover zijn bureau. "Ga zitten. We moeten wat afspraken maken over hoe we dit gaan aanpakken."

Ik neem plaats en hij begint zonder omwegen. "Om te beginnen: je hebt waarschijnlijk al de auto gezien. Die is nu van jou. De chauffeur was er alleen voor vandaag aangezien ik vergeten was je gisteren de sleutels al te geven. We moeten ervoor zorgen dat alles wat we doen, geloofwaardig is. Het gaat niet alleen om ons huwelijk, maar ook om hoe we samenwerken en hoe we overkomen op anderen." "Ik kan die auto niet aannemen," protesteer ik. "Het is te veel." Hij wuift mijn woorden weg met een glimlach. "Het is maar een kleinigheidje voor mijn toekomstige vrouw. Bovendien, het past bij het beeld dat we willen neerzetten." Ik zucht, maar laat het onderwerp rusten. "Goed, wat zijn de andere afspraken?"

"We moeten hier op kantoor doen alsof we stapelverliefd zijn. Mensen moeten geloven dat onze relatie echt is. Dat betekent geen ruzies op het werk. Als er iets is dat ons dwarszit, bespreken we dat thuis. Iedere ochtend kom je naar mijn kantoor om me te groeten en iedere avond om gedag te zeggen. We lunchen samen. Het moet eruitzien alsof we niet zonder elkaar kunnen." Ik knik langzaam, verwerkend wat hij zegt. "En wat betreft mijn werk?"

"Je werk blijft hetzelfde," zegt hij. "Er wordt van je verwacht dat je net zo goed presteert als voorheen. Sterker nog, ik denk dat je carrière hier meer kan groeien dan bij je vorige kantoor. Vandaag kun je de tijd nemen om al je cliënten op te bellen en te vertellen dat je ergens anders werkt. Je krijgt al je werk via mij gemaild, niet via een andere werknemer. Daarnaast heb ik iemand aangesteld die je wegwijs zal maken binnen ons kantoor." "Je hebt mijn ontslag al ingediend?" vraag ik, mijn ogen vernauwend. "Ja," antwoordt hij rustig. "Ik dacht dat het beter zou zijn om het snel en efficiënt af te handelen." Ik knik opnieuw, dit keer met een gevoel van berusting.

"Is er nog iets waar je het over wilt hebben?" vraagt hij. "Ja, de bruiloft" kaart ik aan. "Oh ja goed dat je daarover begint. Alles is al geregeld. Ik heb het toch verplaats naar wat later." zegt hij en een gerust gevoel overspoeld mij. Op de een of andere manier wist hij precies wat ik nodig had. "Dan kan je eerst nog aan je nieuwe baan wennen voordat we met verlof gaan." gaat hij door. "Verlof?!" vraag ik verbaast en op een hardere toon dan eerst. "Ja verlof, we gaan op huwelijks reis. in ieder geval dat is hoe het eruit gaat zien voor de rest. Voor ons is het gwn een simpel tripje naar het buitenland." legt hij uit. "Kunnen we niet gewoon in Nederland blijven en dan nogsteeds verlof nemen zodat het lijkt dat we op huwelijksreis gegaan zijn." stel ik voor. "Dat dacht ik als eerst ook maar het zou opgemerkt worden door de media. En we kunnen niet voor een week opgesloten zitten in ons huis." Oke daar heeft hij een punt.

"Goed, laten we dan maar beginnen." "Mooi zo," zegt hij, terwijl hij een map naar me toe schuift. "Hier zijn je eerste dossiers. Neem vandaag de tijd om alles door te nemen en contact op te nemen met je cliënten." Ik pak de map aan en sta op. "Dank je." Hij staat ook op en komt naast me staan. "Laat me je eerst een rondleiding geven door het kantoor, zodat je weet waar alles is."

We verlaten zijn kantoor en hij legt zijn hand op mijn onderrug, een gebaar dat voor de buitenwereld intiem moet lijken. Terwijl we door de gangen lopen, voel ik zijn hand af en toe lichtjes drukken, alsof hij me onbewust leidt. We komen langs verschillende afdelingen en hij stelt me voor aan de teamleiders. Iedereen lijkt vriendelijk, maar ik voel de onderhuidse spanning. Ze weten wie ik ben, en ze weten van de roddels. Maar ik probeer me er niets van aan te trekken en hou mijn hoofd hoog.

Bij de ingang van mijn nieuwe kantoor stopt hij en opent de deur. "En dit," zegt hij met een glimlach, "is jouw nieuwe kantoor." Mijn adem stokt als ik binnenstap. Het is groot, ruim en licht, met een prachtig uitzicht over de stad. Het houten bureau en de leren stoelen stralen luxe en professionaliteit uit. "Wauw," zeg ik, oprecht onder de indruk. "Dit is... prachtig." "Ik hoop dat je je hier thuis voelt," zegt hij, zijn stem weer zakelijk. "Laten we dit tot een succes maken, zowel voor ons bedrijf als voor onszelf." Ik knik, vastberaden.

Ik neem plaats achter mijn nieuwe bureau en begin de dossiers door te nemen die Soufiane me heeft gegeven. De rest van de ochtend besteed ik aan het bellen van mijn cliënten. De meesten zijn verrast door mijn plotselinge vertrek, maar begrijpen het als ik uitleg dat ik een nieuwe kans heb gekregen. Het voelt vreemd om zo abrupt van baan te veranderen, maar ergens voel ik ook een zekere opluchting. Misschien is dit inderdaad een nieuwe start.

Aan het eind van de ochtend word er geklopt. "Kom binnen" zeg ik.